öz güveni zedeleyen öğretmen

özel hayatında kıskançtır.

meslekten men edilmesi gereken kişidir. tek bir cümlesiyle bir insanın özgüvenini, hayatını yerle bir edeceğini, bir daha toparlamayacağını bilmeyen, düşünmeyen insanın bu kutsal mesleği yapmaya hakkı yoktur. bile bile yapıyorsa da diyecek söz yoktur.

kekemelik problemi olan öğrencisinin konuşma bozukluğunu tiye alan ve sınıftaki diğer 24 öğrencisini güldüren öğretmendir aynı zamanda.

öğrenciye özgüveni geri kazanmak için enerji ve zaman kaybettiren öğretmen. halbuki öğretmen dediğin güzel ve özel şeyler katar; öğrencideki güzelliği ve özelliği böylesine düşüncesiz, böylesine utanç verici şekilde döküp saçmaz. pedagojiden, çocuk psikolojisinden, konuşmaktan, etki tepkiden, ölçme kabiliyetinden yoksun mahluk. sinirlendim ama haklıyım.

lise 1'de sınavı yaklaşırken şimdiye kadar sınavımdan en yüksek not alan 34 ona göre diyen biyolojici cüneyt öğretmen.kimsenin rastlamaması tek temennim. -lise 2'de okul değiştirip 100 almıştım. :) -

beni haksız yere tahtaya çıkartıp herkesin içinde azarlayan ilkokul öğretmenim.
o yaşta bile haksızlığa gelemeyen kendim, bu durumu travma yapmak yerine öğretmenin kaval kemiğine tekme atmış, bu durumu yıllar sonra şimdi hatırlamıştır.

eğitim vermek için gereken karaktere henüz sahip olamadığından egosunu ve güç istencini kendinden daha aşağıda olduğuna emin olduğu (!) genç bireylerden çıkaran öğretmen profilidir. verdiği zararlar, kırdığı hevesler ve kalplerin ahları elbet bir gün karma yoluyla döner bulur kendisini.

dersin ortasında sınıfa dalıp, tüm sınıfın ortasında katkı payını vermeyenlerin isimlerini tek tek okuyup fırçalayan müdür yardımcıları vardı. katkı payı kalktığı için mecburen kökleri kurudu sanırım.

dövülmesinde bir sorun göremediğim öğretmendir.

evim diğerine çok uzak diye* başka bi okula naklimi verdim, o zamanlar galiba sadece sorunlu öğrenciler nakil veriyormuş. sürekli olarak dışlardı beni öğretmenin bir tanesi, her aşamasında kendisinin fikrini aldığım ödevime 0 verip oturabilirsin demişti.

ilkokul 1 e gidiyorum.. kocaman gözlüklerim var.. arkadaşlarım benimle dalga geçerken (ki sitemim onlara değil cocuktuk neticede) öğretmenimde onlarla beraber gülmesi.. yıllar geçti be. gözlükleri atıp lens takmaya başladım.. ama ne zaman acele dışarı cıkmam gerekse iki arada o lensi takar asla gözlükle cıkmam.. gülmek her zaman iyileştirmiyor

şaka yapayım derken tabiri caizse batıran öğretmendir. bu konuda çok dikkatli davranmak lazım zira öğrenci açısından bunun sancısı çok uzun yıllar sürebilir.

''yurdum insanı'' gibi klasik bir tanım yaparak başlayalım. başlamadan önce peşinen ekleyeyim her meslekte elbette farklı insanlar olabilir fakat bu yazı başlıkta yazan tipteki öğretmenleri kapsadığından işini layıkıyla yapanların üstüne alınıp gereksiz duyar kasmalarına gerek yok. şimdi girişi yurdum insanı ifadesiyle yaptım çünkü bu toprakların yansımasıdır özgüveni zedeleyen öğretmen. hiç tahmin edemeyeceğiniz binlerce sebeple yaparlar özgüven zedelemeyi. aslında bakarsanız çoğu son çare formasyon almış çeşitli bölüm mezunları veya öğretmenliği devlete sırtını dayayıp yatmak olarak görenlerden oluşur. iki sene önce bunlardan biriyle tanışmış bulundum. kendisi yeni mezun olmasına karşın kafası eski zihniyeti aynen taşıyordu. neden bu mesleği seçtiğini sorduğumda üç ay tatili ve yüklü miktardaki maaşından bahsetti. bu tavrın kökeni cumhuriyetin kuruluş yıllarına kadar gider aslında. devlet memuru olunca rahatsın zihniyeti yüz yıla yakın süredir bu topraklarda hakim olduğundan bu tiplerin seri üretim gibi piyasaya çıkması kaçınılmazdır. işini sağlama aldıktan sonra öğretme isteği olmadığı için çeşitli yollarla aşağılık kompleksini üzerinden atmak adına öğrencilerle uğraşmaya başlarlar. eski türk filmlerinde sıkça gördüğünüz eline mühür geçirince ağa kesilen memur tiplemesinin bugün canlı karşılığı olmakla kalmayıp bir de kendi tavırlarını eğitimci sıfatına mal ederler. zaten zedeledikleri çocukları eğitecek kabiliyette olmadıkları için aşağılamak daha kolay gelir. başka bir alanda bariz yeteneği olan öğrenciyi kendi alanında başarılı değil diye mobbing uygulamaktan tutun kendi alanında başarılı öğrenciyi kıskanıp engel olanına kadar sayısız örnekle karşılaşmak mümkündür. notlandırma sistemi öğrencinin bu tip öğretmenler karşısında sessiz kalmasını sağlıyor. ''şikayet etsinler efendim'' gibi komik bir düşünceyi lütfen yazmayın sevgili yazarlar(yazacaksanız hangi ülkede yaşadığınızı hatırlayın). çoğumuz biliriz ki şikayet bu tip durumlarda nadiren işe yarar ve genelde daha büyük belalara davetiye çıkarır. sonuç olarak baktığımızda elimizde bir adet psikolojisi harap yavrucak, bir adet geldiği pozisyondan başka başarısı ve sıfatı olmayan ezik ruhlu yaratık ve sonrasında devam eden çeşitli sorunlar kalıyor

