unutmak

çok zordur. duruma göre derin izler bırakabilir.

şarkılar olmasa daha kolay unutulur aslında ama...
ah bu şarkıların gözü kör olsun.

başardığım için beni tuhaf bir çıkmaza sokan durum. şöyle zamanında unutmak istediğim şeyler vardı ve hatırladığım tek şey bu bir yandan aşırı derecede merak ediyorum acaba neyi unutmak istiyordum diye bir yandan da başarmışım işte ne diye hatırlamak istiyorsun ki diyorum kendi kendime.

unutmak iyiki var. yoksa hayatla nasıl başa çıkardık.

unutmak. unutabilmek... bazen düşünüyorum, insan henüz evrimin yarısına bile ulaşabilmiş değil bana göre. yani henüz unutmak dahi söz konusu edilemiyor. oysa bizim gibi komplike yapıların kendine zarar veren anıları yok etmek adına, en önce bu savunma mekanizmasını geliştirmiş olması gerekirdi.

not : unutulacaklar listesi fena kabardı.

var iken yok olmak..

unuturum ya 5 dk yeter...

bazı bazı sorun yaratsa bile, çoğu zaman faydalıdır. unutmak iyileştirir.

unutmak ilaçtır.

keşke unutabilsem. çocukluğumdaki tartışmalsrı şimdiki terk edilişleri unutsam. hatta kendimi bile unutsam hafızamda hatıraların tozu bile kalmasa. trafik kazası geçirdiğimde hafızamı yitireceğimin garantisi olsa kendini atardım yolun ortasına.

en son okuduğum kitaplardan birindeki bilgiye göre insan beyni yaşanan kötü olayları çok kolay hatırlar ve unutmazken ,yaşanılan iyi olayları unutma eğilimindeymiş. yani çoğumuz geceleri uyutmayan, bir şarkı, bir kokuyla yaşanan tüm kötü olayları hemen hatırlayıveririz. bunun nedeni de şuymuş: düşünün evi temizliyorsunuz, ama tüm pislikleri halının altına süpürüyorsunuz. görünürde ev temiz, ta ki halı kaldırılana kadar. beyin çözülemeyen olayları bir türlü arşivleyemiyormuş. yani olay çözümlenmediği için, çözülene kadar önünüze pişirilip pişirilip geliyormuş. yöntemi de yüzleşmekmiş. çoğumuz yaşanılan kötü olayları hatırlamak yerine , aklımıza geldiği anda panikler hemen silmeye çalışırız. işte bu yanlışmış. diyelim travma yaşatan veya ona da gerek yok, sizi rahatsız eden olayı tekrar canlandırın kafanızda ve tüm yaşanılanları tek tek hatırlayıp, eğer kişiyse söylemek istediklerinizi söyleyip affetmek, olay ise bu olayın yaşandığını kabullenip kendinizi affetmek gerekiyormuş. yoksa o olaylar çözülene kadar temcit pilavı gibi karşınıza çıkıyormuş.

bazen pek güzel şeydir vesselam.

"insanlar unutmak için destek almalıdır."
şöyle ki;
unutmak insana yüktür, insanı öncelikle beyin olarak yoran unutmak eylemi insanı beyin olarak yorduğu kadar beden olarakta yorduğu bilim adamlarınca onaylanmıştır. unutmak insanı her anlamda yoran bir iştir.
bazı insanlar iş olayını görev olarak algılarlar tamam onlara yük değildir unutmak onları ayrı tutuyorum.
ama tolstoy'a göre bir hikayesinde unutmak insana göre "iş'tir". iş ise bir eylemdir ve eylem destek gerektirir.
önerim şu; unutmaya çalışanlara devlet destek vermeli. tıpki işsizlik maaşı gibi. unutmak istiyene maaş bağlanmalı ve ücretsiz alkol sigara ve psikolojik destek sağlanmalı,tüm toplu taşımalar hatta taksiler bile ücretsiz olmaklı ki unutmak isteyen kişi nerde unutmak istiyosa oraya rahatça gitsin. unutmam için bana uygun şartları sağlamalısın ki ben bir an önce unutup normal hayatıma döneyim demek istiyorum herkese ama nerdeee.

unutan iyileşir. nietzsche

unutmak yıllar alır. hatırlamak bir an.

biraz kalleş birşey, azıcık melankolik birisiyseniz güzel şeyleri çok kolay unuturken kötü şeyleri unutmak zor oluyor.keske acı veren seyleri unutmak çayı ocakta unutmak kadar kolay olsaydı böyle olunca hem çayından oluyorum hem unutmak istediklerimi unutamıyorum.

aşama aşama oluyor galiba.

insan kendinden gayrı bir derinliğinin esiri olabiliyor bazen. o anlarda bir unutuş, nefes almak gibidir; varlığın ağırlığında yürürken gayet tatlı bir soluklanmadır. zihnin içindeki karmaşadan uzak vaat edilmiş topraklar misali huzur dolu bölge; benliğin içinde "ben"den bana hicret. elbette kolay değil bu kaçışlar, yolculuğa her zaman çıkılmıyor ve her yolcuğun sonunda da derinliğe varılmıyor. çünkü unutmak, hem muhtaç olunan hem de kaçınılması gereken sırra muktedir. bir yandan gelen hatırlama isteği ve diğer yandan gelen suskunluğu öğütleyen mantık arasında bir zıtlık; hatıraların ve acının damarları kabarıp insanları tutsak eden bir zindanın parmakları hâline büründüğü günümüzde, acizliği, kurumaya yüz tutmuş iliklerimizde hissederiz. bir damla su ile hayat bulup yeri geldiğinde imagoların yardımıyla büründüğünüz sahte kimlikleri gün sonunda kapanacak perdeye kadar oynamaya devam ederiz. unutmayın biz profesyoneliz.

insana verilmiş en güzel nimetlerden