sevgisiz büyümüş insan

suç kendisinde değildir ancak yargılanan hep kendisi olmuştur.

sevmeyi de sevilmeyi de bilemez.

ya katil olur. ya da müthiş bir anne, baba.
kötü bir çocukluk geçirmiş olmanın tek güzel yanı edebiyata sıĝınmak, ve kendi çocuklarına , kendisinin yaşadığı sevgisiz şeyleri yaşatmamasıdır.
sevgisiz büyür burda çocuklar, şımarmasın diye.... ne acı.

aslında sevgisiz büyüdüğünü fark eden insan olarak genişletilmesi gereken başlıktır. hep mutlu ve sevgi dolu bir ailede büyüdüğünüzü düşünürsünüz. ama aslında hep koşullu sevilmişsinizdir. uslu olmazsan annen olmam, o sınavdan kaç aldın bakayım, herkesin çocuğu.. diye sözlerle büyümüş bir çocuktur. bu çocuk büyüdüğünde insanlara kendini sevdirmek için yırtınır durur. kendi olamaz bir türlü. her yakın ilişkide kendini kaybolmuş bulur. sınırlarından çekildiğini görür. olduğu haliyle kendini pek sevilmeye değer bulmaz.

hayatının her döneminde çeşitli ruhsal bozukluklar yaşaması muhtemeldir. sevgisizliğin yerini hiç bir şeyle dolduramaz. hep yarım kalır bir yanı

tanrı'nın sevilmemiş kulları.
bir ömür boyu mutsuz olmakla ve
mutsuzluk saçmakla lanetlenmiş gibiler.

bizler tanrı'nın yetim çocuklarıyız...

hayatı boyunca sevgiyi arayan insana dönüşecek insandır. her tanıdığından en saf haliyle sevgi bekler ama her seferinde de yıkımla biten ilişkiler içinde bulur kendisini.

asla iyileşemeyen bir insandır. bu insanların iki karakteri vardır genelde iyi taraf ve kötü taraf olarak ayrılır. bu tarafların da biri diğerine ağır basar ve kişinin genel itibariyle iyi ya da kötü bir karakter olduğunu sonuçlandırır. eğer yakınınızda kötü tarafı yüksek basan bir sevgisiz varsa ondan ve yapabileceklerinden korkun çünkü sevgisiz ve yalnız bir insanın kaybedecek hiçbir şeyi yoktur.

sevgisiz büyünce bir insan sevgi gösterildiğin de önce bir garipsiyor sonra da kabullenemiyor ve bir şekilde bu yabancı duyguyu yok etmeye çalışıyor çünkü ne güvende hissediyor ne de inanıyor.

bazıları sevgisiz de ölecektir.

kendisine sevgi gösterildiğinde böyle nasıl desem, arafta kalmış gibi hisseder. kolayca inanamaz, çünkü görmemiştir ki, ne bilsin sevilmenin ne demek olduğunu? inanmak ister, içten içe özlemini duyduğu şeydir çünkü sevilmek. ama kolayca bunu yapamaz çünkü dedim ya, hiç görmemiştir. gezmemiştir mutluluk ormanlarında. çekmemiştir o ormanda ciğerlerine o huzur veren oksijeni.

sende sevileceksin arkadaşım. elbet o günler de gelecek. ona da alışacaksın arkadaşım. sevgisizliğe alıştığın gibi...

ailesi dahil kimse tarafından sevilmediği için hep bir tarafı eksik olan,birileri onu sevse de buna inanmayan,"ben sevilmeye layık değilim,layık olsaydım annem babam severdi"diye düşünen insandır.

bu insana sevilmek ağır gelir.

sevme yetisine de sahip değildir.

büyüyünce katil olurlar.

neşesiz insandır. "neden gülümsemiyorsun" diyenlere "ben hiç şımartılmadım" yanıtını verir.

bir dönemi olur bunu kabullendiği dönem diye, o dönemden sonra kalbini kendi elleriyle parçalar ve artık hiç hissetmez.*

tek mesele sevgisizlik değildir. sevginin olması gerektiği gibi yansıtılamaması, yaşanan ortamla gösterilen sevginin orantısız olması, sevginin koşullanması hepsi önemlidir. eğer ki ailenizin beklentilerini yerine getirdiğiniz sürece sevildiyseniz, emin olun bu hiç sevilmemekten kat kat hırpalayıcıdır. insanın kişiliğini yerle bir eder. sevgisiz büyürseniz insanlara karşı beklentisiz olursunuz, ancak eğer size koşullu sevgiler verilmişse, hayatınıza giren insanlardan sevgi görebilmek için bir şeyler yapmanız gerektiğine inanır ve kendinizi paralarsınız. bu da karşınızdaki insanların gözünde farklı bir yere yerleştirir sizi. çok çabalayan insanlar bir şeyler saklıyordur. ya size temkinle yaklaşırlar ya da acaba daha ne kadar ileri gidebilir diye üzerinize geldikçe gelirler.

çokça konuşup gülse de hayata, içinde hep camı kırık bir pencere vardır çocukluğuna bakan.
ne kadar sararsa sarsın,ara sıra sızar sevgisizlik hissi yaralandığı yerden.
geçmiş zaman olduğu için doldurmaya da gücü yetmez kimsenin. bir yanı buruk göçüp gider bu hayattan.

kritik dönemde yani 0-6 yaş aralığında annesinden ya da annesi yerine geçen bir bakım verenden ihtiyaç duyduğunda gereken ilgiyi ve bakımı alamayan çocuk kendine güvensiz olur. dünya onun için her zaman ihtiyaç duyduğu şeyleri talep ettiği ama sağlayamaz olduğu bir yerdir.

büyüdüğünde çocukluk döneminde yaşadığı travma kendine güvensizlikten insanlara güvensizliğe evrilir ve ihyaç duyduğu sevgiye asla sahip olamayacağına inanarak ikili ilişkilerde bağlılık sorunları yaşar.

utangaç veya asosyal olarak kabul edilen kişilerin çoğunluğunda kendilerine yönelik değersizlik hissi vardır ve bu değersizlik hissi insanlara yaklaşmasına engel olur.

freud bu travmaların yani 0-6 yaş döneminin eksik bağlanma ya da bağlanamama durumunun etkisinin tüm hayat boyu süreceğini ve çözümsüz olduğunu savunurken ondan sonra gelen onun takipçileri bu anlatıya katılmakla beraber bu travmaların çözümünün olmadığına katılmazlar.

(bkz: işte bunlar hep gelişim psikolojisi)