en sinir olduğum öğretmen tipidir. birde bu tipler çıkarcı olur veona göre öğrenci ayırır.

öğretmen değildir o. gerçek bir öğretmen özgüven aşılar, destekler cesaretlendirir ya da bence öyle olmalıdır.

dibini dövdürüyordur.

öğretmenlik sifatinin yakişmadiği eğitimin e sinden anlamayan niteliksiz vizyonsuz kişidir.fikir üretemeyen uretse bile paylasmaktan cekinen insanlarin olusmasinda katkilari bir hayli fazladir

ortaokul zamanında sevdiğimiz kişilerle elden ele kağıt yollayarak haberleşirdik. hiç unutamıyorum, bana yazan arkadaşımı hoca yakaladı, kağıdı açtı ve tüm sınıfın önünde yazdığı şeyi sesli okudu. tek yazdığı şey "seni seviyorum" gibi sevgi içeren bir cümleydi. arkadaşıma bağırmaya başladı ve kime yolladığını sordu, arkadaşım önce söylemedi, öğretmen arkadaşımın yüzüne bağırarak yaptığının terbiyesizce bir şey olduğunu söyleyerek aşağıladı arkadaşımı. o gün ayağa kalkıp o lafların aynısını öğretmene söylemediğim ve arkadaşımı korumadığım için hala pişmanım. o arkadaşım uzun bir süre korkudan ve tüm sınıftan duyduğu utançtan dolayı benimle konuşmaya korkmuştu. sevgiden bile bu kadar tiksinen, dayanamayan insanları öğretmen diye sundular hayatımıza, bu ruh hastaları acılarını hep bizden çıkardı. hayatımda bana çok şey katmış iyi öğretmenlerim çok oldu. ancak bu ruh hastalarının bende yarattığı travmaları hiçbir zaman unutmadım. el kadar çocuğuz, bahsettiğimiz sevgililik tamamen masum bir arkadaşlıktı sadece, el ele bile tutuşmaya utanıyor ve korkuyorduk.

bu olayları çocukluk yaşımda yaşayıp tepkisiz kaldığım için artık hiçbir şeye tepkisiz kalmıyorum. eden bulur diye geçiştirmiyorum, konuşmam gereken ve tepkimi göstermem gereken her yerde sonuna kadar hakkımı savunuyorum. bu bana zarar veriyor mu ? evet. ama daha sonradan kendimi veya başka birisini korumadığım için pişmanlık hissetmememi sağlıyor.

bir özel eğitim öğretmeni olarak çok üzülüyorum bu duruma. 7-8 yaşındaki çocuklar biraz geç öğrendiği için ne yazık ki zaten akranlarından bir ayrimcalik yaşıyorlar ve online eğitimle iyice içlerine kapandılar. kamerası öğretmen tarafından kapatılan, konuşmasına izin verilmeyen ya da aileyi arayıp siz hiç katılmayın diye direk söylenen çocuklar bunlar. seans yaparken bu durumu anlattıp ağlayan, okuldan şimdiden nefret eden... ne yapmak gerek hiç bilmiyorum. öğretmenler ile konuşsam asla tavsiyeye açık değiller. hatta çocuğun özel olduğunu bile daha bilmiyorlar. biz ellerinden tutmaya çalıştıkça kayıp gidiyorlar. çok üzgünüm.

dershanedeki hocam, roaccutane (sivilce ilacı)kullanırken yılan gibi deri değiştiriyosun demişti.aynaya bakmaktan kaçmayan ben yüzüme yabancılaşmıştım bir dönem onun sayesinde.cidden psikoloji çok etkili insanda