rüya defteri tutmak

rüyalarımı uyandığımda hatirlasam da tutabilsem bende dediğim basliktir.

yaş aldıkça azalan rüyaları hatırlama özelliğini bir nebze olsun geri kazandırır. lakin rüyalara çok da anlam yüklememek lazım. ömrü boyunca insan belki bir iki tane önemli rüya görüyor ve çoğu zaman da bunun farkına varmıyor zaten.

eski anılarımı hızla unutup etki eden rüyalarımı hiç unutamayan biri olarak son iki yıldır yaptığım eylem. detaylı ve rengarenk gördüğüm rüyaları kaydetmeyi seviyorum. sonra onları aklıselim bir zamanımda okuyup yorumlamaya çalışıyorum. işsizlik değil de eğlenceli.
* )

rüyanda rüya defteri tuttuğunu görmek.

hadi bunu da yaz.

güzelmiş, keşke daha önce aklıma gelseydi dediğim hede.

sevgili rüya defteri ,
bugün polat alemdar'la beraber kayıp bi şeyi arıyoduk. biz ev taşımışız ve misafir odasına konan , yer kesmekten ve gösterişten başka hiçbir halta yaramayan , at kadar olan yemek masasının kayıp olan bi sandalyesini arıyoduk. koskoca polat alemdar'la aradığım şeye bak yav. takılsana iskenderin peşine , gitsene operasyona , çakırı ziyaret etsene. ama yok , sokak sokak gezip sandalye arıyoruz adamla.
tek tesellim , öyle bi yemek masamızın olmaması. buna da şükür be abi.

sürekli yapayım diyip yapmıyorum. uyandığımda rüyamı hatırlıyorsam eğer onun bir süresi var, bir kere unuttuktan sonra da bir daha asla hatırlayamıyorum.
rüyaların bir şeylerin habercisi ya da işaretçisi olduğuna inanırım bu yüzden unutmak istemiyorum. hep şu defter işini yapayım diyip diyip yapmıyorum.

ben tutuyorum ve daha çok rüyalarımı hatırlamama sebep oluyor. uykudan uyanınca tık diye yazamıyorum telefon her zaman yanımda olduğu için ilk ona yazıyorum sonra deftere geçiriyorum. tutmanız daha çok rüya hatırlamanıza neden olucak. bazen bir günde 3 4 rüya hatırlıyorum.

uzun yıllardır rüya günlüğü tutuyorum. hayatımda gözle görülür derecede fark yarattı, farkında olamadığım çoğu şeyin farkına varmamı sağladı.
gece uyanıp gördüğüm rüyayı unutmayayım diye - ki pek unutmam- telefonda ses kaydedicisine anlatıyorum.

ben rüyamı hatırlamıyorum

ilk benim aklima geldi saniyordum. sonra ogrendim ki freud böyle bi yöntem kullanmış. zannetigim kadar yaratıcı bi zekam yokmuş. baya bi hayal kırıklığına uğradım.ruyalarimi yazacagimi soyledigim kisiler sacmaliyorsun demislerdi. tek tesellim hic bilmeden freud gibi düşünmek ama bunu onlara nasıl anlatırsın

yıllardır düzenli olarak yapmak istediğim ama bir türlü beceremediğim olay. bir rüya defterim yok ama uyanınca, hatırladığım kadarını bilgisayarıma yazdığım zamanlar oluyor. onlara genel olarak baktığımda, eskiden çok korkak bir insan olduğumu düşünüyorum, 5 sene öncesine kadar rüyalarımda hep bir şeylerden korkuyorum, yapamadığım bir şeyler var, hep karanlık, çaresizlik, umutsuzluk vs. ya üzerime kapkara dalgalar geliyor, kaçamıyorum, ya ayaklarım tutmuyor, kaçamıyorum, elim tutmuyor, hiçbir şey yapamıyorum.. bu ve buna benzer şeyler.. terapi görmeye başlamamla birlikte rüyalarım da acayip değişti. her şeyi içine atan biri olduğumdan, rüyalarımda gerçek hayatta veremediğim tepkileri veriyor, beni üzen, yoran kişileri karşımda sessiz bir şekilde otururken benim ise içimde biriktirdiğim her şeyi onlara söylediğim, hatta küfür bile ettiğim rüyalar görmeye başladım. bu rüyalardan uyandığımda öylesine ferahlamış hissediyordum ki sanki bilinçaltım, o içindeki tüm olumsuz duyguları kusmuş gibi müthiş bir histi. birkaç senem böyle rüyalarla geçtikten sonra, şimdilerde benim yaptığım/yapmak istediğim şeyleri yapan kişileri rüyamda görüyorum, mesela geçenlerde sinan canan'ı gördüm, ingilizce tercüme yapıyor, yeni bir kitap yazıyordu, onun üzerine falan konuştuk. gerçekten de terapistimin de dediği gibi insan, bilinç seviyesini gördüğü rüyalar yoluyla anlayabiliyor...

