varoluş sancısı çektiği halde insanın bu dünyadan gitmek istememesinin sebebi

nereye gideceğini bilmemesidir. ölümden sonra ne olacağını bilmemesi korkusudur.

var olmamak deneyimlemediğimiz bir şey. deneyimlemediğimiz için de bu dünyadan gitmek korkunç geliyor.

elinde bir zarf var ama adres yok. hal böyleyken hangi postacı bu mektubu nereye götürebilir?

geleceği merak etmek + öbür taraf korkusu

çünkü insanın canı tatlı a*.

acaba bu geçici bir süreç mi, belki ilerde düzelirim düşüncesi. ama yok, olmuyor. o zehir insanın içine bir kere girdi mi en mutlu anınızda bile insana ben bu dünyada niye varım diye sordurtuyor. kanser gibi. bitmiyor, bitmiyor.

var oluşunu sorgularken neden gitsin ki? gitmek istese zaten var olmasının nedenini aramaz ınsan. hem doğada hangi olgu sancısız ki? bır tane hayat bahşedilmiş bana acı yada tatlı. onu nasıl göreceğim de nasıl yaşayacagım benım kararın. düşebilirim ancak yerde kalmakta, yeniden kalkmakta benim seçimim.

alışmak.

(bkz: albert camus)
(bkz: absürd kavramı)
(bkz: kırk kere anlattık yav)

bir kadın, ayağını acıtsa bile topuklu ayakkabı giymeye niçin devam ediyorsa, bu sorunun cevabı da odur.

böyle bir sancı çekmiyorum. bu sancıyı penisi testisine denk, ağzıyla burnuyla trampet çalan sabunu sarı tuzu kuru insanlar çekiyor. bir yıl önce yüz lirayla bir pazar arabasını doldururken bugün iki domates, üç tek pırasa, iki kilo çekirdekli mandalina alabilen, tencerenin dibindeki yağı atmayıp biriktiren ve bir sonraki yemekte kullanan yoksullarınsa böyle sancıları çekecek hali de vakti de yok sanırım.

yaşamak bazen çok güzel olduğu için. yaşamak, en güçlü dürtü olduğu için.
yaşamak için.

yok olacağını bildiği için..net..

çünkü bu dünyadaki en zor şey can vermektir. kimse kendisini arı soksun bile istemez. hem ruhun hem de bedenin hazır olamayacağı tek şey ölmektir.

öldüğünde iki opsiyondan hangisine layık olacağını bilmediğindendir.
insan bilmediğinden korkar. yok olacağız diyenler bile bunun da inanç olduğunu bilmez. şahsen giden biri anlatabilseydi diğer tarafı belki korkmaz ona göre yaşardım.

çünkü belirsizlik öbür tarafla ilgili. daha kötüsü olabilir mi. dinlerde var ya. ya daha çok acı çekecekse. hep bir sınav hep bir sorgu sual hep bir acı belkide.
insan güzel bir yemek yiyince bir sigara bir manzara bir sevgi. işte böyle binlerce yıl yaşamak ister.
acı çekiyorsa o an ölse umrunda olmaz.
acılar içindeki bir hasta yaralı o an ölse nolur. ister bunu. eğer çok ümidi yoksa. geride kalanlar için kalmak isteyebilir.

yarım kaldiklari var birde. ailesi arkadaşları dostları. belki çocukları var. büyüdüğünü görmek istiyor. işi olsun ailesi olsun istiyor mutlu olsun istiyor. onlara o ölüm acısını kendi yokluğunu göstermek istemiyor. çünkü kendisi yoksa evde eve çokça yemek yapıp koyup gidenler bunlar. evlatları onlar yokken yesin diye.

her şeye rağmen nefes almak bir şeyler yapmak istemek hep bir ümit olması ...
insan bilmediği yere gitmek ister mi hem. bilmediği sokağa girince tedirgin olan insan, başka bir dünyaya gitmek.
ya oralarda soğuksa.
insan bakmayın özünde korkaktir. kimi kaybetmekten korkar kimi karanlıktan kimi bir kuştan. insan sürekli birilerinden bir şeyden korkar. amirinden ailesinden devletten polisten kanunlardan, başkaları ne derden. bir yaratıcıyı bile bize korkutarak anlattılar. onla korkuttular.
polisle jandarmayla korkuttular.

insan özünde bencildir bakmayın siz. herkes herkesin öleceğini bilir düşünür. kendi öleceğini düşünmez aklına gelmez.

insan muhtaçtır daha doğmadan. süte sevgiye ilgiye paraya sürekli muhtaçtır.
insan hep arar aslında hep daha iyisini. hakettigini düşünür. ya öbür taraflarda yoksa geri gelemezse.
insan kolay kolay bir yerden bir yere tek başına gidemez.

bunu kirilov'a, hamlet'e falan sormak lazım.

bir anlam bulabileceğine dair umuttur belki de, belki de yaşamına anlam katan şeyi çoktan bulmuştur ama farkında değildir...

her başın bir sonu olur ama o sona kendin gitmek veya o sonun gelmesi farklı.
"acaba daha başıma ne gelebilir?"
"çoğu an'ı böyle berbat olmaya devam mı edecek?"
"o kadar zaman içinde hayatım hiç mi istediğim şekilde şekillenmeyecek?.."
içimdeki merakı yitirsem bile bir şekilde hayatta kalabiliyorum. kaldığımda yine merak üst seviyede olur. ve kendi hazırladığım sonla bana hazırlanan son arasındaki farkı da merak ediyorum. ölüm hissi birden fazla tatmak zordur ama imkansız değil. ben bu hissi de merak ediyordum. böyle farklı farklı...
çünkü insan ilk anlarını hatırlamaz ama sonu hatırlar. ben o son saniyelerde düşünce ve hislerimi, nasıl şekilde davranabileceğimi vs.
insanın yaşamın başlangıcında olma yolu bir ama ölme yolu değil. o kadar farklı ölümler varken hangisi beni bulacak ya da ben hangisini seçeceğim?..
ve benim ki gitmek istememekten çok kaldığım zamana tahammül etme...

giderse var olamayacak ya çünkü? dolayısıyla sancı da çekemeyecek. onun istediği şey zaten sancı çekmek. kendi kendine, suni sancı. iş çıkarıyor işte. sevimsiz buluyorum.

(bkz: sex)