pazar günü erken kalkmak için bir sebep

çalışıyor olmak.
imkanım olsa var ya üç yıl uyurdum.

aslında hiçbir gün erken kalkmak için bir sebep yok. boş yere kasıyoruz kendimizi dünyada. kasmak istemeyeni de mecbur bırakıyorlar, öyle bir sistem kurmuşlar. “çocuklar hadi gidin uzakta oynayın” diyemiyorsun.

gün fark etmiyor erken kalkmak için. huy olmuş sabahın köründe kalkmak işim olsun olmasın bu saatlerde uyanırım. yarım saate kalmaz uyurum işim yoksa öyle değişik bir döngü

bir çalışmak vakası daha. çalışmak gerek çok çalışmak. ne acayip gezegenmiş şu mavi nokta. kafayı vurup yatsam bir saat daha uyuyabilirim aslında ama yeterince alarm ertelemişliğim vardır.

nöbetten çıkmışsındır.

uykumu düzene sokmak. nihayet sabah 8'de kalkabildim. pazar gunüne denk gelmesi önemli değil. başarılarımın devamını dilerim.

tatil gunu olmasi. evet.

sırf yılbaşı tatili yaptılar diye işe çağırdılar pazar pazar. gel de sövme.

sabahın köründe kalkıp kozmoloji sınavına girmiştim en son hatırladığım. onun dışında bir sebebim olmadı çok şükür.

hasta olmak

banyo yapmak

(bkz: delirmiş olmak)

gezmek için daha çok vakit olması.

cumartesi pazarda işe gider gibi erken kalkarım ki, vücudumun dengesi şaşmasın. yoksa geç kalkınca akşam uyku gelmek bilmiyor, geç yatıncada pazartesi işe kalkmak zor oluyor.

sınavımın olması.

ben pazar günü erken kalkmayınca o günü tam yaşadığımı hissedemiyorum. o günü verimli geçirmeden yeni haftaya nasıl hazır olabilirim? olamıyorum. serbest bir günde hiçbir şeye acele etmeden yapmak istediğim çok şey oluyor. mesela sokakta aylak aylak yürüyerek tiyatroya gitmek en sevdiğim şeylerden biri. bunu başka bir gün yaotigimda alelacele yetişmeye çalışıyorum, geç saatte oyun izlemeyi pek sevmiyorum çünkü. koştur koştur.

pazar günü sanki erkenden kalkılır ve her şey inatçı bir rahatlıkla yapılırmış gibi. ne hoş.