yazarların itiraf edemediği takıntıları

itiraf edemediğim şeyi neden burada paylaşayım ki?

alarm kurarken saat ve dakika aynı rakamla bitmelidir.

her şeyi ya tam yapmalıyım, ya da hiç yapmamalıyım. o yüzden bir işe el atınca kesin bitiriyorum ama bazen ben de bitiyorum.

takıntı değil de şüphe huyum var. devamlı '' acaba yanlış bir şey mi söyledim veya yaptım '' diyorum kendi kendime. insanları kırmaktan çok korkuyorum.

metroda, otobüste, gördüğüm insanları kafamda farklı tarzlarda giydirip, makyaj yapıyorum.

ne kadar güçlü istersem isteyeyim hevesim kırılınca isteğimden aniden vazgeçerim. ve bunu istemeden yapıyorum içimde bir vazo kırılıyor. artık gerçekleşse bile kırık vazo bana batıyor sanki hiçbir anlamı kalmıyor.

aslında itiraf ediyorum ama spotify hesabımı kimseye vermiyorum. istemiyorum yani zaten her yerden ekliyoruz birbirimizi bırakın o da eksik kalsın. şarkılarım benim için özel kendime saklamak istiyorum birçoğunu. tuhaf bir takıntı ama ben de böyleyim naparsınız.

bu mu derdin denilmeyecekse söyleyeyim. giydiğim kıyafet- desenli olanlar hariç- çanta ve ayakkabı yani komple o günkü kombinimde en fazla iki renk olabilir. üçüncü bir renk asla olamaz, boşluğuma gelip böyle bir hata yaptıysam o gün bir an önce eve gidip üzerimi değiştirmek isterim.
(yazarken bana bile bir miktar itici geldi, biliyorum üzgünüm.)

her şey renk tonlarına göre sıralanmalı. kitaplar, kıyafetler, makyaj malzemeleri... ve hepsi de beyazdan siyaha doğru dizilmeli.
nedenini bilmiyorum ama aşamıyorum bunu.

yönetme takıntısı. her şeyi ben yöneteyim, ben planlayayım, ben söyleyeyim,benim haberim olsun. yoruyor.

hiçbi şeyi itiraf edememe takıntımı itiraf ediyorum edemediğimi çok kötüyüm..

sayın @thranduil in belirttiği eşitleme takıntısı bende de var. bir şeyleri çiftlemezsem rahat hareket edemiyorum. abim küçükken bunu çok kullanırdı. bir koluma vurur kaçardı diğerine de aynı şekilde vur diye arkasından koşardım. birine farklı vurduysa onu düzelttirirdim. hala devam ediyor bu takıntım ama eskisi kadar değil :'( psikopat olduğuma inanmamak için bu davranışımı "adaletin özünün ruhuma işlemesi" diye yorumluyorum.

eğer bulunduğum ortamda tek değilsem birinin benden önce uyumasına katlanamıyorum.bir ortamda ilk benim uyumam gerekiyor.eğer biri benden önce uyursa inanılmaz moralim bozuluyor ve utanarak söylüyorum bunun için ağlamışlığım bile var.içimden bak adamlar uyudu sen onu bile beceremiyorsun, hah ya şimdi bundan sonra hiç uyuyamazsan,11 gün uyumazsan deliriyorsun derler ya 11 gün uyuyamayıp delirirsem diye garip garip kuruntulara giriyorum ve böyle olunca uyku haram oluyor.sonrasında da genelde ya evde birşeyler kendiliğinden biryere çarpar ya da bardaklar yere düşer kırılır veya hiçbiri olmadı su içmeye giderken yanlışlıkla uyumayı beceren kişinin üstüne yanlışlıkla düşerim ve ne yazık ki o gün uyuyana kadar öyle geçer.bu bir yardım çağrısıdır.

dışarda her yerden yemek yiyemiyorum. aç dolaşırım, çubuk kraker yerim ama pis bulduğum bi yerde yemem. şikayet etmem, sızlanmam ama ısrar edilmesinden de hiç hoşlanmam. çocukken daha fazlaydı. evde pişeni yerim ama dışarda pişeni zor. zamanla törpüledim ama ancak bu kadar oldu. içimin almadığı pastanelerden hiçbir şey yemem. ne pasta ne tatlı.
çok zor başkasının yaptığı sütlaç ve aşureyi yerim. dışarda en iyi pastane dahi olsa yemem. ancak kendim yapınca yerim. benim için onlarda görüntü de, malzemenin orantısı da çok önemli o yüzden birinin sütlaç ya da aşuresini yemişsem gerçekten beni çok cezbetmiştir. sütlacını, aşuresini yediğim birinin her yaptığını yerim.
babaannemin yemekleri çok kötüydü. yemek yapmayı bilmezdi. o yüzden çocukken onlara gittiğimizde meyve ile durur hiç yemek yemezdim ama bunu ulu orta da söylemezdim üzmeyeyim kimseyi diye.
ama anneanneme gittiğimde ya sütlaç ya da aşure yapmış olurdu sırf ben geleceğim diye. işte onun o hünerli elleri ve mis gibi yaptığı aşure ve sütlaç benim için en güzeliydi. onun yaptığı yemeklerin, tatlıların tadı bambaşkaydı. herkes çok severdi.

ara ara yazma cesareti bulup yazıp yazıp sildiğim ve linç yemekten hafif tırstığım itiraftır. çünkü mahlasıma ters.

neyse, bugün de itiraf edemedim anne.

tek takıntım takıntımın olmayışı..

aritmomani
tahtaya vurma
yineleme
yinelemeye mecbur hissetme
yinelemeye mecbur hissetme mecburiyeti
yinelemeye mecbur hissetme mecburiyeti mecb...

itiraf edemediğimiz takıntı ise neden burada itiraf ediyoruz?
t: itirafın içinde yazmanın dahil olmadığı yazarların takıntılarının itirafı.

simdi buraya yazinca itiraf etmis olucam ama yazayim. sevdigim insanlarin hayatinda ozel olma takintim var. ya da onlar icin ozel olmam ya da benim onlarlayken ozel hissetme takintim var. ne olursa olsun ozel hissetmek istiyorum. belki bencilce ama tek olamasam da en yakin en sevilen en istenen kisi sadece ben olmak istiyorum. ozel hissetmedigim yerde asla bi dakika bile durmuyorum artik. sevdigim bile olsa uzaklasiyorum, onu istiyosam bile ister istemez soguyorum. bu hayatimi biraz zorlastiriyor. cunku herkesten bana ayni olmasini da bekleyemiyorum. takinti meselesi basli basina zaten zarar bi de boyle ikili iliskilerle ilgili olunca iflahim kesiliyo. hayati en zor modda yasamak gibi bisi oluyo

var bizde de böyle bir takıntı. nasıl itiraf edilir ki böyle bir şey. neyse diyeyim be. ne olacak ki sanki. midas gibi kendimizi bir kuyuya haykirirken bulmaya gerek yok.
isiyoruz ya herkes gibi. ha işte o işeme bitmeden sifonu çekip sidikle suyu aynı anda göndermeye çabalıyorum. hiçbir zaman da başarılı olamıyorum. her seferinde deniyorum ama bir türlü klozetin içindeki sıvının su olmasıni saglayamiyorum. geçenlerde başardım dediğim anda yine bir sararti ile karşılaşınca dünyam başıma yıkıldı. sifonu iki kez çekmek benim için maçın yine handikaplı 2 olduğuna işaret. bir gün başaracağım ama. aynı anda gideceksin üre.