yazarların yaptığı en büyük dalgınlık

evlenen arkadaşlara tebrik ederim diyecektim, başarılar diledim..

öğrencilerimin annesine kanka diyorum olur olmadık zamanlarda

geçen aldım elektro gitarı elime, amfiye bağladım. amfi üzerinden distortion açıyorum, drive açıyorum vesaire hiçbir efekt yok. resmen açabileceğim en ağır efektleri açtım sorunu çözmek için ama asla değişim yok. gain açıyorum gelmiyor, tone ile oynuyorum tizleştiriyorum gelmiyor efekt, çok zayıf kalıyor yani neredeyse yok gibi.
meğerse önceki gün daw üzerinden çalışırken farklı bir ton elde etmek için gitar üzerinden ton potunu sıfıra almışım ve bütün efektleri yutmuş.. amfim gitti allah kahretsin diye söylenirken ben gerizekalıymışım.

sürekli ocağa bi şeyler koyduğumu unutuyorum. kaynaya kaynaya içinde su kalmamış çaydanlıklar, taşan kahveler... bak yine fenalık geldi.

mutfağa girdim.
ketılın düğmesine bastım. başında beklemek gibi bi huyum var. kaynayana kadar oradayım.
dışarı bakasın geldi akşam üstü saatleri.
baktım.
"oha aya bak ne kadar büyük" diye dev tepkiler verdim ve h a y r e t l e cama doğru yürüdüm.
o bikaç adımlık mesafede aklımdan şu geçiyordu; "ah işte dünyanın sonu geldi bu kadar büyük ay mı olur?"

"aman efendim kıyamet kopacak ben hala kahve çay derdindeyim yazık ettim kendime."

"bi koca bile bulamadın oğlm gencecik yaşında hadi şindi bakayım ölüp gitme keyfi..."

"kariyerimde acaba iyi bir noktada mıydım öleceğiz gideceğiz belki bu bir meteordur." ahan da filmler noldu gerçek oldu.

"böyle büyük bir ay nasıl olabilir yuh artık yetti be mahvettik dünyayı yazık yazık dizlerimi dövem bi sn."

cama yansıyan sadece mutfak lambasıydı.
lambaları yeni değiştirttiğim için kendisine alışsam da camdaki yansımasına alışamamıştım ve akşam üstünün o bulanık rengiyle yansıma birleşince yüksek aklım, eşsiz deham bunun bir dünya-sonu olduğuna inanmıştı.

beni gerçekten sevin.
çok ihtiyacım var.

biraz önce başıma geldi.

lokantaya gittim...
kafamı kaldırmadan dalgın bir şekilde arabamdan indim.

birde baktın kasaptayım.
lan ben lokantaya gitmeyecekmiydim.
bu nasıl bir akıl oyunudur diye bir iki saniye şaşkınlıktan sonra,
kendimi toparladım.

dalgınlıkla lokanta yerine, yanındaki kasaba girmişim.

vallahi, allah akıldan, fikirden etmesin.
inşallah, amin.

insan çok zor durumlarda kalabiliyor.

bir değil ki aklıma gelsin de yazayım. günümün yüzde 60'ı dalgınlık. heyecanlansam heyecandan dalıyorum mutsuzsam mutsuzluktan dalıyorum dalmak için sebep çok bende.

adımı unutmak*

gözümdeki gözlüğü aramışlığım var.

ıngilizce sözlü sınavında bütün hard fiilleri bildim, run'a yürümek dedim.

iş yerinde wcye giderken dalgınlığıma gelip pisuvar diye çöp kutusuna işeyecektim az daha.

pandemi zamanı, sıcak bir gün.
bahçede güneşin altında toprakla uğraştım, yoruldum.
duş aldım, köpeği gezmeye çıkarttım derken köpeği unuttuğumu 10 dakika sonra fark ettim.

internet kablosunu kopardım. evet yanlışlıkla yaptım. sürekli kopuyordu internet ben de modemi kapatıp açarken sürekli çekiştiriyordum kabloyu diğer odadan bağlantısı olduğu için. sonra sinirlenip bi çektim elimde kaldı.
sanırım evren bana artık bir süre internetten uzak durmam gerektiğini söylüyor olabilir.
yaptırsam mı yoksa biraz daha böyle kalsa ben de daha çok kitap okur muyum diyorum.
zaten tatil (güya) yapacağım. kalsın madem diye düşünüyorum.
her gün sabahtan akşama internette olmak sağlıklı değil.

benimkiler genelde basit oluyor ama geçen ps4 makinasını açmıştım tamir için içe geçen bir mekanizma olduğu için birleştirmek hayli zor neyse bir parçası elimde kaldı en son sonra çalıştırdım çalıştı ben de hiç tekrar açmadım. tabi parça elimde kalınca bir iki kere baktım nereye uyar diye ama maalesef yerini bulmak çok zordu. ben de boş verdim.

anadolu lisesi sınavına giriş belgemi sınıfta unutmak... bizim zamanımızda anadolu liseleri çok değerliydi arkadaşlar. yani ilkokuldan hemen sonra haftada 20 küsur saat ingilizce görüyorduk; o hazırlık senesi müthiş bir ingilizce temeli katıyordu insana.

bunu sınav günü kalkınca fark etmek. pazar günü sabahın en köründe zorla hademeye ulaşmak, onun okula gelmesini beklemek, ona okul kapılarını açtırıp sıramın altından belgeyi alabilmek. yalnız sınav için, şehir merkezine kaldırılan otobüsü tabii ki kaçırmak ve arabayla, biraz sürat yaparak son anda sınava yetişebilmek.

düz ortaokul-lise okusaydım şu anda bambaşka biri olacaktım. iyi veya kötü demiyorum ki bilemem; başka biri olacaktım.

ameliyathaneye hasta gönderilecek hazırlanması gerekiyor, angarya diye stajyer hemşire olan bana kitlediler. hasta dosyasını inceledim ama o kadar dalgınım ki hastanın yaşına dikkat etmedim. hasta odasına gittiğimde hastanın kendisi yoktu, hasta yatağında oğlu oturuyordu*. ameliyathaneye gidecek hastanın o olduğunu zannettim. tansiyonunu ölçtüm, bonesini verdim, önlüğü nasıl giymesi gerektiğini anlattım ama hiç ses çıkmıyor, neredeyse giyinip yatacak sedyeye. bir anda odadaki tuvaletten hasta çıktı, oğluna sorular soran beni gördü, "hasta benim" dedi. neredeyse yanlış hastayı teslim ediyordum. anlattığım her şeyi tekrar anlattığıma mı yanayım yoksa hasta bakıcılara rezil olduğuma mı?

okula giderken çantamı evde unutmak....

okula terlikle gitmek...

iş yeri kartları vardır ya hani. boynumda asılı gezerdim eve gelene kadar. o kartla bolca evin kapısını açmaya çalışmışlığım vardır.

ilkokulda okula yanlışlıkla terlikle gitmek ve çantanı evde unutmak!