sevilme ihtiyacı duymayan insan

sevgiye doymuş insandır.

bıkkındır... ben mi? benim kafam karışık

duymayan değil de duyamayandır. o kadar canı yanmıştır ki beklentisi kalmamış bu konuda iyice duyarsız biri olmuştur.

en çok kendini sevmesi gerektiğini ve bu dünyaya tek gelip, tek gideceğini bilen şahıstır.

saygı duyulmayı isteyen şahıstır.

karen horney'e göre nevrotik kaygıları olan insandır. karen horney der ki bir bireyin gerçekçi olmayan kaygıları varsa bu kişi 3 şekilde başa çıkmaya çalışır: 1.si insanlara çok fazla yaklaşır ve gereksiz samimiyet kurmak ister, 2.si insanları sömürmek ister ve saldırganca bir tutum sergiler 3.sü ise insanlardan tamamen uzaklaşır ve insanlardan sevgi almak da onlara sevgi vermek de istemez. bu kişi 3. türe girer. kaygılarıyla başa çıkabilmenin ancak bu şekilde mümkün olduğunu düşünür.

dipnot: zaman zaman herkes bu üç tür insan da olabilmektedir bu zaten normal olandır. horney'nin bahsettiği şey bu türlerden birine sıkı sıkıya bağlı olmaktır. psikoterapi şart olabilir çünkü insan sosyal bir varlıktır sevilme ihtiyacı hissetmemek gibi bir durum söz konusu olamaz. burada bastırılmış duygular söz konusudur, naçizane tavsiyem kişinin bu duygularını irdelemesidir.

zor bir meziyettir.

kendine yalan söylüyordur. o kadar kasmasındır.

ulan seven yok ki.. seven yok seven. olmayınca da nasıl bir şey olduğunu unutuyorsun sonra da ihtiyaç falan duymuyorsun.

hadi len ordan denilesi insandır. dili olmayan hayvan bile, gün yüzünde açan çiçek bile sevgiye ihtiyaç duyarken duygularıyla hareket eden yaşan insan mı ihtiyaç duymaz . eğer bunu söylüyorsa biri canı yanmıştır yalnız hissediyor her şeyi kendi başına halletmeye çalışıyor ve buna alışmıştır. gel gör ki yalnızlığında acısında yada mutluluğu paylaşacak kimseyi yanında bulamadığında dili söylemese gözleri kalbindeki sızı söyler sevilmek istediğini ,neden sevilmediğini sorar. duyan olursa ne ala. en kibirli kasıntı soğuk olan insan bile sevgi ister ilgi ister ihtiyaç duyar iki iki daha dört kendinizi kandırmayın .

(bkz: bir insan ben ne değilim diyorsa odur).

çünkü sevilmeyeceğini bilen kişidir. kendini sevilmeyeceğine ikna etmiştir.

güvenli bağlanma yaşamamış, ihmal edilmiş ve bu yüzden duygusal istismarlara karşı kendini duygulara kapatmış insandır.
sevmek iyileştirirsen bunun ihtiyaç olmadığına kanaat getirecek yalanların olmadı üzücü.

sevmekte sevilmekte ihtiyaçtır.

kimden olduğunu hatırlamadığım bir alıntı okumuştum. sürekli tekmelenen bir köpek sevilince hırlamaya ve diş göstermeye başlamış ve asla sevilmeyi kabul etmemiş çünkü aşağılanmaya ve tekmelenmeye alışmış o. ben sevginin iyi gelmediği hiçbir durum olay veya canlı bilmiyorum. buna ihtiyaç duymayan bunu reddeden istemeyen kişi en iyi ihtimalle kimseye değil ama kendine zulüm etmeyi, tıpkı o köpek gibi kendini hor görmeyi seçmiştir diye düşünüyorum.

sevilme ihtiyacının temelinde, kendini sevme ihtiyacı yatıyor. öyle ya da böyle herkes sevilmek ister elbette, günün birinde olsa da. ertelenebilir ama bu ihtiyaçtan kopmak zordur.

ihtiyacım yok diyerek kendini avutuyordur. ulan sokaktaki kedi köpek bile kendinin sevilmesini istiyor başını okşayınca mutlu oluyor sen bilinçli ve duyguları anlamlandırabilen bir varlıkken buna nasıl ihtiyaç duymuyorsun.
inandırıcı değil, geç.

yan cebi olan insandır.

muhtemelen bir münzevidir.

adımlarını insanların ilgisini ve sevgisini kazanmak için atmayan ya da bu türden şeyleri pek önemsemeyen, ciddiye almayan, değer de vermeyen, davranışlarını ve düşüncelerini birilerine beğendirmek veya onaylanmak için şekillendirmeyen, motivasyonlarını belirleyen unsurlar hususunda diğerlerinden ayrılan insandır.

şüphesiz ki bu saydıklarımız özellikler bize o kişi hakkında yeterli bir bilgi vermekten uzaktır. bu şartlar altında da çok farklı insan modellerinden bahsedebilmek mümkün olabilir. yani hemen övmeye gerek yoktur bu kadar bilgiyle...

ınsanlar birbirini sevmek zorunda değil. ama saygı duymak zorunda bu yaşamsal sarttır. .

bu mevzu üzerine içimde bir başlık da ben açmış bulunmaktayım. hayatımıza giren hayatına dokunduğumuz yeni çeşit insanlar gördükçe yemek yemek gibi doğal olan üzerine hiç kafa yormadığım böyle bir konu da olduğunu farkettim. içsel konuşmalarımda empati duygumu yüksek oranda çalıştırmaya çalışarak ama olaya yine sevgisiz olmaz diye hassas bir yerden bakarak tartıyorum. yaşanmışlıkları onu bu noktaya getirmiş olmalı. aslında hepimizden çok sevilme ihtiyacı vardır fakat öyle darbeler almış öyle karşılıksız kalmıştır ki kendi verdiği sevgi sonunda duygularını kurşuna dizip kimseye de ihtiyacım yok kimseyi de sevmem. anam babam çocuğum bile bir köşede dursun aman bana dokunmayın kafasına gelmiştir. çok yazıktır. hemen yarın ölecek olsa bir miktar anlaşılabilir bir harekettir ki hayatta bir dakika bile mühim. o bir dakila bazen hayatımızı kökten değiştirebilecek öneme sahip olabilir. konuya tekrar dönecek olursam böyle birini sevmek çok zordur. yaralı olduğu kapılarının kilitli olduğunu bilirsin onu yine de seversin. onun kimseye ihtiyacı yoktur sana fiziki olarak kötülük yapmaz ama senin o sevme sevilme hazzı ile dolu kalbini deşer. sonra sende batsın böyle sevgi moduna geçersen sayıları çoğalır. şifalandırayım bak aslında seninde ihtiyacın var diyerek vazgeçmezsen ve kalbinde demirden bir kalkanla kaplıysa belki başarılı olursun ama sen aynı sen olur musun bilmiyorum.