varoluş sancısı çektiği halde insanın bu dünyadan gitmek istememesinin sebebi

(bkz: sex)

insanların genel olarak çok riyakar olduğu kaanatindeyim. kendileri ile alakalı her şeyin en iyisini bildiğini düşünen, egosundan 1 adım ileriyi göremeyen canlılarız ve kendi egomuzu tatmin etme güdüsünün peşinde bir şeyleri elde edemediğimizde, dünyanın en nankör yaratıklarına evriliyoruz. " isyankarlık, dini inanca olan bağlılığın azalması, drama queenlik, dünyanın en kötü olayları hep benim başıma geliyor çarpıklığı.." bu liste böyle uzar gider.

rabbim, her insana yaşadığı her saniye hayatını değiştirmek için şans tanır. insan yolunu bulamadığında, onu iteklemek amacıyla şansı ayağına getirir ki görsün ve hareket etsin.

insan aklı çok limitlidir ve bu limit her şeyi görmeyi ve öğrenmeyi engeller. rabbimin bizi böyle yaratmasının bir sebebi olduğunu düşünüyorum; kısaca bu bir küçük tevekkül ve inanç meselesi çünkü.
her zaman en iyisini rabbinin bileceğine inanıp, hayatını akışına bırakman gerekiyor.

insanlar varlıkla- yoklukla- söhretle- ünvanla- sağlıkla- hastalıkla- evladıyla- kocasıyla ... aklınıza gelebilecek her şeyle sınanır. bu noktada şükürü, tevekkülü ve inancı bırakmamak gerekiyor çünkü bazen biz bir taksinin peşinde koşarken ve illa o taksiye bineyim diye diretirken, rabbimiz önümüze bentley getiriyor.

gelelim konuyu başlığa bağlayacağım noktaya;

var oluş sancısı dediğiniz şey insanın sadece " bireysel tatminsizliğidir".
istediği her şeyi elde edemeyen insan, nankörce düşünmeye ve eleştirmeye başlar ve bu tatminsizlik doğurur ama nedense içinde yaşadığı hayata içinden bağlıdır. bu muntazam bir iki yüzlülüktür aslında.

hiç kimse her istediğine sahip olamaz. hiç kimse istediği her şeyi anında " sadece kendi iradesi dahilinde" elde edemez. dünyanın ve yaradılışın bir kanunu var.


sıfır isyan- sıfır şikayet, %100 rabbine inanç ve tevekkül. sonra olacakları izleyin.

ya ben gittiğimde hayatında çıkacak sorunlarda/üzüldüğünde gidebileceği, onu sakinleştirecek ve güvende hissettirecek veya onu koruyabilecek, onun mutluluğuna önem verecek, hak ettiği hayatı sunabilmek için çabalayacak biri karşısına çıkmazsa..

az para sancisidir o, oyuzden varolmakta güçlük çekiyor ve bir gün zengin olurum diye hala burda.

insan yeni bir adım atmaktan her zaman korkmuştur.

her gerizekalı bu dünyadan gidebileceği sanrısına sahip. tuhaf. gitmek istemek normal tabii ama gidilecek bir yer yok. bir yere gidebilmen için bir yerden geliyor olman gerekir. o halde? nereden geliyorsun ki? nereye gidebilesin? varoluşla ilgili hiçbir algınız yok. onun içerdiği hiçbir şeyi hissetmiyorsunuz. yani hali hazırda zaten yoksunuz. bilincin gereksiz abartısından başka bir şey değildir, senin varlık dediğin kendin. hiçbir zaman yok olmaz ve var olmaz hiçbir şey. ölüm sadece çocukları uyutmak için anlatılan son masaldan ibarettir, o kadar. hadi mışıl, mışıl uyuyun şimdi. he. he. ölüm var. hepiniz uyuyun hadi. rahat. rahat. horul horul.

korkudur elbette. tüm insanların hayatta kalmasının en büyük sebebi budur. bilinmezliğe ha diyince gitmek kolay değildir ki.

ah tatlı can neler istiyor

acının verdiği zevk.
dünyanın içindekilere rağmen çok güzel bir gezegen olması.

inançlı insanlar için, allah korkusundan dolayı yapamamak, ahiretim yanar korkusu. bir de sevdiklerini üzmeme düşüncesi var, hem inancı olan hem de inancı olmayan insanların ortak nedenidir diye düşünüyorum.

şu şekil beklersin zamanla geçer.

bu dünyadan gitmek istemeniz de istememeniz de çok anlamlı değil. doğa bu kararı verecek zaten ve bu kaçınılmaz.. siz bu dünyada yaptıklarınız, yapmadıklarınız, yapamadıklarınız ve yapmak istediklerinizden ibaretsiniz.. odaklanmanız gereken şey bu..

çekilen sancının biteceğine dair olan umudu.

yarın gece tyson dövüşcek bu yeterince heyecan verici. mike tyson efsanesi hepimizde merak uyandırıyor. merak bizi yaşatır. ve inanç. yok olsak bile sonunda. tanrı sevgisi ve onun rahmeti bereketi ile şereflenebileceğimiz günlerin inancı ve umudu bizi teselli etmeye yetiyorsa huzura da erebiliyor insan bir miktar. bir umuttur yaşamak demiş üstat. öyle.

can tatlı hocam. ölmek de zor. o yüzden oluyor bunlar hep.

sancı varoluşunuz kaynaklı değil, düşünsel dünyanızla ilgili. sizin sancınınıza kaynak edindiğiniz varoluş, unutmayın ki mutluluğunuzun da kaynağı.

gitmeyelim diye programlanmışız bazı şeyler çok açık. oyun alanı, imtihan yuvası artık ne dersen... burada icra etmekte olduğumuz vazifeden memnun olmayıp gitmek isteyeceğimiz bilindiği için ölüm korkusu, hayatta kalma ve üreme iç güdüsü gibi şeylerle programlanmışız. sınırlar belirlenmiş. oyun bitince göreceğiz mevzu neymiş.

bu dunyaya bagli olmasi

rahmetli babam deri; herkes cenneti ister ama kimse ölmek istemez diye.

gideeemiiyoruummm gidemeeeemmm
aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
(bu da bir varoluş sancısıydı, tişikkirler hadi bye)