radiohead

bestelenmiş rüyalar yapan grup.

(bkz: in rainbows)

dinleyen bi kadınla anında evlenirim.

ah radiohead, vah radiohead. aklımdasın, kalbimdesin ve üzüyorsun beni. yapmasan ne güzel olurdu radiohead ve iyi ki de yaptın radiohead.

en sevdiğim şarkılardan

gruba muhtemelen sadece %10 hakimim ama yine de hakkında konuşmak isterim.
bir tane site radiohead için aşağı yukarı şöyle bir tanım yapmış ordan başlayayım:

yapay seslerden oluşan kompleks bir sisteme sahip ve büyüleyici sonik katmanları düzenleyerek sunan bir grup. bence çok temiz bir tanım ve yaptıkları tüm müziklere uyuyor türü fark etmeksizin.

ve tanımın gerçekten hakkını veren adamlar olduğu için kesinlikle dinlenir, hangi tür dinleseniz bile. sesler çok ilginç ve özenle birleştirilmiş. bu yüzden yaptıkları tam bir deha işi. ve işin tuhaf kısmı, duyduğunuz sesler tek başına tuhaf ve yapay geliyor ama bu yapay ve tuhaf sesler bir araya geldiğinde bir de tüy gibi hafif sese sahip olan thom'un sesi ile birleştiğinde tam olarak istediğiniz ve kendi sesiniz gibi benimsediğiniz doğal bir sese dönüşüyor.

şimdi bu kadar balladım yağladım gidip de creep açmayın ilk defa dinleyecekseniz. creep de güzel bu arada ama adamların bin basacak fazlasıyla şarkıları varken bence overrated. ben paranoid android ile başlamanızı öneririm, şarkı tek başına tam bir radiohead serüveni. ardından my iron lung, the national anthem ve idioteque'i öneririm. sonrasında dinlemeye devam ettiğiniz albüm ilginize göre şekilleniyor.

albümlere değinmişken albüm kapaklarından da bahsetmek isterim (biri beni durdursun). albüm kapaklarını, bildiğim kadarıyla hepsini, düzenleyen asıl kişiler thom yorke (solist) ve ressam arkadaşı stanley donwood. ikisi birlikte buluşup "brainstorming" yapıyorlar sonra böyle müthiş albüm kapakları ortaya çıkıyor. genelde thom yorke aklındakiler söylüyor ressam çiziyor şeklinde gitmiş. ve çıkan sonuçlar çok çok çok başarılı ben tüm kapaklara hayran kaldım. bu nasıl yaratıcılıktır kardeşim.

onun dışında bir de muse ile aralarındaki "olay" dan da bahsedeyim. genelde radiohead dinleyenleri muse'un vokalisti matt bellamy'i thom'un sesini taklit etmekle suçlar daha doğrusu grupla dalga geçerler. zaten bazı müziklerindeki türler de çakışıyor öyle olunca işler iyice kızışıyor filan. matt her zaman "yok öyle bişi ne diyoniz iki farklı türüz biz" diyor ve adam doğru aslında. matt temiz bir space ve punk rock yaparken thom yorke experimental ve art rock yapiyi.

radiohead: ponitidi pontidi pum pum bliiing (electro sesler) (kendi sesinmiş gibi çok samimi bir sesle haykırış)
muse: drmmm dım dım dım drmmm dım dım dım (full gitar ve bass) (gitar sesini taklit eden sonra operaya dönen yukarılardan gelen ilahi bir ses)

son olarak.
solist thom yorke ile ilgili fun fact:
sahnelere çıkmayı sevmiyor. çünkü müziklerinde çok fazla electro sesler olduğu için bununla canlı bir şekilde uğraşmak baya zor oluyor(muş. öyle diyorlar anladığım kadarıyla). bu yüzden kendisi bir çok kez idioteque başlarken seste sıkıntı olunca sahneyi direk terk ediyormuş.

sonra sahnede genelde kendisi seyircilerden birine küfür ediyor sonra seyirciler de "hahaah evet canına oku onun" filan diyor böyle tuhaf da bir durum var?? ya da mesela biri arkadaşıyla konuşuyor adam "ne konuşuyonuz olm müzik çalıyoz burda" diye öğretmen gibi triplere giriyor. biraz toksik bir birey yani.

gereksiz magazin de yaptım ohhhhhhhhh

bu abilerin bi' şarkısı var; (bkz: paranoid android)
bu şarkılarından sonra ben bu abilerin uzaylı olduğuna kanaat getirdim. başka türlü yapamazlar abi. mümkansız.
bi' kere, öyle bi' müzik yapıyorlar ki kendinden geçiyorsun. yani, boş bi' mezar bulsan gireceksin içine, hiç gocunmadan. deli dehşet. fazla fazla.

ayrıca; (bkz: nude)

twitter'da radiohead ile ilgili geyik sayfalar var. severek takip ettiğim. bi sayfada in rainbows albümünü sevenler vurduruyodur ya da gaydir tarzı bişi yazıyo diyelim. bi anda gay oluyorum. başka bi sayfada kid a albümünü sevmeyenler bok oluyo. bir anda bok oluyorum. başka bi sayfa the bends albümünü sevenler itin götüşkosuna sokuluyo. o zaman da ayrı bi totoro oluyorum asşldaks.

en sevdiğim 5 albümünü ve 5 şarkısını yargılanmadan sıralamak istediğim bir gruptur kendileri.
en sevdiğim 5 albüm için bakınız;

1- in rainbows
2- kid a
3- ok, computer
4 - the bends
5 - amnesiac

en sevdiğim 5 şarkısı ise;

1- all i need
2- jigsaw falling ınto place
3 - decks dark
4- weird fishes/arpeggi
5- how to dissappear compeletly olan gruptur radiohead. her albümüne her şarkısına ayrı hürmetim, sevgim vardır.

bahsettiğim sayfalardan en kralı da radiohead turko. zaman zaman radiohead dahil olan/olmayan güzel spotify listeleri paylaşıyolar. takip edilsin.

benim için orjinalinin yerini tutmaz ama everything in its right place'in brad mehldau yorumu da fena değildir.

(bkz: durduk yere adamın damına koyan gruplar)

en sevilen şarkılarından birini hiç yapay ses kullanmadan ve jaz sadeliğinde yeniden yorumlayan jamie cullum bence alkışı salt bu nedenle hak ediyor.
high and dry
bir de videosu en ilginç şarkıların biri
street spirit

adını duyunca, daha herhangi bir şarkısını dinlemeden insanı depresyona sokma etkisi var bu namussuzların!

mutlu musun thom yorke efendi? he?

şu sıralar street spirit (fade out) şarkısını dinlemeye doyamadığım grup.

sonunda olacağı buydu. milleti yatağa düşürdün radiohead!

bullet proof... i wish i was

sileceksin tüm albümleri her yerden kardeş..

who's in a bunker? who's in a bunker?

ne bileyim ben radiohead gir bak kim ? allah allah ne içiyorsun olm sen.

başlık kendilerini hatırlatmıştır. en son lisede dinliyordum.

lise zamanları saçma bir şekilde müzik dinleyerek ders çalışırken dinlediğim grup kendileri. tabi 20 dakikalık dersten sonra sigara yakıp 1.5 saat dışarda turlamaya bedel oluyordu kendileri.
all ı need
nude
pyramid
karma police
high and dry
exit music
paranoid android
true love waits
let down
codex
bla bla diye uzar bu liste.