sakinleşmek için yapılan şeyler

dönerek müzik dinlemek

çene sıkmak. yapmayın, her şeyi daha kötü hale getiriyor. bunun dışında müsaitsem gitarımı tıngırdatırım veya açar oyun oynarım. özellikle online olanları.
(bkz: try hard fps oyunlarına yüklenmek)

(bkz: koşu)

angarada yasayan biri olarak, mıstıfa daş-edalı da modalı da yarrrğğğ dinleyerek döne döne oynamak.*

5-10 dk yalnız kalmaktır benim için.

bir allah'ın kulu da dememiş ki; iğne vurulmak.
benim yazmamı , bilerek mi beklediniz a dostlar ?

yürümek. nereye yürüdüğünü bilmeden. yolun sonunu düşünmeden. sadece kulaklığın fısıldadığı hafif müzik sesini duyup kendini dünyadan soyutlamış şekilde önüne bakarak yürümek. yürüyüş sonundaysa sinirlenmene neden olan durumu bile unutmuş olacaksın. zihnin ve ruhun rahatlamış, hafiflemiş olacak.

o anki hissimi tek bir cümle ile özetlemek. ve o cümleye karşılık gelen bir şarkı bulmak. ciddiyim. o cümleyi geçirebilir mesela şarkı. aynı hissiyatı paylaşarak sözlere dökmüş birini dinlemek iyi geliyor.

bağırmak. maalesef.

öfkenin üzüntüye geçmesini beklemek. üzüntü seviyesi yeterli kıvama geldiğinde ağlamak. sonra bir açılıyor kafa.

ben çoğunlukla çocuklarımı düşünüyorum. çünkü biliyorum ki bir çocuğa annesi ve babası gibi kimse bakamaz.

onların iyiliği ve selameti için öfkem hemen diniveriyor. o an karşımdaki istediğini söylesin. ancak tebessüm ederek dinler oluyorum.

derin nefes alarak içinden karşındaki kişiye saydırma yapılabilir.

hiçbir şey yapmamak.
edit: eylemleri ve söylemleri başka bir ana saklamak da diyebilirim.

tenhadaysam patlayana kadar bağırmak, tenhada değilsem arabaya kendimi tenhaya götürttürüp patlayana kadar bağırmak.

o durumdayken bir şeyler yapabilen insanlara içten içe hayranlık besliyorum.
ben telaşa kapıldığımda, strese girdiğimde ya da herhangi bir sebepten dolayı sakinliğim bozulduğunda her şeyi bırakıp etrafımı izliyorum genelde.
yani gerçekten sadece izliyorum, aklım hiçbir şey düşünemiyor o an.

eğer ciddi anlamda karmaşık bir olaydan dolayıysa bu sakinsizlik, aynı esnada olayla ya da düşünceyle ilgili cümleler aklımda metin kutusuna yazılmış gibi tekrarlanıyorlar.

o hisler geçene kadar hayatımın bittiğine, devamında hep böyle yaşamak zorunda kalacağıma, olayı kabullenip geçireceğim melankolik günlerdeki sanrılarıma odaklanmış oluyorum.

bazen bu anlarda etrafımdakilere gereksiz mesajlar yazıyorum, bir nevi yardım istiyorum. gerçekten tanıyan insanlar o mesajların ne anlama geldiğini biliyorlar ancak bir şey yapamıyorlar.

adım adım sakinleşiyorum ve üst noktalara çıkıyor sakinliğim, bu sefer de birkaç saat ermiş gibi dolanıyorum.

o da bitince ani bir motivasyon ve enerji kaybı yaşayıp uyuyakalıyorum.
uyandığımda ise ilk işim mesajları kontrol etmek, silebiliyorsam silmek ve kendime kızmak oluyor.


bu ritüel, benim günlerimin yarısını çalıyor neredeyse.
her gün yaşıyorum bunları.
o yüzden hayranım o şeyleri yapacak gücü kendisinde bulanlara.

aglamak. saglam cozum.

meditasyon yapmak , klasik müzik dinlemek , kitap okumak .
gerçekten yaptığım ve faydasını gördüğüm aktiviteler.

hız yapmak..

saldırıyorum, tavsiye ederim pamuk gibi oluyosunuz..

sinirlendiğim kişi ile muhattap olmamak ve olabildiğince başka şeyleri düşünüp kafamı dağıtmak.