uykuda konuşmak

kardeşim muhabbet ediyor doğrulup konuşuyor bi de saygılı çocuk djdhjd

sık sık yaptığım eylem miş. konuşmak (çoğu zaman anlamsız) küfür etmek (ağız dolusu) bağırmak ve hatta tekme atmak mış. insan duygularını içine atınca oluyo diye tahmin ediyorum.

çok yorgunken yaşadığım durum. bir ara ula bu ses ne diyerek uyandım. kendi konuşmama uyandım. korkudan uyuyamadım o gün.

kendim konuştum mu bilmiyorum ama denk geldiğim insanlara aşırı gülüyorum. erkek kardeşim bir gece "benim adım kasırga" diye bağırmıştı.

kuzenlerim çocukken, kıza göre daha küçük olan erkek kuzenim evde ne abur cubur, tatlı varsa kaşla göz arasında mideye indirirmiş. tabii en sonunda standart yöntem, yengem ne yapsa ne alsa bir yere saklamaya başlamış. nereye saklarsa saklasın ertesi günü bakarmış, yine yok. en sonunda akıl almaz bir yer bulmuş saklayacak.
iki üç gün geçmiş bakmış tatlı yerinde duruyor, kuzenim mutsuz. bu durum iki üç gün sürmüş maalesef. bir gün bakmış tatlı yerinde yok.

meğerse kuzenim gece uyuyan ablasına tatlının yerini sormuş. ablası da bir güzel söylemiş.

uykumda kadın isimlerini sayıkladığım söyleniyor. beraber yattığım kadının adını değil de başka kadın isimleri söylüyormuşum. çok kere tekme tokat uyandırılıp yataktan kovulmuş, sabahında ''kim o x diye sayıkladığın'' diye çokça sorguya çekilmişimdir. ben ise hiçbir şey hatırlamıyordum.

bu konuda elimden bir şey gelmemesi bir yana, ara sıra olan bu durum ilişkilerimi de yıpratıyor ne yazık ki.

geçenlerde başıma gelen olay. bölük pörçük, anlamsız şeyleri, bir de uyanıkmışçasına bir edayla söylemişim. ertesi sabah çok düşündük, anahtar kelimelerle hatırladıklarımızı birleştirip (ki ben tek bir şey hatırlamıyordum) ne anlatmak istediğimi çözmeye çalıştık ama nafile. manalı kelimelerle manasızca bir şeyler gevelemişim. ayrıca, yorgunluk ve stres yoğunken vuku bulduğu argümanına tamamen katılıyorum.

ara ara konuşuyormuşum. sorulan sorulara cevap falan veriyormuşum. bazıları hayal meyal hatırlıyorum.sanki normalde az konuşuyorum ya uyurken bile susmuyorum demek ki.

ara ara yaptığım eylem. nereden mi biliyorum? kendi sesime uyanıyorum. düşündüm de, epeydir de yapmıyorum.

çocukken korktuğum için belli bir yaşa kadar annemlerin yanında yattım ve sürekli uykumda konuştuğumu söylerlerdi, işin kötü yanı birde; uykumda, okulda olanları, hoşlandığım çocuğu falan anlatıcam diye daha da korkardım. kötü bir deneyimdi. hâlâ uykumda konuşuyorum ama şükür şu an kendi odamda uyuyorum da, böyle korkularım kalmadı.

ateşli hastalıklarda ortaya çıkıyormuş.cocukkem bir kere çok ateslenmistim annem sabaha kadar başıma soğuk bez bağladı uğraştı durdu.romatizma ya da büyüdüğüm için bacaklarım çok ağrırdı sayıklar dururdum.o zamandan kaldı sanırım.

çok sık yaptığım bir eylemmiş. ablamın dediğine göre her seferinde işime gelmeyen soruya ''abla git başımdan'' diye cevap veriyormuşum. canım ben.

ha bir de kendi kahkahama uyandığım olmuştu.

rüyanda normal konuşmanın mümkün olmadığı, zihninden geçirildiğini öğrendiğimden beri normal gelen eylemdir. konuşmaya çalışınca gerçekten konuşuyorsunuz.


yurtta kalırken oda arkadaşım hemen hemen her gece uykusunda konuşur ya da uyanıp transa geçmiş gibi odadan çıkar giderdi. (bkz: gerçek hayattan korku filmi kesitleri)

bazı zamanlar konuştuğum oluyormuş. anlamlı anlamsız kelimeler cümlelermiş. hatta bu saatte kimle konuşuyor diye kapımı tıklatıp cevap alamayıp içeri giren arkadaşım garipsemişti. bilinç altım acaba neler dile getirmişti diye sordum hiç bir anlamadığını söylemişti.

ruyam ile alakali bende konusuyormusum. soru sorulunca uyaniyorum ama.
bazi insanla vardir ki hakikaten ne sorsan soyluyor o an. yazik is ceviremez bu tipler.

