yatakta kendi kendine düşünürken lafın lafı açması

uzun zamandır ortalıkta görünmeyen birtakım düşüncelerin çat kapı akla gelmesiyle daha da karmaşık ve can sıkıcı bir hâl alan durumdur. siz siz olun zihninizin ne zaman gevezelik yapacağını hissederseniz çok geç olmadan uyuyun. yoksa benim gibi uyuyamazsınız.

birde bu konuya nerden geldim ben acaba diyip geriye dönüş başlıyor.

konu birbirini açıyor , utanç verici anılar ortaya seriliyor , en sonda da öz eleştiriyi abartıp kendimle kavga edip sonra huzurlu bir uykuya dalıyorum.

bide konu o kadar uzuyor ki bazen uyuyakalıyorum.

üfff düşünüp düşünüp içinden çıkamıyorum.
hiç hoş değil o sohbet
sonra ne zaman uyuduğumu hatırlamıyorum

bazen bu duruma geliyoruz sonra (bkz: abi geç oldu yat istersen) diyorum. sessizce dağılıyoruz.

yatakta iyiyimdir. uzandigim gibi uyurum.

bende genelde şöyle olur ağzım pır pır mırıl mırıl bi uykuya dalış uyanış nerede kalmıştık deyip tekrar devam. tüm gece böyle geçiyor.

yahu bide kendi kendine sinir oluyosun.

aaa biri benden bahsetmiş...

başlığı açana, içerik dandik olsa da sırf bu başlığı açtığı için bile 10 oy verilir. şöyle kallavi sözlük ve sözlükçü başlıkları görmeyeli baya uzun zaman oldu. format , sözlük kuralları falan filan.

sabahlamama sebep olan durumdur. bu muhabbetten daha koyu muhabbet tanımıyorum, kimse kimsenin sözünü de kesmiyor iletişim çok güzel akıyor.

uyuyamama sebebidir. evet.

kaçlara kadar konuşuyoruz bir bilseniz. *

işte tam olarak buna kaygı bozukluğu diyoruz..

hele ki bir insanla olacak bir diyalogsa düşünülen, hiç düşünmeden yatılması gereken durumdur. çünkü herkes bilir ki orada ne söyleyeceğim diye düşündüğünüz hiç bir şey diyalog esnasında aklınıza gelmeyecektir.

kitap okurken olur bu bazen. moderatör rolüne bürünüp ciddi bir tavırla soru yöneltirsiniz kendinize. o soru üzerine maaşallah tam yarım saat konferans verirsiniz. bazen olur böyle şeyler. olmaz değil. hava meselesi biraz da.

bakın size ne anlatacağım. bunu iyi dinleyin. çünkü bana kalırsa hepimizi ilgilendiriyor...
bir keresinde uykuda konuşmacıydım. bülbüller gibi şakıyordum. seyirci koltuğundan kendi anlattıklarımı dinliyordum konuşmacı benim ama dinleyiciler arasında oturmuş yaptığım konuşmayı dinliyorum...
yahu o ne güzel, ne akıcı bir türkçedir yiğidim. nasıl şairane konuşmalar, nasıl bir hitabet.

uykuda olduğumun da az çok bilincindeyim lakin uyanıkken anlatamayacağım tarzdan şeyler anlatıyorum ve gerçekten çok haklıyım. yani hayran olmamak mümkün değil.. yani 1 ay boyunca bu şekilde uykuda kendimi dinleme şansım olsa herhalde çok geliştirmiş olurdum kendimi. bu hayret verici bir deneyimdi benim için. normalde kuramayacağım cümleleri, evvelden üzerine o kadar da düşünmediğim ve dolayısıyla anlatamayacağım meseleler hakkındaki bilgimi uyandıktan sonra epeyce sorguladım. nasıl olabilirdi bunlar? uykuda bile olsa ben nasıl böyle şeyleri. genellikle de bilgiye dayalı şeyleri anlatabiliyordum??

bence daha da enteresanı bir keresinde de senfoni orkestrasıyla klasik batı tarzı konser veriyordum. eserlerin hem bestecisi hem de orkestrayı yöneten şef konumundaydım. muhteşem bir salon ve her şey büyük bir titizlikle, ciddiyetle sergileniyor..
onlar ne büyülü, ne tılsımlı eserlerdi aman allahım. kusursuzluk içinde çok zengin çok büyük olarak tarif edilebilecek tarzda eserlerdi icra ettiklerimiz. basit bir şeyler icra etmiyorduk anlatabiliyor muyum? uzun eserler ve ahengine kapılabileceğiniz eserler, anca çok büyük bestekarlara nisbet edilebilecek türden eserler. bunu ben uykumda yaratabiliyordum! bu çılgıncaydı!

sonra anladım ki bunlar zihnimin gerisine attığım ve bir şekilde belleğime farkında olmadan kaydolmuş eserlerin özünden yeniden doğmuş şeylerdi. yaratıcı insanın sahip olduğu şey ve bizden farkı bu eserleri uyanıkken meydana getirebilmesiydi..

uyanıkken bir araya getirmemin pek mümkün olmayacağı tek tek parçalar uykuda ahenkli danslarını sergileyebiliyorlardı. aslında burada bile beynimizin ne derecede enteresan bir birleştirme ve üretme yeteneğine sahip olabileceğine tanıklık etmiş oluyoruz. keşke bunu uyanıkken de aynı biçimde ve kolaylıkla gerçekleştirebilsek. yani ben uyanıkken de kulağımda orkestrayı o canlılıkta işitebilip hayal edebilsem, gözlerim ve kulaklarım öylesi bir hayalin gerçekliğine şahitlik etse ve böylesi hayranlık uyandıracak güçlü ve sanat değeri yüksek bir şeyler üretebilmenin ayrıcalığına sahip olabilsem.

uykudaki bu deneyimler bana pek çok konuda bir aydınlanma yaşatmıştır açıkçası..

yalnızlığın en muktedir seviyesi.
tavanla aranda seviyeli bir ilişki başladığında o sohbet bitmez.
ahahsss.

bunu yaparken kendi kendime güldüğüm, kendi kendimi üzüp ağlamaya başladığım ya da kendi kendime şaşırdığım çok fazla an oluyor.
kendi kendime kaldığım süreçlerde eğlenceli biriyim aslında.

yalnızlığı neden sevdiğinizi hatırlatır bu olay.

aptalca söylenmiş bir çift can acıtan söz de size aittir, kahkahaya boğacak kelimeler de. en iyi kendisiyle anlaşır zaten insan.
diğerleri sadece kalabalık.