ölen kişinin ardında bıraktığı yürek burkan şeyler

yatağının başucunda duran kitap, özellikle de kitabın ortasında bir ayraç duruyorsa kahreder. çok sevdiğim birisi öldüğünde beni asıl mahveden olay tam olarak buydu. herkes en güzel kıyafetlerini almıştı, ben ise sadece ayracını aldım. kitap okurken de özellikle o ayracı kullanırım.

resimlerindeki kadraja yönelen bakışları.
o bakışların artık görmüyor olması...
geride bırakılanların aşmak zorunda olduğu dram.
aşılmaz gibi ama değil...
benim için üzülmeyin.
open.spotify.com/track/0Uxd...

ayakkabıları ve giysileri.

anneannem vefat ettikten birkaç ay sonra telefonumda dedemle birlikte ilahi söyledikleri bir video bulmuştum. dedem de o dönem gırtlak kanseriydi sesini zar zor duyabiliyorduk. o videoyu görünce oturdum tekrar tekrar izledim, saatlerce ağladım. o güzel anıların, o güzel insanların geçmişte kalmış oldukları gerçeği çok acıtmıştı canımı. hala öyle.

hatıralar. ah o hatıralar. ölenlerinde, gidenlerinde. bir servet midir o hatıralar yoksa bir eziyet mi.

çoğunlukla kişisel eşyalarıdır ve bunların sürekli göz önünde bulunması, hep denildiği gibi anıları yaşatmaktan çok yaralayıcı olduğunu düşünüyorum. sevgili yazar jean louis fournier de çok önceleri benim gibi düşünmüş olsa gerek ki zamanında bir kitabında “artık çantan hep orada ama sen yoksun. garcia marquez yazmıştı: sevdiğimiz insanlar bütün eşyalarıyla birlikte ölmeli.” şeklinde düşüncelerine yer vermiştir.

1960'lı yıllarda izmir'e çalışmak için gelen babam fuarın dilberlerine sarılıp fotoğraf çektirmiş. bunu da köye annesine göndermiş. annesi kızıp fotoğrafları halının altına saklamış. yıllar sonra annemle evlenen babam da fotoğrafların akıbetini sorup annem görmeden yırtıp atmış. yine de yıllarca anlatıp gülerlerdi. sıklıkla paraşüt kulesinden atlayıp, kalede uzak akrabalari ziyarete gittiğini de anlatırdı. 60'larda ve 70'lerde izmir babamın öldükten sonra bize bıraktığı yürek burkan şeylerden.

şimdi sanki babam öldüğünden bu yana dünyanin başka bir boyutta olduğunu düşünüyorum. sanki daha dijital, daha parlak, daha keskin kenarları var daha hızlı dönüyor ve daha acımasız. bir kaç tane, satsan 5 kuruş etmeyecek zaten kurnaz köylüler dışında kimseye satamayacagin ama vergisi ile beyannamesi ile ugrasacagin bir kaç tarla tapusu da yürek burkan detaylardan. annem de babamın bırakıp gittiği yürek burkan en büyük detay.

sabah uyanıyorsun ve yanında yok

doğum günü.

yaşama sevinciyle dolu, gözlerinin içi gülen bir fotoğraf karesi..

fotoğrafı,birlikte yaşanan anılar.

ansızın bir çekmeceden çıkan küpeleri

varsa ardında bıraktığı küçük kız çocuğu..

bence en yürek burkanı evlatlarıdır. hele de küçüklerse.

öldükten sonra arkamda bırakacağım kitaplarımın, kimsenin yüreğini burkacağını sanmıyorum.

alakasız zamanlanda durduk yere arka bahçeye açılan anılar.. gerçekten yersiz..

ailesi ve sadık dostları, kalanı uydurma.

dedemin 4 tane kedisi vardı. kediler tüm gün kapısında miyavladılar.

daha sonra kıyafetleri ve eşyaları ayıklanırken not defteri ortaya çıktı. ta 2001'den kalan ineğine haciz işlemi başlatılması olan kağıt çıktı.

fotoğrafları ve videoları hep vardı zaten ama o kediler beni en çok üzen detaydı.

zihninizdeki hatıraları.

bugün bir şey okudum. enerjilerle ilgili denk geldi öyle. şayet ölen kişi genç ise ve aniden ölüm gerçekleştiyse, ne kadar eşyası varsa çıkarın dağıtın vs diyordu. ona ait bir şey kalmasın. en can alıcı cümle de şuydu. "öldüğünü fark edemeyebiliyor." elbette bir süre sonra ona ait eşyaları çıkarırız dağıtırız durumu olmayanlara veya saklarız bilemem de, ani kayıplar hep daha çok canımı acıtmıştır. yürek burkan şey ise, hayatta olsaydı her şey daha farklı olurdu fikri. içimi kemirir hep. bu sene daha bir buruğum. teoman çalıyor kafamda. bir 11 gün sonra babamın öldüğü yaşta olacağım. bir ona bakıyorum bir de kendime. o bence benden daha fazla yaşa ve yaşanmışlığa sahip. bende sıfır hayat sıfır eş sıfır çocuk. aynı yaşta olacağım belki ama ondan çok geride olacağım. bu geri kalmışlığı biraz da onun yokluğuna veriyorum.