yazarların en köylü özelliği

yer sofrasında yemek, yer sofrasında yemediğim zamanlarda da bir alışkanlık olarak dizimi kırıp oturmak, şalvar giymek, leğene ilaağaaan demek falan.

yemeği mutfakta masada yiyoruz ama sandalyeye bacaklarımı toplayıp oturuyorum, sabahları uyanınca sırtıma yelek geçiriyorum ve hepsinde illa iç cep var, tarhana çorbasının içine ekşimik ya da lor koyuyorum, patik ve terlik giymeden gezemiyorum, benden küçük bir tanıdık selam verirsen sen kimin çocuğusun diye soruyorum, bazen halı altına para saklıyorum, evde şalvarla geziyorum, temizlik veya mutfakta bir iş yapacaksam illa başıma yemeni takıyorum, yoğurda yurt, leğene ileen, domatese domat, ablaya abu diyor çoğu cumlemde mari, mare, aboo şeklinde anlamsız şeyler söylüyorum bu saydığım kelimeleri genelde köyde vakit geçirdikten sonra kullanıyorum çünkü bazen yaşlılar bizim şehirde kullandığımız kelimeleri anlamadıkları için mecbur onların anlayacağı şekilde konuşmak zorunda kalıyoruz normal hayata dönünce de hemen dil dönmüyor haliyle.

her migren atağında alnımdan şerit halinde geçecek şekilde eşarp bağlarım.