şiir yazmak

kolay değildir , hiç kolay değildir. herkes aynı kelimeleri barındırır , aynı kelimeleri bilir ama herkes aynı duyguyu veremez.
bi şiir yazmak tam 2 buçuk ayımı almıştı. yastığımın altında bile kağıt kalem vardı , sırf bi an aklıma bi şey gelir de karalarım diye. büyük emek ve sabır isteyen bi iş. işte o yüzden herkes yazamaz ya da her yazan şair olamaz.

iki çeşit şiir yazarım.
birinci türden şiirleri herhangi bir yer ve zamanda yazabilirim. çok öyle özenli değildir ve bir duygu yoğunluğu ile çıkmamıştır. sözlükte bir iki örneği mevcut.#1580457 #1561028 #1560487
ikinci türden şiirler öyle biranda çıkmaz. ciddi bir duygu yoğunluğu gerekir. sessiz bir ortamda ya da bir yolculuk esnasında ilk cümlesi biran da geliverir aklıma. kendi kulağıma fısıldamış gibi hissederim.
sonrası da biraz uğraş sonucu yavaş yavaş çıkar ortaya. #354218
güzel şeydir şiir yazmak. yazdığım şiirlerle övünmem. ama şiir yazabilecek kadar muhafaza ettiysem madem hislerimi. işte bunun için kendimle övünebilirim.
ne demiş yılmaz odabaşı:
"yaslı bir kışa rehin düşse de günler kalbindeki tomurcuğu bahara büyüt
o tomurcuk düşlerinin yağmuruyla ıslansın

çünkü senin de bir ütopyan varsa,
i n s a n s ı n..."

edit: sadece aşık olunca şiir yazılmaz.

şiir yazılmaz ki, şiir yaşanır aslında
içinden tarifsiz güzellikler gelir bir anda
sanki milyonlarca çiçek açmış gibi anında
şiir yazılmaz ki, şiir yaşanır aslında

kuşlar uçar gökyüzünde cıvıl cıvıl
yar uyur gece olunca mışıl mışıl
rüyasına girsem onun ışıl ışıl
ah ne hoş olur, bugün bana bayram olur

yazmak lazımdı
yazmasak olmazdı çünki.

severim ama zorunda kaldığımda daha güzel yazabildiğim bir gerçektir.

yazmayı bilmemde " şiirden anlayan bir kadını öyle alelade bir şekilde sevemezsin"
(bkz: ah muhsin ünlü)

anlatamamak kaynaklı mücadele etme ve boğuşma sonrası ortaya çıkan ürün.

denedim, yazdım, sakladım. dalga konusu oldum. örselendim. dışlandım. boş işmiş. yersen...

18 senedir yazıyorum. vayyy baya da olmuş hani.
sanılanın aksine sadece kendine ait yaşanılan aşk değil,
çevrende etkilendiğin olaylara kayıtsız kalmadan dökülüverir kelimeler. bazen birinin gözyaşına tanık olursun, bazen bir çocuğun gülümsemesi pamuk şekeri tadında diyerek başlarsın yazmaya.... durduk yere de gelir öylece kelimeler. yatağımdan kalkıp hemen not almışlığım vardır.

içinde kanat çırpan kuşların cıvıldayarak dışarı doğru uçmasıdır.

duygular canlanıp bir şelale gibi aktığında, kaleminiz de kağıda akar. buna sebep olan bazen aşık olmaktır bazen ise ölüm gibi büyük bir kayıptır. mutluluklar ardından yazılan şiirler, yıllar sonra bile güzel anılarla götürmeye yeter sizi.

