varoluş sancısı çektiği halde insanın bu dünyadan gitmek istememesinin sebebi

canım yaşamak istiyor kardeşim, kime ne.
hem ağlarım, hem yaşarım.

korku.
kimsenin ölmek hakkında bir fikri yok. gidip geri gelende yok.
şahit, ıspat, tanık, görüntü, ses vs.. vs.. bilinen bilinmeyen herhangi bir yöntem... aklına ne geliyorsa işte.
kutsal sayılan kitaplar, masallar bilmem neler harici hiçbir bilgi yok.
ve bilmediğin şeyden çok korkarsın.
bildiğin tek şey ölüm öncesidir. o da, yanında ölen biri var ise bilirsin -ki bunlar da nadir kişilerdir öyle herkesin başına gelmez bir insanın gözlerine bakarak son nefesini verişini, ölüm anını görmek.
ama yine de ölüm anında ne kadar acı çekersin fikrin yoktur, ne hissedersin fikrin yoktur, öldükten sonra ne olacak "sana" okuduklarından başka bir bilgin yoktur.
insanı gerçekten korkutan tek şey belirsizliktir ve bu belirsizlik durumu, "ölüm" gibi çok büyük bir gerçeği içinde barındırıyor ise gerçekten korkutucudur.

güzel şeyler de olacak umudu.

siz giovanni drogo onca yıl nasıl çıldırmadan yaşadı sanıyorsunuz. aman sonumuz benzemesin. savaşmadan ölmek ölümlerin de en kötüsü herhalde.

çok uzun başlıklara entry girebilmek

özetle (bkz: absürdizm)

bahçeliye sorulması gereken soru.

ya anlamsal varoluşçudur ya da her canlıda bulunan zımni hayatta kalma iç güdüsü/ölüm korkusudur.

çünkü aslında ölmek istemiyor yaşamak istiyor ama yaşamaktan bile öyle aciz bir hale geliyor ki ne emmeye ne gömmeye geliyor. onu yap diyorsun yok yapamaz. e bunu yap yok bu da olmaz. sadece çevresini kanser eden bir oluşum olur zamanla. ona iyi gelmiyorsanız uğraşmanın manası yok çünkü bu kişileri sadece bekledikleri tek bir şey iyi edecektir. o olmadan ne olsa boş. çabalamıyorlarsa bırakın köşelerinde yavaşça ölsünler.
ben de hayatın anlamsız olduğunu ve her doğan gün için yaşamaya değer bir şey görmüyorum. mutluluk, acı, sevinç, sevmek sevilmek hepsi boş. bunda sıkıntı yok. o zaman neden yaşıyorum? bunu da herkes kendi bulacak. yaşamı savunduğum yok ama hâlâ her güne uyanmayı seçiyorsam o yataktan kalkılacak, kendine acıma son bulacak. kendine acımayı bırak ve eziyet olma.

kirilov cevap verdi buna. çay var mı çay?

insanın içinde her daim bir umut vardır. mikrosisteminde kopamadığı insanlar vardır. hadi romantizmi geçtik diyelim, hepsinde öte insanda içgüdüsel olarak bir yaşama isteği vardır. öyle ki intihar eden bir insan bile son nefesine kadar istemsizce kurtulma mücadelesi verir. bu mücadele intihar öncesinde yazılan çeşitli notlar, yapılan telefon görüşmeleri ve hatta japonya'da bilinen bir intihar ormanı vardı, adını hatırlamayadım, burada intihar öncesi çadır kurup günlerce bekleyen insanların olması falan aslında hala bir çelişkinin ve umudun var olduğunu ispatlar nitelikte şeylerdir.

velhasıl, çekip gitmeyi düşünen bir insan genellikle ölümü gerçekten istemez, asıl istemediği şey yaşamın dayanılmaz hale gelmesidir. bundan mütevellit en başa dönüyoruz ve onları bundan alıkoyan bir umut hep var diyoruz.

çünkü acı bile, hiçlikten daha tanıdık.
insan bazen sadece bildiği karanlığa tutunur, bilinmeyen bir aydınlıktansa.

varoluş sancısı çektiğim gün cevaplayacağım, söz.