#40481 öncelikle yazar arkadaşın sorusuna cevap vereyim, evet sorulan sorulara cevap veriyorlar. maalesef kendimden biliyorum. yatılı kuran kursunda kaldığım bir dönem, sahura kaldırmaya gelen hocaya diğer hocanın arkasından konuşmuşum. baya saydırmışım, kahkaha seslerine uyandım. beni konuşturan hoca duvara yaslanmış kahkahalar atıyordu, aynı şekilde oda arkadaşlarım da... çocukluğumda da camide ilahi ezberliyorduk, koro halinde söyleyecektik. yazın balkonda yattığımız bir dönem bir anda bağırarak "ağlama karanfiiiiiil, beni de ağlatmaaaaaaa sil gözyaşlarınıııı" diye söylemeye başlamışım. garibim ablam uyandıramayınca elleri ile ağzımı kapatıp müdahale etmiş. insan insana yapmaz be.*

gülüyorum falan ama beni çok rahatsız ediyor bu mevzu. haftanın 2 günü konuşmasam 5 günü muhakkak konuşuyormuşum uykumda. bir türlü bırakmıyor peşimi, hayır gündüz konuşmasam da gece acısını çıkartıyorum desem o da değil. konuştuğum şeyler de o kadar birbirinden alakasız ki, "atam gemiye bindi gelecek", "bugünkü konumuz açlık" tarzında şeyler anlatıyormuşum. dün gece "sonuç 1" demişim, diğer yerleri anlayamamış arkadaşım.* allahtan yatmadan önce uyardım, gece konuşuyorum haberin olsun korkma sonra diye.
sadece konuşmakta değil, bazen oturup konuşuyormuşum hatta ablamı fakılık ettiğim bir an olmuş.* yatakta bir anda doğrulup kuran açar gibi yapıp kuran okumuşum, eller de rahle gibi duruyor tabi.*

ileride boşanma sebebi falan olur diye korkmuyor değilim yani.* çaresini bulan arkadaşlarım varsa eğer beni de aydınlatırsa çok sevinirim.

inanılmaz yorgun olduğumda yaptığım şeymiş. ben 18 yıl boyunca ablamla aynı odayı paylaştım. çok konuşurdu. ben de hebele hübele demesini komik bulur konuştururdum. doğru olanı kendi haline bırakmakmış. özür dilerim abla.

çocuklarım uykuda konuşuyorlar. geceleri odalarına üstlerini örtmeye gittiğimde birkaç kez denk geldim. genelde gün içinde yapamadıkları şeyleri söylüyor keratalar: "o golü atacaktım.", "hadi oğlum koşsana." vs. *

teyzem hamile idi o zamanlar. otobüsten otobüse bindik hiç kimse yer vermemişti. gıcık olmuştum. annemin dediğine göre uyurken "lüzumsuz lüzumsuz oturuyorlar teyzeciğim ya" diye geveliyormuşum. olayı bildiğinden dalga geçmek istemiş olabilir. gerçekten öyle olmuş da olabilir, taktım mı takarım çünkü.

çok küçük yaşlardan beri yaptığım bir şey. defalarca kendi sesime uyandım ve gece uyanırsam genelde bu sebeple uyanıyorum fakat birisi uyandırmaya çalışınca genelde uyanmıyorum. ısrarla uyandırmaya çalışana küfretmişliğim bile var. bu yüzden genellikle uyandırılmam. çünkü uyandırmak isteyene ne yapacağım, ne söyleyeceğim pek belli olmuyor.

evvelsi gün beni uyandırmaya çalışan sevgilime "uyanmayacağım işte, var mı diyeceğin?" demişim. "benim yok ama eve gitmeyince annen eminim bir şey diyecektir" diyince yanından kalkıp başka bir odada uyumaya devam etmişim * sonra çay ve çiçeklerin sulandığı fısfısla uyandırıldım.*