şairin terapisi ve çığlıklarıdır emre nalbantoğlu'nun bir sözünü bırakmak istiyorum
gam içinde gereği yok boş konuşmanın
ama şairin sessizliğini allah kahretsin
bundan sonra iyi demem hiçbir insana
ama isterim alayının ağrısı dinsin

yalnızca yazabilenlerin arasında konuşulan bir dile aşina olmak gibidir.
konuşamayanlar saçma bulur, eh insan anlamadığı lisan hakkında ne söyleyebilirdi ki zaten?

oysa en temiz, pak ve asil dili edebiyat konuşur.

uzun lafları kısa kesme sanatıdır şiir. bakın hani geceler vardır ya, sıkıntılı, sert, bunalım doludur. anlat anlat bitiremezsin paragraflar yetmez.

ahmed arif o geceleri birkaç kelimeyle şöyle özetlemiş:
"hani kurşun sıksan geçmez geceden"

şiir budur.
verbal reasoning levelinde master düzeyde olmaktır.
master olduk demeye yüzüyüz yoktur, ar ederiz lakin aynı dili konuşabildiğim insanlara özellikle selam yolluyor; kalplerinden öpüyorum.

iyi geceler.

püf noktası olmayan eylem.

kimisine ansızın gelir, otobüste, vapurda, gemide, çorba yaparken..
kimisi masa başında kelime işçiliği yaparak yazar şiirini.
şiir yazmak bir yerden sonra oturan bir eylem benim gördüğüm kadarıyla. şiiri yaşamak ve yaşatmak zor olan.

şiire ilk başlayan herkes şiir kusması yaşar önce, sayfalarca, dosyalarca metin, şiir değildir o, garibim şiir zanneder, kafiyesi olan her şey şiir olsaydı keşke. ama değil.
sonra zamanla azalır. şiir yoğurmaya başlar şairini, yazdırmaz kendini, gelmez dize. gerçek olan dize gelene kadar hiçbir şey yazmaz olur istese de.

sonra da pat diye gelir bir gün, sen bile bilmezsin şiirin geleceğini, onu kağıda geçirmek için yana yakıla kağıt arıyorsan işte o şiirdir.

bütün kuralları kendinin koyduğun, veya hiç kural koymadığın bir oyunu oynamaktır. ama tek başına oynamak.

kafiyesi senin, kelimesi senin, her şeyi senindir. şiir yazanlar bilir ki, o his dünyanın en güzel şeylerinden biridir.

t/ şiir yazma eylemi.

derdin çift dikişidir.

önce acıyı çekiyorsun, sonra onu yazıyorsun. iki kat acı.

duyguların en saf ve en özgür biçimde aktarıldığı eylemdir.

küçüklüğümden beri şiir yazarım. ilk zamanlar duygudan bağımsız, kafiyelerle üretilebilecek ritme duyduğum hayranlıkla yazardım şiirlerimi. büyüyünce ne olmak istersin sorusuna şair cevabını bile verirdim.
zamanla büyüdüm, hayatın toz pembe bir masaldan ibaret olmadığını, insanı büyüten asıl şeyin acı gerçeklerle yüzleşmek olduğunu ve küçükken keşfedemediğimiz birçok duygunun var olduğunu öğrendim.
şiir yazmaya devam ettim. artık kafiyeden çok daha önemli şeyler vardı. duygu ve düşüncelerimi dile getirirken yaşadığım kısırlığı şiirlerle aştım. anlatamamanın, anlaşılamamanın karşısında terapi niteliğinde bir ilaç oldu şiirler.
yazmaya devam ediyorum. kalite olarak istediğim seviyede olmasalar da içimdekileri dile getirebildiğim için mutluyum.

duyguları anlatmak için bire bir yöntem. şiir yazabilen kişi duygularını anlatabilen kişidir. ve şiir yazabilen kişileri çook severim. etrafımda var böyle kişiler.

en sevdiğim yeteneğimdir. ama o ilham gelmeden de olmuyor, illa gelecek. gelince de satırları güllerle yazarım.

zor olan iştir. yazabilene hayranlık duyarım. içindeki duyguyu en zarif şekilde dışa vurma biçimidir.