şehirler arası yolculuk molalarında yerinden kıpırdamayan yolcular

(bkz: yaşayan ölüler)

en son üniversitede bindim galiba şehirlerarası otobüse; şoför emmi dursa da tüttürsem diye hayaller kurardım.

geceyi gündüz eden bir tesiste mola verilecek, yanımda oturan dedeyi pestil ederek yerimden fırlayacağım, soğuk havayı içime çekip çakmağa havai fişek patlattırdıktan sonra ilk sigara nefesi verdiğim anda beyaz tenli, ani soğuk hava etkisi ile burnu ve yanakları hafif pembeleşmiş, gece mavisi uzun saçları ile beni dikizleyen o'nu fark edeceğim.

gözler birbirine değdiği an kıvılcımlar çıkacak, acaba hayal mi görüyorum diye düşündürecek, kalbimi tekrar attıran an eğri bir yolculuk muydu diye sorgulatacak.

karşılıklı atılan ilk adımda, zaman duracak.

sonra bir bakacağım benim otobüs çoktan terk-i diyar eylemiş, hatun basmış gitmiş, armut gibi kalmışım ortada.

mola bittikten sonra otobüsü kaçırma ya da yanlış otobüse binme ihtimali olmayan yolculardır.

yaşama ve nefes almaya dair hiç bir hevesi kalmamış insanlardır. ne yola çıktıkları yerin ne de varacakları yerin bir anlamı ve önemi yoktur.
hayattayız, nefes alıyoruz bu kadar diyen insanlardır.
her yolculukta üzülmüşümdür bu insanlara kendi halime bakmadan.

otobüsü kaçırma korkusunu çok yoğun yaşayan insanlar.

otobüsü kaybetme, kaçırma gibi fobileri olan yolculardır. çişinizde mi gelmiyo hiç.

nefret ediyorum hepsinden. aranızda varsa üzerine alınabilir. yanımda oturuyorsun kalksana altıma işeyeceğim! neden oturup bekliyorsun? zaten saatlerdir yoldayız, saatlerce devam edeceğiz kalk lütfen. hiç mi tuvaletin yok? hiç mi acıkmadın lütfen kalk lütfen.

otobüse gittiğin gibi muavinle sohbet kuruyorum,arkadaş oluyorum. o yüzden rahat bir şekilde gezip tozabiliyorum molalarda.

tamam sigara kullanmıyorsunuz, acıkmıyorsunuz peki çişiniz de mi gelmiyor diye sormak istediğim insanlardır.

zaman zaman ben.

uzun yolculuklarda, bazı otogar ya da mola araları oldukça kısa oluyor.

en son molada inmişim zaten, hepi topu 2 saat ya gitmişiz ya gitmemişiz, pııııss pısssss havalı fren sesi ve mola.

ikramlardan içmemişim çişim yok, sigara desen, genelde sadece alkolle içerim, onun dışında sigara yakma keyfim yok, aç değilim, yolculuklarda bir şey yemem, dinlenme tesisi marketle işim yok, otobüs kalabalık değil çok, havalandırması iyi, aşağı inmeme, temiz hava diye böğürmeme gerek yok.

ben niye ineyim?

e tabi eşek değiliz, en fazla 2 mola sonrası iniyoruz, ayıp olmasın bari diye.

bir kutu kola alırım, yalandan sigara yakarım, selam verene selam veririm.
bu kadar.

(bkz: npc)

murat turizm yolcuları olabilirler

o insan türü benim. kişisel olarak kalkasım gelmiyor, hayır lavaboyu kullanmak gibi ya da bir şeyler almak gibi kişisel ihtiyaçlarım o an yoksa, neden yerimden kalkayım? sigara da kullanmıyorum dolayısıyla aracın dışına çıkmamı gerektirecek bir zorunluluk doğmuyor.. hele ki soğuk havalarda ..... hayatta çıkmam dışarı.