benim rüya defterim bu sözlük oldu. garip, saçma gördüğüm ne kadar rüya varsa bu sözlüğe depoluyorum. ara sıra girip okuduğumda iyi oluyor.

çok fazla rüya görüp bunlardan etkilenen biri olarak rüya defteri tutmak nasıl hiç aklıma gelmedi. gerçi hepsi hafızam da kayıtlı o ayrı ama.
rüyalar bilinç altımızdır. diye düşünüyorum konuşamadıklarımızı ,yapamadıklarımızı , söyleyemediklerimiz bazende söylememiz gerekenleri bize anımsatır bazen can sıkar fazlasıyla. yoruyor ve yıpratıyor.

hiç yapmadım, günlükte hiç tutmadım zaten.okunması düşüncesi rahatsız ediyor beni. (şiir defterim var onun bile okunmasını istemiyorum. olur olmaz karaladıklarım var çünkü.) çok fazla rüya görürüm hatta öyle ki, uykudan çok yorgun kalktığım olur, gördüğüm rüyadan dolayı. sanırsınız on ton kömür taşımışım. belli başlı rüyalarım vardır. kişiler vardır. onları gördüğümde neye çıkacağını çok iyi bilirim. hepsini hayra yorarım lakin işte neye çıkacaksa çıkıyor işte.

ben rüyalarımı hatırlamıyorum ki defterini tutuyum. onlarca rüya görüyorum birbirine karışıyor galiba.

bazen hatırlıyorum ama çoğu zaman rüya gördüğümü bildiğim hâlde ne gördüğümü hatırlamıyorum. dolayısıyla hatırladığım zaman da üstüne çok düşündüğüm için unutmuyorum. ama yine de rüya defteri tutmak fena bir şey değil. yıllar sonra aa şöyle bi rüya görmüştüm, sonucunda şöyle şöyle olmuştu diye rüyalarınızın gerçekleşme yüzdesini hesaplayabilirsiniz.

zahmetlere gelemeyen ve sadece o andan haz alan ben ve benim gibiler için, namümkün hadise.

hiç mi hiç gerek yok böyle şeylere. görülen rüyanın etkisinde bir kısa vakit geçirmek, sabahları, şöyle yatakta doğrulup biraz, kafi.

zaten bazı rüyalar vardır ki, uyanır uyanmaz unutursun, bazı rüyaları da kaba taslak hatırlarsın hep, yıllar geçse de yarattığı etki senden gitmez. işte böylesi etkili rüyalar zaten kafanın içindeki defterde yazılı. en azından benim.

mesela ben rahmetli rafet dedemin vefatından hatrı sayılır bir zaman sonra, birbirimizi bir yaylalıkta görmüştüm, dedem çardak bir evin üst katından sırtıma atlıyor, ben onu yemyeşil çimenlerin arasında sırtımda taşıyarak bir yere götürüyordum, manzaramız çok güzeldi.

rüyayı göreli belki oldu +10 sene, ben bunun neyini tutayım? zaten unutmayacağım ki. tablo gibi bir rüyaydı.

adonis, yani ali ahmed said eşber şöyle der,

'sanki rüya bir dal
ve ben ondan sarkan bir meyve'

hoş veya nahoş rüyalarımın hissettirdikleriyle, bulanıklığıyla ve eksik yapboz parçalarıyla mutluyum.

ne ekstra bir şeye, ne de protokole lüzum yok.

gerek yok, beynimiz bizim yerimize tutuyor ve en olmadık zamanda hatırlatıp adına deja vu diyor zaten.

benim çok istediğim bir şeydir, rüyamda hep farklı hikayeler görüyorum hepsini toplayıp kitap yazabilirim aslında ama not almayı hep unutuyorum