üniversitede ilk gün

fakültede panoya bakarken yanıma biri geldi baştan konuşmadık şöyle bi baktım kim lan bu ismail yk'ya benziyo falan diye içten içe güldüm sonra 4 yıl boyunca en yakın arkadaşlarımdan biri oldu.tipini tarzını da değiştirdi.hala muhabbet arasında konusu açılınca güleriz.

perculus+'a girdim ilk
adım atacak yer yoktu
online derse daha çoktu
üniversite denilen bu pijamanın
verime dahi tahammülü yoktu

gram hatırlamıyorum.

liseden çıktıktan sonra çok daha büyümüş, olgunlaşmış müthiş insanlarla karşılaşacağını düşünerek hevesle gidip lise 5 kafasındaki sınıf arkadaşlarını görmenle hüsrana uğradığın gündür.

zili bekleyenlerdendim. evet.

online olarak geçirdiğim gündür. bir de utanmadan uyum haftası koymuşlar. okulu google maps'le gezdik biz de ne yapalım.

kalabalıklar içinde yalnızlık ama bir o kadar da güçlü ayaklar üstüne basmak için bir basamak.

topukluları giyip arabamı hocaların otoparkına park edip sonra yanlışlıkla hocaların kapısından girmeye çalışırken uyarıldığım ve öğrenci kapısına yönlendirilerek utandığım gündür. lise gibiydi, herkes eşofmanla gelmişti ve ben gösterişli giyindiğim için utanmıştım.

derse geç kalış. hocanın "ara verince gel" demesi. kapıda 4 yılınızı geçireceğiniz arkadaşınızla tanışmak. dersi boşverip bir yerde kahve içmek. ilki ertesi sabah olmak üzere önünüzdeki 1 ayı kapatacak kadar plan yapmak ama iki aptala yakışır şekilde numaralaşmamak.

zihnimde nedense ilk gün değil de ikinci gün kaydedilmiş(alışma haftası bittikten sonra tabi. o hafta eğitimden sayılmaz çünkü).liseden yeni çıkmış, sayılı insanın girdiği bir ortamda olacağımı düşünürken üç yüz elli kişilik bir sınıfın ortasında kalmıştım. üstelik çok tuhaftır, gün bitmeden simüle hastalar olan teyze ve amcalarla görüştürülmüştük. masanın arkasında bir asistan oturuyor, siz hastaya doğru olan bir şeyi her söylediğinizde o orada tik atıyor maddelere. heyecan doruk noktada,yani nasıl oluyor ki, daha iki gündür fakültedeyiz. olmaz olsun böyle iş, adım atar atmaz,daha hiçbir şey bilmiyorken sınav mı oluyorduk şimdi?
o kadar heyecanlıydım ki simüle hasta olan teyzeye oturmasını bile söyleyemedim, öyle ayakta konuştuk deli gibi. utancımdan yerin debine ha girdim, ha gireceğim.
herkesin görüşmesi bittikten sonra bir eğitim dersi verdi aile hekimliği hocası. sonra da bir tur daha başka simüle hastalarla görüştük. bu sefer bir amca denk geldi bana*. tahmin edin nesi vardı? evet doğru, başı ağrıyordu. ben tabi dersten önce kendi dersimi bir güzel almıştım, önce amcaya oturmasını söyledim. dersten aklımda kalan birkaç şeyi de sordum. sonra asistan abi eksiklerimi,bunun bir sınav olmadığını vs söyledi de ben nasıl rahatladım anlatamam. sonuçta dün gibi aklımda olan farklı bir deneyimdi. sudan çıkmış balık gibi olmuştuk ama nereye girdiğimizi anlamamız için de güzel bir soğuk duş etkisi olmuştu.

allahın cezası virüs yüzünden bu günü ikinci senemde yaşayacağım... (yani inşallah seneye açılırsa üniversiteler.)

pandemiye rağmen deneyimleyebilme şansına sahip olduğum gün.

oryantastondaydım, her şeyi gözlemleyerek yüzleri tanıyarak geçti. en yakın arkadaşımla o gün tanıştım

başlıkla hüzünlü bir şekilde bakışıyoruz, teşekkürler pandemi.

çok kalabalıktı. hava sıcaktı. anfide terleyip, hocaların boş gereksiz konuşmalarını dinleyip eve dönmüştüm.

2006 da marmara üniversitesinde kayıtlar haydarpaşa kampüsünde yapılıyordu bende orada eğitim göreceğim sandım. sonra öğrendim ki bizim mekan göztepe kampüsüymüş ve liseden farksız, ruhsuz bir yerleşkeyle karşı karşıya kaldım. ilk ders dinlediğimiz sınıfın sırasına zor sığıyordum ve kalitesi lisemdeki sıramdan çok daha kötüydü. spor salonuna gittim aynı manzara. en büyük hayal kırıklıklarımdan biridir.

üniversite kapısından girdikten sonra 5 dklık yolu olan fakülteyi haritaya google mapse bakarak 20 dkda buldum. işin zor kısmı ise sınıf arkadaşlarını bulmaktı. zor bela sora sora onu da bulduktan sonra o gün okulun olmadığını söyleyerek bizi gönderdiler.
not: google mapsi bir hafta boyunca her gün kullandım.

enteresan bir gündür, derse girmemiştim o gün. (bkz: balık baştan kokarmış) çünkü hava inanılmaz güzeldi ve benim içim kıpır kıpır idi. orada üniversitede en yakın arkadaşım olacak kişi ile tanıştım, yanında bir kız ile daha tanıştım ama çok leş bir insan olduğunu üç gün içerisinde anlayıp ortamımızdan def ettik kendisini. sonra iki arkadaşım daha oldu ve onlarla birlikte genelde derslere girmeye, eskişehiri gezmeye başladık. ama ilk gün benim için edebiyat bahçe'de güneşli havanın altında yayılmakla geçti. bir de whatsapp grubu kurulmuş ona aldılar beni iki gün sonra çıktım. çünkü her sabah 70 günaydın her gece 70 iyi geceler mesajı geliyordu telefonuma. oradan anlamalıydım işte üniversitenin çok da olaylı bir yer olmadığını.

tam bir neler oluyo abi ya burda günü...

1995* ekim ayı, ktü'nün dev kampüsünün, muhteşem peyzajından geçip sınıfımı buldum. sonra ilk derste gördüğüm matematik ile off oldum. meslek lisesi çıkışlı olduğuma uyandım. baktım anlamıyorum başladım arkadaş edinip gezmeye. güzel bir başlangıçtı.