telefonla konuşmayı sevmeyen insan

benim ben bu insan.

bu huyum yüzünden telefonları açmıyorum ve insanlar bana kızıyor ya da küsüyor. sevmiyorum telefonda konuşmayı. yüz yüze saatlerce oturup muhabbet eden ben, telefonla konuşurken rahatsız oluyorum. lüzumu üzerine gelenlere bakıyorum diğerlerini açmıyorum.
nasıl ayırt ediyorsun diyenlere cevabım: mesaj atarlar ben de dönüş yaparım.

"evet? tamam. ne zaman? nerde? tamam. tamam. sorun değil ya. tamam. görüşürüz." tarzı görüşmeler yapabilecek insan.

ben hiç sevmem öyle uzun uzun konuşmayı uzunca konuşulacak bir durum varsa yüzyüze konuşmak daha mantıklı.kısa kısa konuşup hallederim işimi.

yüz yüze saatlerce konuşabilirim, telefondan konuşma ve yazışma işini sevemiyorum bir türlü (bkz: orta çağdan kalma insan)

telefonla konuşmayı seven insan yoktur telefonla o'nunla konuşmayı seven insan vardır.

benim lan bu. direk benim. hiç sevmiyorum ama tek başıma da sıkılıyorum.

beni anlatan başlık. göz teması kuramadığım ve o anki yüz ifadesini göremediğim biriyle konuşmak çok keyif vermiyor. en zoru ise konuşmayı bitirmek.
muhabbeti daha fazla uzatamayınca
- eee
+oldu canım
- görüşürüz o zaman kendine çok iyi bak
+ çok selam söyle sizinkiler
- sen de söyle mutlaka
+tamam o zaman görüşürüz
- görüşürüz çok öpüyorum
+ ben de ben dee
- iyi akşamlar
+ iyi akşamlar by byy
- byyy ... der ve başka bir kelime daha etmesine musade etmeden kapatırım telefonu.
anneyle yapılan telefonun kapanışı ise saatleri bulabilmektedir. tam bitiş konuşmasına geçilirken akla gönderilen konservelerin bitip bitmediği gelir ve her şey başa döner .

telefonu açınca garip bir heyecan oluşuyor ya karşıdaki kişinin kim olduğu fark etmiyor.

yüzyüze muhabbetin verdiği zevki telefonla konuşmada alamayıp çok çabuk sıkılan insandır.

haberleşmek ve sipariş almak dışında telefon kullanmayı sevmiyorum.

yemin ediyorum bu benim. o yüzden açmıyorum telefonları çoğu kez. düşünsene evdesin ve birisi seninle konuşmak için kapıyı çalıyor, e ikisi de aynı şey. özellikle evde telefonla konuşmayı hiç sevmem.

her işi bırakıp tek şeye odaklanmayı sevmiyordur. (bkz: ben)

birkaç kişi haricinde mümkün olduğunca kaçıyorum. mesaj yazmak daha kolayıma geliyor. çünkü istediğim herhangi bir işi o esnada yapabiliyorum. ama telefonda konuşmak öyle mi, bağlıyor insanı resmen, esir alıyor.

bunu bir üst katagoriye çıkartıyorum ve telefon kullanmayı sevmeyen mağara insanıyım diyorum.

(bkz: mecburiyet)

erkekler. tüm genellemeler yanlıştır bu hariç

her gün telefonumla konuşup, daha az ısınması için onu motive ederim.

*bu ben. ne birini ararim ne biri ararsa açarım. açsam da mal gibi susarım. yüz yüze olmadığı için ne demem gerektigini bilemem.

telefon dışında da, manasız iş sevmiyordur o, bir sebep varsa iletişimi gerektirecek, yazılı bilgi olarak göndermek mantıklı olan, bende sadece planlama yapmak için yazılı mesaj olarak kullanmayı seviyorum telefonu, aramalara da mesajla dönüyorum, nazikçe arayamıyorum şundan bundan diyip, işleri hızlandırıyorum, konuşurken diyelim birşey sordunuz ve hemen cevap verilmedi o aradaki ifadeyi de göremiyorsunuz, düşünürken beklemek zaten kanser, görüntülü konuşma da yüzyüze görüşmek gibi olmuyor, güya çok teknolojik, ama sürekli ya ekran donuyor, ya görüşme kesiliyor, zaten siz kameraya bakarken onu göremiyorsunuz, o size bakarken olmuyor filan, lanet olsun dedirtiyor illaki, en iyisi kalk git, oturup konuşun...

olabildiğince yüz yüze konuşmayı isterim , duygu ve düşüncelerimizi daha iyi yansıtabiliyoruz.

az önce bunlardan bir tanesi aradı ve "kandilin mübarek olsun" diyip kapattı.
t: yüz yüze konuşmayı ve dahi insanları seven insandır.

buyrun benim. sevmiyorum. konuşacak bir şey bulamıyorum. belirli bir süre var sen o sürede bir şeyler söylemek zorundasın. ben bundan hiç keyif almıyorum. mesajlaşmak en iyisi.