yaşlanıyorum denilen an

az önce cımbızla saçımın tam ortasında çıkan beyaz saç telini çekince hissettiğim andır.

saçımda üç yıldır ak var, rahatsız da değilim.
ilk gördüğümde olmayı hiç istemediğim ama olmak zorunda olduğum bir yerdeydim
o andan beri yaşlanıyorum

o bar, bu meyhane, şu konser yerine ev daha tatlı gelmeye başlar.

yuzum kirismaya basladiginda kirisikliklari bicakla kesip atmayi dusunuyorum boylece cildimin altindaki kirisik olmayan deri tabakasi yuzumu genc gosterebilir.

yaklaşan doğum günlerim, onun dışında tepkilerim belki daha çok tepkisizliğim. bir noktadan sonra alışkanlıktan yahut olgunluktan dolayı üstüne inen o huzursuz edici sakinlik.

yolların sizi yormaya başladığı zamanlar, gerçi ben çocukkende yoruluyordum, hiç hareketli bir çocuk olmadım. genetik olarak tembelim galiba. bebekken bile çok az ağlarmışım, hep uyurmuşum. komşular bebek olduğunu öğrenince şaşırmışlar. o zamandan beri yatıyorum işte.

yediğine,içtiğine dikkat ettiğin,spor yaptığın halde eskisi kadar fazla ve hızlı kilo verememek.

ben de "yaşlanıyorum" demek istiyorum. normal insanlar gibi normal şeyler yaşayayım istiyorum. hayattaki tüm detaylara takılı kalmayayım, onca şeye koştururken bir de kendimin histerik ataklarına, ergen bunalımlarına kurban olmayayım istiyorum.
aynaya ve eski fotoğraflara baktığımda bile üzülmüyorum. tamam bu bi miktar hoşuma gidiyor* ama ne kilo alıyorum ne kırışıyorum.
neyse ki beyazlarım hep benle de bu sayede renklere ket vurmuyorum.
aradan geçen yıllar değil de içimin durgunluğu çok genç yaşlarımda gözbebeklerimden tüm varlığıma ruhumu matlaştırdı.
onca şey oldu, yine büyümedim, bi büyüyemedim.

yaşıtlarım evlenmiş aday sayısı azalmış kime bakalım kimi süzelim kime yürüyelim öyle bir boşluğa baktığım an.