ayrıca bazı otobüs şöförleri fazlasıyla aptallar ve iş etiklerini aşırı ihlal ediyorlar. misal, tekirdağ'a giderken bir tanesi ben araca binmeden , otobüsü kaldırdı. araca bağırarak, ucu ucuna yetiştim ve durdurdum. ayrıca tek yaptığım molada lavaboya gitmekti. 1 dakika daha geç çıksam, silivri de mahsur kalıyordum. hayır böyle dangalaklarda var. normalde mola yerinden ayrılmadan, tüm yolcuların kontrol edilmesi gerekir. belki hasta olan biri vardı kenarda köşede bayıldı, biri mola alanı etrafında bir şey yaptı. olasılıklar dünyası her şey olabilir yani. otobüsteki insanları kontrol etmeden nasıl gidiyorsunuz? yani sansınıza çıkarsınız, geri gelirsiniz otobüs yok. ne risk alacağım.

şu uzun yolculuklarda en nefret ettiğim şey mola vermektir. boşluğa düşmüş gibi hissediyorum kendimi, tam uyuyacakken ninnisi kesilen bebek gibi oluyorum. yolculuklarda durmak hoşuma gitmiyor ihtiyacım olana kadar.

sırf o molaların hissiyatı , özellikle gece molalarında otobüsten inince mahmur surata vuran o soğukluk , soğuğun ardından vücuda gelen o ürperti , o tesiste çalışan kişiler buraya nasıl gidip geliyor yoksa burada mı kalıyorlar sorgulaması , uyku sersemliğiyle tuvalete gitme ihtiyacı ve orada suratsızca duran adama uzatılan para , o tesisin kendine has kokusu ve soğukluğu , pişen gözlemelerin kokusu , masalarda bir iki kişinin iştahla çorba içiyor olması.. şu hissiyatları düşündükçe canım gece yolculuğu çekiyor.

yanında altın, para gibi değerli eşya taşıyor olabilir. bu değerli eşyaları bagaja da teslim edemez. kuyumculuk yapan iki kardeş var, büyük olanı altın ticareti için istanbul'a gider gelir arada sırada otobüsle. yanında da yüklü miktar para dolu çanta taşır ve cam kenarına yapışır vaziyette otururmuş. sırf bu yüzden mola yerlerinde oturduğu koltuktan kalkmazmış, hiç bir yere kıpırdamazmış. günlük hayatta saatlerce konuşmasına, tabiri caizse gevezelik yapan biri olmasına rağmen yanındaki yolcuyla bile konuşmaz, hiç muhatap olmazmış. yıllardır istanbul yollarını bu şekilde gider gelir. tabi buna da yolculuk denirse.

muavin'in normalde yolcuları sayıp eksik yolcu olmadığını teyit edip şoföre hareket için onay geçmesi gerekiyor ama pratikte bu olmuyor hatta bir yolculukta yanımda oturan adam gelmedi dedim muavin sallamadı bile.

sonra yola çıktık 1 dakika sonra şoför küfredip sağa çekti elemanı bekledik arkadan koşuyormuş garibim.

kışın kaloriferi cayır cayır yakan şoföre rağmen; atkı, şapka ve montunu bile çıkarmadan dümdüz yolculuk yapıp insanın nefesini kesen, baktıkça içini daraltan yolcudur. yazarken nefes alamadım.

uykusu çok ağır olabilir.

seneler önce, yaklaşık 6 saat süren otobüs yolculuğumda muhtemelen otobüsün kalkış noktasından binmiş ve hemen uyumaya başlamış olan yanımdaki kadın yolcu; molalarda uyanmasını geçtim, ben inerken bile hâlen uyuyordu.
saatlerce hiç pozisyon değiştirmedi ve kımıldamadı. normalde umursamam ama içime dert oldu da bir ara huylanıp baktım nefes alıyor mu diye.

ben de uykumu ağır zannederdim. peh.

müzik ve yol eşliğinde bambaşka bi aleme geçiş yapıp reklam arası vermek istemeyenler

ben otobüs durunca sinirleniyorum, boşluğa düşmüş gibi hissediyorum. ondan inat edip molaya çıkmıyorum.