türkiye'den defolup gitmek

16 yıl önce yaptığım eylem. her üç beş yılda bir denizi, istanbul'u, izmir'i özlerim. acaba dönsem mi diye düşünürüm. ardından herhangi bir gazetede ya da sözlükte sadece ana sayfadaki başlıklara üç saniye göz atmak bu karardan vazgeçmek için yeterli gelir.
özgürce düşünceni ifade edemediğin, kendin olarak istediğin gibi yaşama hakkının olmadığı bir yerde yaşamaktansa deniz özlemini tatillerde gidermekle yetinirim.

her erasmus planı yapan öğrencinin okul kantininde herkesi kitlediği konudur.

(bkz: zina yeniden suç olarak ceza kanununa girebilir)

bu ülke için mi savaşıp hayatımı mahvedeceğim? kimse kusura bakmasın! bu millet bu vatan için kendi hayatımdan vazgeçemem. çünkü bu bir döngü. hep aynı şeyler olacak. pandemiden sonra irlanda veya norveç'e yerleşme imkanım var. tatil için bile dönmeyi düşünüyorum bu leş coğrafyaya.

gitmeyi beceremeyenlerin hep bir bahanesinin olduğu başlık.

(bkz: türkiye'den defolup gitmek)
(bkz: türkiye’den defolup gitme isteğinde yazarların durduğu yer)

paran varsa gidersin yoksa boş boş konuşmaya gerek yok.

bugün, 4 nisan 2021 103 emekli amiralin bildirisi haberi ve ardından gerçekleşenler üzerine bir kez daha iliklerime kadar güçlü bir şekilde duyduğum his.

son bir ay içerisinde belki 15 gün öyle kötü haberlere uyandık ki, insan geleceğini bu ülkede göremiyor maalesef. bunun sorumluları ise televizyonlarda salyalarını saça saça mağduru oynamaya devam ediyorlar. içmeye ayranı olmayan, kıçına don almaya parası olmayan vatandaş ise buna çanak tutmaya devam ediyor. bize de gitmek düşüyor belli ki.

çok istenilen birşey ama hem yabancı dilin bok gibi olması hemde para olmaması sorunu

bazılarımız için hayaldir. mesela benim için. ama 30'uma daha beş altı yıl var. askerlik sonrası bir sektörde tecrübe kazanıp buradan gitmeye çalışacağım. en azından deneyeceğim. gidenlere çok imreniyorum. konu sadece alım gücünün düşmesi de değil, hepiniz biliyorsunuz.

iibf mezunu olarak elde etmesi zor bir hayaldir. bir abiniz olarak söylüyorum, ne yapın ne edin teknik bir şeyler okuyun (bkz alo ben emre abin).

yaşa takılmayın dostlarım, gerçekleştiren bir abiniz olarak tek söyleyeceğim imkansız değildir.

bir daha dönmemek üzere gerçeklestirmeyi düsündügüm eylemdir.

mars'a kadar yolu vardır.
(bkz: ece kabadayı)

yaptım ben de bunu. her ergen metalci gibi, aynanın karşısına geçtim ve düşük belli pantolonumu totoma çekip, gitmenin en iyi fikir olabileceği yanılgısına kapıldım. kimsenin beni anlamadığı tuhaf bir dünya görüşüm vardı. içinde memeler zıp zıplardı.

gitmeliydim ve gittim. 2 yıl kiev'de donmuş balık yiyerek dolaştım. okula tek gitme sebebim çok da uzaklaşmayayım kadardı. sevgilim viyana'da okuyordu. ne kadar saçmalık varsa bende lan o ara. cidden bak.

internet kafeye gidip, kamera açıyor, onu çok özlediğimden bahsediyordum. kafada gece yaşayacağım ekşınlar. ama o hatunu da kaybetmek istemiyordum. belki de o da bana aynı yalanları doğrultup akşam herifin birini doğrultuyor, sabaha uzuyordu.

iki yılın sonunda anladım ki. yok oluyorum. oldum olucam. biraz da büyüdük. bu işlerin beni açmadığına ikna olacak kadar fikren değişime uğramıştım.

bir gün patt diye ben geri geldim dediğim annemin yüzündeki iyi bok yedin bakışını unutamam. şaşırmamıştı bile. bundan sonra beş kuruş para yok diyip alt komşuya dert yakınmaya inmişti. vah vahhlar.

neden böyle manyağım? bilmiyorum. ama pişmanlıklara yer yok.

hayatımdaki tek gidip yaşamazsam ölmem dediğim yer seul. bir tek o ütopyam kaldı. ne ara giderim bilmiyorum. isterse 90 yaşında gideyim. gerçi fiziken hala çekici olduğum yaşlardan biri olursa, mutlu olurum.

bastonla ne yapabilirim ki orada.

bir gün yaşanacak bu. yine çekip gitmenin vakti geldi derim elbet. şimdilik istanbul gibi bir yerde bu dürtüyü bastırmaya devam.

türkiye'den gitmeyi istemek yanlış değildir. sonuna kadar destekliyorum bu fikri. umuyorum ki yakın gelecekte de gerçekleştireceğim. özgürce fikir beyan edemediğim canım ülkemde, yarınımdan endişeli bir yaşam sürmek istemiyorum. emeğimin karşılığını alabilmek, haklarımın kağıt üstünde kalmadığı, can güvenliğimden endişe duymadığım bir hayat istiyorum ve bu ülkede inanın bunlar çok zor.

not: ülkeden gitmeyi dilemek, ülkesini sevmemek demek değildir. burada bi anlaşalım.
not 2: çalışmayı hedeflediğim sektör, ülkeye fayda getirecek bir alan olmadığından gidip iş öğreneyim gelip ülkeme fayda saçayım gibi bir durum da söz konusu değil. dolayısıyla adios amigos

keşke cehaletle savaşabilsek ve bunu düşünmeden kendi ülkemizde huzurla yaşasak ve ülkemizi tercih edilen bir ülke haline getirsek..
ama bizden öncekiler çareyi gitmekte bulunca gelen nesilinde tek çaresi oymuş gibi geliyor..

gitmek isteyen insan, avrupa insanının medeniyet seviyesinde bir insan ise yolu, bahtı açık olsun ama türkiye'de yaptığı görgüsüzlükleri oralarda da yapmaya devam edecekse yolu açık falan olmasın.

türkiye’den defolup gitmekte bir sıkıntı yoktur ancak bunu amacına göre değerlendirmemiz lazım: cümle alem bilir ki türkiye’nin eğitim ve iş imkanları sınırlıdır bu sebepten ötürü yurtdışında eğitim alanlar ve iş kuranlar olabilir ancak her türkiye cumhuriyeti vatandaşı ülkesine yararlı olmalıdır, yurtdışından edindiği engin ve faydalı bilgileri ülkesi uğruna kullanmalıdır. örnek olarak yabancı bir ülkede iş sahibisindir ama türkiye’deki yeni çıkan veya gelişmekte olan bir projeye yatırım yaparsın.

şu başlıkta yazılan entryleri ve kaç senedir yaşadığımız olayları bir okuyun. insanlar gitmesinde ne yapsın? hepsine hak veriyorum. bu ülkedende hiç umut kalmadı. sürekli stres içindeyiz. yazık bize. allah hayalleri olan herkesin hayalleri gerçekleştirsin inşallah.