türkiye'den defolup gitmek

ben de dahil çoğu türk gencinin hayalinin bu olması gerçekten çok üzücü. tabiiki herkes ülkesinde yaşayıp okuyup gelişip vatanına milletine hayırlı olmak ister. ama yok abi bizim ülkede bunu yapmakta lüks oldu artık. ekonomi eğitim adalet yok ülkede. o yüzden gitmek isteyenleri suçlamayın vatan haini ilan etmeyin. bu kişinin öz iradesine kalmış bir şeydir. hayatlarına para derdi eve ekmek götürme derdi olmadan devam etmek isteyen her mantıklı insanın aklından geçen düşüncedir.

eveet. ekşideki bu meşhur başlığı buraya taşımanın vaktiydi. nasip olursa amerika beni bekler. bir kere gelinen hayatı, 128 milyar dolar gibi korkunç bir paranın göz göre göre hiç edilip ve de hiç kimsenin hesap verme tenezzülünde bulunmadığı bir ülkede geçiremem kimse kusura bakmasın.

umarım bir gün bize de nasip olur.

yeşil kart , w&t falan kovalamış , araştırmıştım bir ara ancak gitmeyeceğim akü.

bu kurla zor be canım.

bir doktor adayı olarak tıp fakültesine başladığım günden beridir aklımda olandır. bu ülkede kadın bir doktor olmak hayatımda olmaktan en korktuğum şeylerden biri. dövülerek öldürülmek istemiyorum. 15 yaşında abisinden hamile kalmış bir kız çocuğuna ailesi tarafından ölümle tehdit edildiğim için yardımcı olamamak istemiyorum. mesleğimi değer gördüğüm ve güvende hissettiğim bir yerde yapmak istiyorum ve oranın türkiye olmadığından eminim.

dünyanın sonunu getiren çoğu kişinin yaşadığı yerdir.

tanım: bir göç şekli.

bazen insan konfor alanında kalmak ister, efendim anadilini konuştuğu, bakkalını tanıdığı o çevrede iyidir hoştur; kimi zaman çekip gitmek ister peki neden?

hak ettiğini bir türlü bulamamak elbette, kimi zaman iş olur bu kimi zaman da sosyal çevre veya hayat tarzı...

ben gitmeyi düşünüyor muyum peki?

evet, çünkü ne işim var ne doğru düzgün arkadaşlarım ne de hayat tarzım bu ülkeye uyuyor.

halbuki sadece insanca yaşıyorum.

aynı anda en mantıklı ve en mantıksız seçenek olmaya gebe düşünce.

umarım yapmak zorunda kalmam fakat gidişat malesef buna zorluyor. üzülüyorum ülkem için.

kolpaçino sabri abinin, hüseyin'e söylediği gibi cevap vermek istiyorum, ulan bu ter kokunuzla hangi ülke alır sizi.

son zamanlarda artık ben de düşünüyorum, hiçbir yer büyüdüğün ülke gibi olamaz, sevdiklerimden ayrılamam derdim. sonra düşününce benim zaten ait hissettiğim bir kültür yoktu. ben her yere uyum sağlayacak international bir yavşaktım.
peki nasıl yavşak oldum biraz bahsedeyim.
önceden siyasi bir çizgim vardı diyebilirim, en önemlisi hayatımda bir çerçeve vardı fakat şimdi ise nereye gittiği belli olmayan biri oldum çıktım böyle olmasının sebebi zamanla hayatımın merkezine oturan bir felsefe sanıyordum; yeni fark ettim ki öyle değilmiş.
ben sadece bu ülkede sürekli tartışmaya girmekten veya birçok kişi lgbtq+ savunuculuğu yapmak isterken ''onlar da bunu seçmedi doğuştan olan bir şey'' gibi söylemler işitiyorum. en aydını böyle düşünüyor... yahu kardeşim tercih edilen bir şey olsa ne olacak, öldürecek misiniz??? öte yandan lut kavmine bağlayanlar... çocuklarınız özenir diye mi korkuyorsunuz?
niye korkuyorsunuz? o çok savunduğunuz ahlak düzeniniz onları koruyamayacak mı?
çıkış noktamıza gelelim ‘’keskin çizgilerim yok artık’’ dedik bunun başlıca sebepleri
insanlarla hepinizin bildiği; başlığı sürekli açılan konularda tartışmaktan yorulmuş olup, kendimi de bu bataklıktan sıyırmak için her şeyden vazgeçmeye karar verip ve yine keskin çizgileri olmayan sanat anlayışının serin sularında huzuru buldum. ne sağım, ne solum belli oldu. anarşist miydim? anarşizmi kabul etmeyecek kadar anarşistim belki de. imla kurallarına uymaya çalışan tatlı su anarşisti xddd
bu ülkenin ne kadınlarıyla ne erkekleriyle anlaşabildiğimi fark ettim çünkü ne kadar okurlarsa okusunlar ne kadar gezmiş olurlarsa olsun ben yargılamam derlerse desinler en azından benim şu ana kadar tanıştığım herkes gizliden çirkin yargılara sahipti.
bu sebeple herkesi mevlana gibi kucaklayıp huzura ereceğimi sandım… hayır, kesinlikle öyle bir huzur yok; mantıklı fikirlerin el ele verdiği bir noktada göte göt demeyi ve bunu dedin diye de seni kesmeye çalışmadıkları bir yerde var olacak olmanın umuduyla yaşıyorum artık.

