yazarların en köylü özelliği

köyde gerekli her işten anlıyorum. bir tek veterinerlik mevuuları pirine emanet ederim. harici yapayım ne varsa....

elle balık yakalamak, arazide uyumak.

sessiz konuşamıyorum, fısıldama yeteneğim yok.

fırsatını buldum mu bağdaşımı kurarım.

gülerken yanımdaki insanı dövüyorum.

koyde bi evimiz var. ara ara gider geliriz.
orda odun kesmek mesela.
ve daha neler neler.

köyde büyümüş olmam. yeterli.

yoğurdumu kendim mayalarım, kaymağını biriktirip tereyağımı yaparım.mis gibi.serde yörüklük var ne de olsa.

elde dikilmiş yün yorgan kullanıyorum..

köyde yaşamak

hasta olunca tarhana istiyorum.
bir de tamirat tadilat işlerini insanın kendisinin yapması gerektiğini düşünüyorum.

nahcivan'da dogdum ben koyluyum. evet.

ağız.

corbaya ekmek dograrim
salataya ekmek banarim
patik neyin giyiyom
sandalyede bi ayagimi kendime cekip otururum
bazen yerde oturmak hatta boylu boyunca yatmak koltuklarda oturmaktan daha cazip falan geliyor
oyle iste koyluyuk biz ogul

yer sofrasında yemek yemeyi masada yemek yemekten daha çok sevşyorum.

yer sofrasında yediğim yemeğin sıcaklığını hiçbir şeyde bulamıyorum.
annemin yaptığı mis gibi yün yorganını kullanıyorum onun verdiği sıcaklığı hiçbir şeyde hissetmiyorum.
patik de giyerim çünkü çok güzeller. keşke hepsi benim olsa.
köyle bağlantımız kopmuş değil.
yolda yürürken her gördüğümle sohbet etmeyi, esnafı ile iç içe olmayı o samimiyeti seviyorum.

yer sofrasında yemek, yer sofrasında yemediğim zamanlarda da bir alışkanlık olarak dizimi kırıp oturmak, şalvar giymek, leğene ilaağaaan demek falan.

yemeği mutfakta masada yiyoruz ama sandalyeye bacaklarımı toplayıp oturuyorum, sabahları uyanınca sırtıma yelek geçiriyorum ve hepsinde illa iç cep var, tarhana çorbasının içine ekşimik ya da lor koyuyorum, patik ve terlik giymeden gezemiyorum, benden küçük bir tanıdık selam verirsen sen kimin çocuğusun diye soruyorum, bazen halı altına para saklıyorum, evde şalvarla geziyorum, temizlik veya mutfakta bir iş yapacaksam illa başıma yemeni takıyorum, yoğurda yurt, leğene ileen, domatese domat, ablaya abu diyor çoğu cumlemde mari, mare, aboo şeklinde anlamsız şeyler söylüyorum bu saydığım kelimeleri genelde köyde vakit geçirdikten sonra kullanıyorum çünkü bazen yaşlılar bizim şehirde kullandığımız kelimeleri anlamadıkları için mecbur onların anlayacağı şekilde konuşmak zorunda kalıyoruz normal hayata dönünce de hemen dil dönmüyor haliyle.

her migren atağında alnımdan şerit halinde geçecek şekilde eşarp bağlarım.

köylü olduğumdan mütevellit her şey olabilir.
soba gerisi severim mesela. yer sofrası severim. babaanne yeleği giyerim. şalvar severim. kapının önüne yalınayak çıkabilmeyi severim. yer yatağı da severim.

ben köylü olayı severim. ötesi fasa fiso.