ölmüş birini özlemek

ölmüş birini özlüyorsanız o kişi/kişiler ölmemiş demektir. ölen insan unutulur, özlenen insan, kalbinde yaşıyordur, ruhunda izi mührü vardır, canında kanında adı vardır, sırf toprak altında diye unutulmaz. ölmemiştir o sadece mekan değiştirmiştir, vuslata az kalmıştır.

çok yakınınız biriyse o ölümüyle sizi değiştirmeden önceki hasar görmemiş halinizi özlemektir birazda . eğer ölen evladınızsa asla dinmeyecek bir sızıdır. ölen babanızsa , savunmasız ,desteksiz kalıp değişmek zorunda kalmışsınızdır. sırtınızdaki dağ hayattayken kaygısız olan halinizi özlersiniz .

rahmetli annem "ölen bir defa kalan her gün ölür" derdi.

annem ve çok sevdiğim birini kaybetmek işte böyle bir his benim için.

bilinçaltında saklı galiba . görünürde yoktu çünkü. başlığı görünce dün geceki rüyam aklıma geldi. çok kısa bir an. rüyada uykudan uyanıyorum kafamı kaldırıyorum karşımda annem, hiçbir şey söylemiyorum.tek kelime etmiyorum. doğrudan dizine sarılıp sesli sesli ağlıyorum. ben 32 yaşındayım o ise hiç konuşmuyor ben hüngür hüngür ağlıyorum.

keşke hayattaki tek kaybım bu olsa. keşke onun yerine ben ölseydim. çok seviyordum onu sözlük çok. canımdan kanımdan bir parçaydı. ruhun şad olsun canım kardeşim.

bu gece annem dedemle ilgili bir anısını anlatırken onu çok özlediğimi fark ettim. ben çok küçükken öldüğü için dedemle ilgili hatırladığım anılar çok az. uzun zaman sonra bugün buna pişman oldum.

sağlığında çocuklarının ilgilenmediği yaşlı kadının öldükten sonra arkasından annecim diye ağlamaları.
analiz: sanırım kaybedilen birey sağken onunla ilgilenmek bir yüktür, ancak arkasından ağlamak nispetle daha kolaydır.

kötü anılarından arınmış insanı özleriz.

sizi de öldürür. her gün.

sonsuzdur. iğrenç, berbat bir sonsuzluk. sanki sizin ölümünüzden sonra bile devam edecek gibi gelir.

fotoğraflarıyla, videolarıyla mücadele etmek en kötü yanlarından biridir örneğin. bakmamaya çalışırsınız ama asla engel olamazsınız kendinize. sessiz yaşlar dökersiniz. hatta bazen dökemezsiniz. özleminiz üzüntünüzden büyüktür.

çok.

daha önce hissetmediğim bir duygu, yaşayanlarla bu kadar kısa sürede bağımı kesebiliyorsam ölmüş birinin yasını ve hasretini ne denli diri tutarım bilmiyorum.

daha bu sabah benzer şeyler düşündüm. dün gece rüyamda çok da yakın olmadığım ama çok sevdiğim bir arkadaşımı gördüm. kendisi yaklaşık 6 ay önce intihar edip aramızdan ayrıldı maalesef. rüyamda da onu intihardan kurtarıp hayata döndürüyordum. sanırım onu çok özlemişim. beynimin kötü olayları yokmuş gibi davranarak beni korumaya çalışma gibi bir özelliği var. o yüzden kaybettigim insanlar hakkında bilinçli olarak düşünmem hiç. böyle rüyalarla falan dürtüyor beni. rahmetli dedemi de çok görürüm rüyamda. bu özellik iyi mi kötü mü karar veremiyorum. dıştan bakınca iyiyim ama arka planda bu özlemle savaştığım için beynim çok yoruluyor.

sadece anılardan yüzünü seçip mutlu olmanızı sağlar. buruk bi his.

babamı özlerdim. artık annemi de özlüyorum.

asla öğrenemeyeceğin bir bilgiyi bunu bilmene rağmen ısrarla merak etmekle eşdeğer durumdur.

hayat boyu diş ağrısı çekmek gibi.

konuşmak istiyorsun ama yoklar, bir daha bu dünyada var olmayacaklar.

gel de kabullen.

bakin bir insanın en bam teli tam burasi sanirim
sevdiklerimiz, aile bireyimiz falan birikir birikir ve tam hepsi gitmisken sarilacagin kisi terkeder.

neyse boyle bi duyguyu anlatamam size ama bu baslik sola dustukce asagida roportaj veren kisi gibi oluyorum.