her ne kadar ülkeme hizmet etme fikrimden vazgeçmesem de, mutlaka yapacağım eylemdir.

benim sebebim epey farklı: türkiye'nin ekonomisi, giderek kötüye giden hayat şartları, iş bulma ihtimalinin giderek yok derecesine gelme vs. değil. hani derler ya bazıları: "ne olursa olsun ben buradayım, havası, suyu, insanı bir farklı buranın. ben de onu seviyorum" diye, ha o bende hiç yok işte.

geleneklerin çoğuna genelde karşıyım zaten, onu geç şimdiden. ama ben buranın insanıyla anlaşamıyorum abi, n'apayım bana göre değil demek ki. binalar, şehirler, yollar falan zaten iğrenç. bu ülkede kalmak için hiçbir estetik sebep yok. doğası suyu da ehh işte, ekstrem bir şey olmasa da idare eder. gerçi şuan var olanın da içine ettiler ama, her neyse...

avustralya'ya gidip sıcaktan pişmek, okyanus dalgarıyla sörf yapıp, oranın sıcakkanlı gençleriyle kaynaşmak istiyorum. bunlar da türkiye'de olmuyor maalesef. öyle işte...

bütün tuhaf hikayeler böyle kusursuz motivasyonla başlar

güle güle.

sabah sabah hortlamış, ülkeden kaçmayı düşünenlerin toplandigi başlık

ayn knka

bende gideyim diyorumda şu konyalı gibi sınırda kalırım diye korkuyorum.

birçok arkadaşım gitti; amerika ya, kanada ya, ingiltere ye... çocukları ile, çalışma izni alarak gittiler.
görüştüğümüz kadarı ile memnunlar hayatlarından. bir çoğu çocuklarının geleceğini düşünerek gitti, daha iyi bir eğitim alsın diye, ülkemizde maalesef bir gelecek göremedikleri için.
kendilerince haklılar, mana bulamıyorum. ben ise gitmeyi bir kere düşündüm hatta gitmek üzereydim kanada ya. çalıştığım işten memnun değildim ama daha iyi bir işe geçtiğim için kaldım. aslında gitmek istiyor muydum; hayır... mecburiyetten gidecektim, neyse...
bu saatten sonra gitmek gibi bir düşüncemde yok artık, bir yaştan sonra ailemi, arkadaşlarımı vs bırakıp gitmek yepyeni bir düzene ayak uydurmak zor geliyor.
gidenlerin umut ettikleri ülkelerine geri dönmeleri ümidi ile...

bunu ne kadar istediğimi bilemesiniz. gerçekten adaletin ve sosyal adaletin sağlanamadığı bir ülkede yaşamak insana sanki kendine ihanet ediyormuşcasına ızdırab veriyor.

milliyetçi görüşüne gönül vermiş insanları kızdırmak istemem ama. bilsinler ki kaçtığımız şey toprak değil , sistem.