yazarların bugüne kadar hissettiği en büyük fiziksel acı

aklıma geldikçe tüylerim diken diken olur. sağ ayak topuğunda çıkan bir siğilim vardı. diğer siğillerin aksine topukta çıkanlar dışarı değil içeri doğru bir büyüme gösteriyormuş. yürürken hafif sızlıyordu ilkin önemsemedim ama ayaktaki siğiller sinirlere doğru ilerlediği için giderek ağrı şiddetleniyordu. doktora gittim iki haftada bir seanslarla dondurarak tedaviye başlandı. tedavi kulağa biraz korkunç gelse de acı makul seviyelerdeydi. tedavi aralarında iyi bakım yapılması ve ölü derilerin uzaklaştırılması gerekiyordu ki hızlı bir iyileşme olsun. böyle bir anda babam ölü deriler yerine sanırım siğilin kökünü çekiştirdi hani şu sinirlere bağlı olan. ne olduğunu anlamadım. çığlık atarak ayağımı çektim. ani gelen acının şokundan istemsiz ağlama ve titreme başladı. kısa süreli bir acıydı birkaç saniye sürdü ama hayatımdaki en travmatik fiziksel acıydı. geçti gitti şükür hatta yazmadan önce hangi ayak olduğunu bile bir süre düşünmem gerekti.

burun estetiği olduğum günün ertesi sabahı yok böyle bir ağrı, ağrı kesici bir türlü etki etmemişti

başlığı okur okumaz aklıma nedense parmakta oluşan kağıt kesiği demek istedim

menisküsümü yırtmıştım yürürken...

diş dolgusunda anestezi yapmadık ama derin çıktı çürük biraz aciyacak dayanırmısın demişti dayanırım demiştim demez olaydım.

tırnak çektirmektir. sezeryandan çok acıdı yeminle. her pansumanı da bir o kadar acıdı.

sırtıma kurşun yemiştim.

psikolojik acının fiziksele döndüğü an.

diş ağrısının üstüne tanımıyorum henüz... umarım tanımam da.

burnumdan tampon çıkarılması, bir anlığına baygınlık geçirmiştim.

panik atak anındaki yoğun göğüs ağrısı.

bisikletten düşüp 2 kolum aynı anda alçıya alınmıştı. acısı bir yana 1 ay hiçbir şey yapamamıştım.

myofasiyal ağrı sendromu ...türkçe meali sırttaki kas ağrısı. gece uykudan uyandırıp kafamı duvara vurup allah'ım al canımı diyecek kadar ağrı yapan bir acı.

ilkokul 4.sınıfa gidiyordum. bahçeye çıkmak için koşuşturuyorduk her zamanki gibi. o sırada bi yere takıldım nolduğumu anlamadan düştüm ve sol el bileğim çatladı ya da kırıldı o an. ben tabii yine hüngür hüngür ağlamaya başladım*. öğretmen hemen annemi aradı bi hastaneye gittik ve röntgen çekilirken ordaki görevli personel bileğimi çok hızlı bi şekilde döndürdü ve çok ciddiyim okuldan hastaneye gidene kadar acıdığından daha çok acıdı o an. zaten çatlak olma riskiyle gitmişiz oraya, biraz yavaş ve dikkatli davransaydı keşke. hala unutamıyorum ya.

böyle başlıklara yazınca başıma bi şey gelicek diye korkuyorum anasını satim ben en iyisi yazmıyım böyle devam..

henüz daha yürümeyi yeni öğrenmiş mink bir çocukken elime düşen ütü. hastaneye götürüldüğümde doktor parmaklarımdaki eti çekmiş artık bir işe yaramaz diye ve ben çığlıklarla inletmişim hastaneyi. annem tabii dayanamayıp kızmış doktora, kucağına alıp eve götürmüş.* bütün elim yandığı hâlde yalnızca etimi cımbızla çektiği iki parmağımda iz kaldı.
ah ah... o doktoru bulsam da parmaklarımda kalan izden yüzüne dövme yapsam.

böbrek taşı ağrısı der susarım.uni yıllarında tüm yurdu gecenin bi yarısı ayağa kaldırmıştım yok böyle bi ağrı diyeceğiniz cinstten.yazarken bile o anlara gittim o acıyı hissettim..

onbir yaşında tecrübe edilmiştir; bahçe bellerken mesela avuç içinizdeki deri yüzüldüğünde, yüzülen yere kolonya dökerseniz deli danalar gibi koşmaya başlarsınız.

başıma bir şey gelmeyecekse regl sancısıdır. ne yatıran ne kaldıran, ne durduran ne hareket ettiren bir çeşit doğum sancısı fragmanı.

kolumu kırdığımda duyduğum acıydı. işyerinde parmak uçlarım koptuğunda dahi (çok ufak uçtan gitti, önemli bir şey değil) öyle bir acı yaşamadım.