türkiye'den defolup gitmek

ülkemi her ne kadar sevsem de yaşam kalitesi açısında berbat olduğunu düşünüyorum ayrıca eğitim sistemi de çok kötü buda burda kalmak için hiç bir sebebim olmadığını gösterir inşallah isteyen herkes bir gün gitme fırsatını elde eder.

doktora için yapacağım eylem. medeni bir ülkeye gidip özgür insanlarla beraber yaşayacağım. gülmeyi bilen, konuşmayı bilen, kendini bilen insanlarla iletişim kuracağım. medeni kadınlarla doya doya şarap içeceğim, gezeceğim, eğleneceğim. muhteşem kiliseler, katedraller, saraylar, sokaklar, kütüphaneler gezeceğim. abuzittin'in inançlarından, geleneklerinden, yaşam tarzından uzakta mutlu ve huzurlu yaşayacağım.

ülkemi havasını suyunu ne kadar sevsemde ben at gözlükleri takmadığım sürece bu ülkede bana yer yok ben sorgulamak, yaşamak, araştırmak istiyorum ama buna olanak veren bir ülke yok karşımda.

bir yandan istiyorum, bir yandan istemiyorum. kendi ülkemde de öteki konumundayım, gittiğim ülkede de öteki konumunda olacağım. yaşam şartları kıyaslandığında ikinci seçenekte öteki olmak daha mantıklı geliyor, but ummm aile.

allah nasip ederse kasım gibi .

defolup gitmek mi, üzülerek gitmek mi karar veremediğim eylem.
doğduğu ülke insanın ailesidir, yuvasıdır nasıl aileni atsan atamıyor satsan satamıyorsan, ülkeni de acısıyla tatlısıyla kabullenirsin.
şartlar insanı gitmeye sürüklüyorsa kimseyi suçlayamayız, biz de isterdik ülkemizde kalmak ailemizle sevdiklerimizle yaşamak. insanın vatanından kopması zordur ama bugün ben dahil pek çok gencin hayali gitmek oldu. bir zaman sonra karnının doyduğu yer vatanın oluyor. ben insan gibi yaşayabilmek, saygı görmek, korkmadan özgürce kendimi ifade edebilmek, hakkımız olan şeylerin bizler için lüks olmamasını istiyorum. bilgisayar almayı falan geçtim artık, et ya et insanın en önemli protein kaynağı neden bizim için lüks halde et alıp yemek?
canımız sıkılınca çıkıp bisiklet sürebileceğimiz bir bisiklet yolumuz onu geçtim nefes alabileceğimiz yeşil bir alanımız yok. bana en çok dokunan şey ülkenin sonradan bu hale gelmesi. eskiden doktor öğretmen memur beyaz yakalı ne olursan ol bir işe girdikten sonra ev ve araba alınabiliyormuş, şimdi bakıyorum da gençler olarak karada balık gibi çırpınıyoruz sanki, hiçbir şeyin hayalini kuramıyoruz, bilgisayar alabilmek bile imkansıza yakın hale geldi.
sahi biz bu duruma nasıl ve ne vakit geldik? benim babam 1985 yılında geldiği istanbul'da sadece garson olarak çalışırken bir sürü gezmiş tozmuş, bilmediği bir şehirde hem kendine bakmış hem de ailesine para göndermiş. şimdi bir insanın garson olarak ev tutması bile imkansız halde...
keşke bu kadar gelecek ve yaşam kaygısına düşmeseydik anın tadını çıkartabilecek imkanlarımız olsaydı, mezun olunca nasıl bir yol çizeceğimizi birinci sınıftan dert edinmeseydik. bu illet gelecek kaygısı sırtımıza kambur olmasaydı. bir şekilde çalışmaya başlayınca hak ettiğimiz hayatı yaşayabilseydik. başka ülkelerden yaşamak son şansımız olmasaydı.
gitmek istiyor muyum? emin değilim ama böyle devam ederse ben de kendime bir yol bulmaya çalışacağım, kalmak istiyor muyum? bir şeylerin düzeleceğini bilsem her şeyden çok.
peki kalana mı zor gidene mi? her iki tarafa da zor, bir yandan kendi ülkende bile insan yerine koyulmuyorsun bir yandan da gidersin bilmediğin bambaşka bir kültüre adapte olmaya çalışacaksın...
benim her şeye rağmen son bir umudum son bir beklentim var eğer gerçekleşirse, buralarda bir yerlerde olacağım...
gurbet

artik def olup gitmek mi yoksa s.. olup gitmek mi bu saatten sonra farketmiyor, ill fırsatta tası tarağı toplayıp ayaklarım kaba etlerime vura vura kaçacağım.

umarım diyorum ve kalbim kırık bir şekilde bu başlıktan uzaklaşıyorum.

yapılası en mantıklı şey olurdu diğer taraftan kabul edilseydik. sevmiyorsan gitçi arkadaşlara ithafen; gidemiyoruz arkadaş! en son bir proje ile çıkmaya çalıştım terörist yerine kondum... ki herhangi bir kaydım kuydum yok. gayet işinde gücünde bir insanım dümdüz.

herkes bunu diline dolamış ama doğru düzgün gerçekleştiren daha görmedim.
sistem bizi memleketimizden ayıramaz. gidenler eşi ile gitmediyse ya da orada bir aileye sahip değilse geri dönüp gelecektir.
ne olursa olsun gitmeyelim. yoksa yabancılar savaşla alamadıkları vatanımızı paralarıyla lanet iktidar hükümeti sebebiyle ele geçirecektir. bu vatan bizim. vatanın ne demek olduğunu kendimize hatırlatalım.

şu an imkanım olsa bir kere bile düşünmeden giderim

her gün biraz daha artan isteğim.

ya şu gitmek isteyenler defolup gitsede, bir rahatlasak. gidin kardeş. aynen taşı toprağı altın , havasi medeniyet kokuyor aynen. super super, gidin ya! çek gitt artık!

kalıp mücadele etme, mücadele etmek isteyenlerle bir araya gelme seçeneği karşısında çok sönük kalan bir seçenektir.

o zaman suriyelilere kızmayacaksınız.

dünyadan defolup gitmek daha iyi.

önümde birkaç seçenek var.
meksika, kolombiya, arnavutluk, karadağ, bir ihtimal abd.
meksika ağır basıyor.
bakalım ekim kasım gibi gibi terk-i diyar eyleyeceğim.

arada sallarım gittiğim yerden, bıraları çoq kötü yeğenim, düzenimiz olmasaydı türkiye çoq eyiydi diye.

ama söz gidersem evimin bir odasını türkiye'den tatile gelecek kişilere ücretsiz vereceğim.

yallah arabistana ya da heyyo avrupa ben geliyorum tarzında geniş yelpazesi bulunan gerçekleştirilesi eylem.

haklı olarak boka dönmüş ülkede kalmayıp gitmek isteyenlere "git yürü kapı orda" diyenlere itina ile "ekonomik imkanım yok. olsa bir hafta içinde basıp gideceğim zaten" deyiniz. sesleri ancak öyle kesiliyor.

her gencin olamayacak hayali. bir gün gerçekten istiyorum.