yazarların hayatta aldığı en doğru karar

yazdığım öyküyü bir projeye göndermek

canım kızımı daha kendi evim bile yokken sahiplenmistim. çok tereddüt etmiştim ya acaba hayvana yazık mı edicem diye. şu an hayatımda verdiğim en doğru kararlardan biri olduğunu düşünüyorum. o olmasaydı gerçekten yaşıyor olmayabilirdim. en zor zamanlarımda devam etmemi sağlayan şey oldu.
sonra bir tane de kardeş aldık kendisine, o zihinsel engelli çıktı * cocugumuzdur yine de seviyoruz. ikisi de verdiğim en iyi kararlar.

çalıştığım işten ayrılıp farklı bir kente taşındım. kendi evimde kedimle yalnız ama mutlu yaşıyorum. geriye dönüp baktığımda hayatımda verdiğim en değerli kararın işten ayrılmak ve hayal ettiğim yaşama ulaşmak için tekrar sınava girip ikinci üniversiteye başlamak olduğuna inanıyorum zira öğretmen olmak insanın ömrünü harcamaya değecek bir meslek.

ben öldükten sonra da benim öğrencilerim benim yetiştirdiğim insanlar olarak iyi işler yaptıkça benim mirasım olacaklar.

adımı bir viyadüğe verip yaşatmalarındansa bir parça bile olsa iyiliğine katkım olacak bir öğrencim olmasını tercih ederim.

hepsi doğruydu.şimdi yaşadıklarıma bakacak olursak, pişman olmadığıma göre hepsi olması gerektiği gibi şahsım tarafından onaylanıp yapıldı.

evlendiğim adamla evlenme kararı hayatımda aldığım en doğru karar olabilir.
ikinci sıraya ise ise ben evde de otururum sıkılmam diyip kariyeri için izmir'e taşınmayı destekleme kararımı koydum, eşim 50000 kat daha mutlu, ben de 50000 kat daha iyi bir iş buldum*

(bkz: normal sözlük’te yazar olmak) diye cevapladığım başlık. şaka lan şaka.

ingilizcem henüz yeterli değilken, kendimi epey de zorlayarak ingilizce kitap okumaya başlamak. başlarda zordu ve çok da keyifli değildi. ama artık (hatta uzun zamandır), türkçe bir kitabı okuduğum hızda okuyabiliyorum ingilizce kitapları ve müthiş keyif alabiliyorum.

güzel yurdumu varlığı ile kirleten bebek katilleri sürüsü bölücü örgüt mensuplarının gebermesine katkı sağlayan kararlarım.
o leş’ler ile beslenmek zorunda kalan tüm hayvanlardan özür dilerim, keşke napalm kullansa ordumuzda anında puf olup buhar olup kutsal topraklarımızı kirletmeseler kalıntıları ile…
hayat kısa hevalleri uçuruyorum.

bir tanesini seçmenin benim için zor olduğu kararlar silsilesi, hepsi de birbiriyle bağlı:

ilki, sevgili eşimle evlenmek.

ikincisi, eşimle evlendikten sonra büyük şehirden taşraya taşınmak.

üçüncüsü, bir köpek sahiplenmek.

eşimle evlenmiş olmasam hayatımdan memnun olmazdım muhtemelen. büyük şehir, hiçbir nimetinden yararlanmadığımız halde her dezavantajını yaşadığımız bir çirkinlik olmuştu hayatımızda, bu da bizim için çok doğru bir karardı, her daim de kendimize tekrar ediyoruz bunu. köpek de, kediden çok daha farklı enerjisi olan bir evcil hayvanmış. kediyle ev arkadaşlığı yaparken köpekle birlikte bir canlının gözümüzün içine bakması deneyimini yaşadık, bize bir çocuk alıştırması oldu, çok seviyoruz, evimizin neşesi ve uğuru.

karar alıp henüz uygulamadığım kararlar.

nickimi hiçler yapmak sanırım.

ilk başlarda nasıl birisi olduğunu anladım ve yüzüne vurdum.başlamadan bitti.

boşanmak.

keyfimi kaçıran her türlü şeyin sonunda çekip gitmek. arada yanlışlıkla da olsa doğru şeyler yapıyorum.

psikolojik destek almak. hayatınızın normali, anormal bir şey olunca, normal olan inanılmaz cesaret edilmesi gereken bir şey gibi geliyor. eskiden cesaret gerektiren şeyleri bulmakta bazen zorlanıyorum artık. ya da yaptıktan sonra fark ediyorum geçmişte ondan korktuğuma.

bir psikoloğun videosunda duymuştum;

ben mütemadiyen doğru karar alamam.

kedi sahiplenmek.
aldığım alabileceğim en doğru, en harika karar buydu. diğer her şeyim maalesef fos.

malum partiye asla oy vermemek.
instagram, tiktok ve facebook kullanmamak.

bir de sokaktan kedi ve köpek almak.

ünlü olmak için çabalamamak. yani hiç denemedim gerçekten. şarkıcılık yaptım üniversitede ve bir süre daha devam ettim, rock ve metal gruplarında ama zaten o tarzlarda sınırlı bir kesim sizi tanıyabiliyor ve bu benim için sorun değildi.

ünlü olabilir miydim bunun için çaba sarf etseydim... bilemem. zor tabii. ancak hiç istemezdim bunu gerçekten. sokakta yürürken tanınmak benim için kabus gibi bir şey olurdu. kişilikle de alakalı herhalde. hatta belki de insanların çoğu, kendisini yolda görenlerin tanımasından, onlarla fotoğraf çektirmekten vs. mutlu olurdu.

sözlükte tanınmak pek sıkıntılı değil ama ya. yani kaçınızla denk gelebiliriz ki en fazla yolda bi yerde? *