altı aylık hamile eşimin gebeliği sonlandı. bebek ölümü gerçekleşmiş. bebek büyük olduğu için doktorlar bebeği doğum yoluyla aldılar. iki gün hastanede kaldık. taburcu olacağımız gün morgdan aradılar ve bebeği almamızı söylediler. gittim görevli elime küçük bir kutu teslim etti aldım arabamın bagajına koydum ve eşimle birlikte eve geldik. bir mezar kazıp beze sarılmış bu küçük bedeni toprağa gömmek gerekiyordu. bir kürek ve kazma aldım arabaya. o ana kadar bir et parçası var hayalimde bebekle ilgili. içimden babalık duygusu bir ses aç ve bir bak tanışamadığın ağlamasını duyamadığın bakışlarını gülüşünü göremediğin o beden nasıl bir şey dedi. ellerim titreye titreye açtım o küçük bezi. kuru bir yutkunmadan sonra içimde çığlıklar koptu. hıçkırıklar içinde yüreğimi pare pare doğradılar. dizlerimden sular aktı ayakta duramadım ve yaslandım arabanın bagajina. olamaz dedim. bir bebek. elleri ayakları gözleri minik parmakları kaşları bile oluşmuş oğlumun. annesi avluda üzgün bitgin dayanamaz dedim. dokundum tenine. kemiklerini hissettim. için için ağlamak nasıldır bilirmisiniz çok zor. evlat senden nasıl ayrılacağım dedim. bindim arabaya mezarlığa gittim. boş yer arıyorum çok boş yer var ama rastgele bir yere gömmeyi göze alamadım. yeri belli olmalıydı. ananemin mezarına geldim. üzerine gömecektim. öylede yaptım. son kez bir daha açtım bezi. o masumiyet dünyayı göremeden annesini babasını tanıyamadan gitmişti. telefonumu çıkarttım resmini çektim. onu orada bıraktım dostlar. arada gidiyorum ziyaretine. annesi çok üzüldü merak etti. nasıl bir şeydi dedi. bakamadım dayanamadım dedi. bende dayanamadım resmi gösterince bıraktı feryadı. ben böyle tahmin edemedim ben ne yaptım ben seni arabanın bagajında değil kucağımda getirecektim dedi. ben kendimi affetmem affedemem dedi günlerdir ağlıyor. ona resmini gösterdiğim için bende kendimi affedemiyorum. iki hafta oldu sanki aramızda yaşadı güldü ağladı. sanki geceleri onu salladık altını temizledik yeri geldi uykusuz kaldık. öyle bir şey. evlat acısı tahmin edemeyeceğinizden daha zor. onu hayatımızdan çıkaramıyoruz unutmak istemiyor hatta özlüyoruz.

halamdır. 1 sene içinde halam dahil 7 kişiyi (yakın akraba) toprağa vermiş biri olarak sadece özlem çektiğim halam vardır. ben daha bebekken bana bak(a)mayan anne babamdan daha çok emeği vardır üstümde. benim ben olmamdaki sebeptir kendisi. yüzünden eksilmeyen gülüşü,kızıl saçları,kırmızı ojesi onun gibi yapanın olmadığı portakallı kurabiyesiyle halamdır. çok yaramaz bir çocuk olduğum halde ne ses yükseltmiştir ne de bir kez olsun adım ağzından farklı tonda çıkmıştır. beni elimden tutup ilk kez mutfağa sokan da halamdır ve ben o insanı yakalandığı kanser sebebiyle kaybetmiş biri olarak hala adı geçince gözleri dolan bir çocuğu olarak diyorum hep yendim haberiyle geleceksin sanmıştım, sana gönderilen peruk çok yakışmıştı,utandım son görüşüm olacağını bilsem sarılmak değil gitme diye ayaklarına kapanırdım.senden sonra çok şey değişti gerek aile gerek kendimle alakalı durumlar hani ceketimi giyince görecektin? ilk kez bir sözünü tutmadın bana ama ben senin adını herkese duyuruyorum seni tanımadan seni çok seviyorlar tanısalardı sevmek değil sensiz saniye geçirmek istemezlerdi. hiç ağlayamadım hiç unutmadım saat 10.00dı ilk kez bir mayıs gününde kanım donuyormuşçasına üşüdüm hala adını derken sesim titriyor mahallede hala senden konu geçince gözleri doluyor herkesin bazen soruyorlar neden bu kadar ağlıyorsun diye kimse bilmiyor ki ben annemi kaybettim. herkes seni anlıyoruz diyor neyi anlıyorlar benim yaşadığım acıyı nasıl hissedebilirler ki? gittiğin yerde mutlu olmasaydın dönerdin demek ki mutlusun ama şunu unutma hala ben hala yıldız kayınca iyileşmeni diliyorum ölüm giden için değil kalan içinmiş sende öğrendim keşke ömrümden alıp verebilme şansım olsaydı beni büyüttüğün gibi kendi oğlunun da gençliğini görseydin.

beraber geçirdiğiniz zaman içinde yaşadıklarınız kalbinize beyninize hatta her hücrenize mıh gibi işlemişse onu hatırlatacak her anda her şeyde yaşadığınız duygusal durumdur.özlem hasret kavuşma isteğidir.