ölen kişinin ardında bıraktığı yürek burkan şeyler

kumbarası. içeri terliği, küçük defteri. kupa bardağı. okuduğu kitabın bükülmüş sayfası. tamamlayamadığı her şey yürek burkar.

dedemin eşofman takımı ve büyük annemin yatağı.

günümüzde sosyal medya hesaplarıdır. maşallah insanlar sosyal medya hesaplarına bütün hayatlarının adeta kısa bir özetini yayınlıyorlar. ama özellikle varsa şayet bir sözlük hesabı kesinlikle budur.

severek aldırdığı ama hiç giymenin nasip olmadığı bir kot mont, kırmızı tüylü bir toka, bir iki kez taktığı halka küpeler, hiçbir anısını yazmadığı hatıra defteri ve içinde mürekkebi kurumuş bir tükenmez kalem, ara ara kokladığım ve burnumun direğini sızlatan bir tişört, bolca anı bolca hayal ve bolca yaşanmamışlık...

bazen, yemek yapmak için buzdolabından çıkardığınız dondurulmuş gıda olabilmektedir bu...
aylar önce sizin için özenle hazırlanmış, dondurucuda bekleyen taze fasulyedir belki de bu, memleketten gönderilmiş...
pişen taze fasulyeyi yerken bir yandan hıçkıra hıçkıra ağlarsın, boğazından da geçmez zaten...

dedemin sigara ağızlığını bulmuştum evinde cenazeden sonra, yanıma aldım. kendi evime geldiğimde içinden yarım sigarası çıkmıştı. o yarım sigaraya bakıp saatlerce ağlamıştım işte. sanki hiçbir şey olmamış gibi duruyordu orada.

her seyi ya her şeyi telefonunu gördüğümde o kadar tuhaftı ki. o telefonu onun tutmuyor oluşu bir kez daha yıkmıştı beni.

üzerinde el yazısının bulunduğu her kağıt parçası . o yazının bir daha asla yazılmayacağını fark etmektir. açar açar bakarsın, parmaklarını harflerin üzerinde gezdirirsin. bunu yeteri kadar dikkatle yaparsan onun canlanıp karşına dikileceğini sanırsın.

1. anılar
2. eşyalar
3. fotoğraflar

fotoğrafları bir şekilde atlatabiliyorsun ama videolarda sesi ve hareket edişi bakışları mimikleri jestleri her şey kalıyor. sanki hala oradaymış ve yanına o an ekrandan çıkıp atlayacakmış gibi kalıyor hem de. diğerlerini derinlemesine düşünmedim düşünürsem acıtabilir ama bu belki yürek burkan bir detay olabilir.

son sözün sürekli kulağında olması
anılar
fotoğraflar
içi boş o ceketin duvarda asılı durması ve hiçbir zaman bir daha giyilmeyeceğinin berbat farkındalığı
(iyi uykular dede)

birlikte yapılmak istenip asla yapılamayan, söylemek isteyip asla söyleyemediğimiz şeyler. ardında bıraktığı 'yaşanmamışlık' hissi diyebiliriz.

izlenecek filmler listesi .
rehberden silinmeyen numarası .

benim gözümde bir insanı, maddi olarak, dünyaya bağlayan ve bu yaşama ait olduğunu gösteren en belirgin şey yatağıdır. nasıl bir gün geçirirse geçirsin, kimlerle konuşursa konuşsun, hayatında ne tür kıyametler koparsa kopsun gece olunca herkes yatağına girer. koşulsuz şartsız kabullenir yatak insanı. insan orada dalar uykulara rüyalara düşüncelere. kimse görmez ama her sabah ardında kırıntılarını bırakarak kalkar o yataktan. zamanla birikir bu kırıntılar ve bize onun bir tezahürü gibi gelmeye başlar. aslında o kadar fazla zamana ihtiyaç da yoktur yatağı ve sahibi arasındaki bağlantıyı görmek için. ne zaman birinin yatağını görsem aralarındaki bağlantıyı ve o insanın kırıntılarını düşünürüm. bu yüzdendir ki artık sahibi olmayan boş bir yatak görmek benim için bu dünyadaki en yürek burkan şeylerden biridir. bazen kendimi düşünüyorum. ben bu dünyadan ayrıldığımda ne olacak benim yatağıma? karşısına geçip uzun uzun bakıp kırıntılarımı görebilecek insanlar olacak mı ardımda?

benim babaannemin hattını başka bir akraba almış kullanıyormuş, vigün bi baktım babaannem arıyor. küçük çaplı bir kalp çarpıntısı, bir ağlama krizi falan. o diye açmıştım. sonra alışıyor insan.

paylaşılamayan miras.

kapının arkasında asılı hırka.

(bkz: gece gece hortlatılmaması gereken başlıklar)

yastıgı ve yatağı.

telefonuna bıraktığı telesekreter mesajı “şu an müsait değilim. sizi sonra arayacağım” türklerde pek yaygın değil. ben de yabancı bir dizide görmüştüm.