dayakla büyümüş insan

hayatının kalan yıllarında mutlu olması çok zor olan insandır.
kendisine yapılan en ufak bir el- kol hareketini, dayak zanneder, ve olduğu yerde siner. travmadır. ve her travma gibi ömürlüktür.

büyürken ve büyüdükten sonra, bu sefer de o, gücünün yettiği kişilerden bu durumun hıncını almaya çalışabilir. malesef.

ortaokuldaki beden eğitimi , müzik gibi en gereksiz derslerin öğretmenlerinden bile dayak yemiş biri olarak bu konuda kendi rekorumu kırmış bulunmaktayım.

bu ben. babamdan yediğim "zopaları" uç uca eklesek samsun'dan odessa'ya köprü olur. aradan bunca zaman geçti, hatırladıkça hak veriyorum rahmetliye. ben olsam ben de döverdim:
dizi şöyle:
- tabanca mantarlarını ve çatapatları konserve kutusuna doldurmak ve alttan ısıtarak bir anda patlatmak
- torpilleri soba teliyle birbirine bağlayıp atom bombası yapmak.
- uçan balonları birbirine bağlayıp ipini yakıp serbest bırakmak
- plastik boruyla arkebüz yapıp tek seferlik atış yapmak
- sönmemiş kireç dolu şişeyle derede balık avlamak.
- dinamitle derede balık avlamak
- molotof kokteyliyle nadasa bırakılmış bir tarlayı yakmak.
hepsi 11 -13 yaş arasıdır. birinci sefer hariç diğerlerinin hepsi için ayrı ayrı dayak yedim. bu patlayıcı işini bir başka patlayıcı uzmanı(!) arkadaşımız sağ elini kaybedince bıraktım. (barut bulmak imkansız hale getirilmişti)
bunlar bir grup sadece. şimdi düşününce iyi sağlam çıkmışım dediğim şeyler. ama "cessur" çocukmuşum.

cahil ebeveyinleri olan kişidir. her ani hareketten korkar. travma olarak kalır hayatında. kimse onu anlamak için uğraşmaz bile