yazarların yaptığı en büyük dalgınlık

cebimdeki telefonu evde yarım saat aramıştım.

en büyük değil ama yakın zamandaki en büyük olabilir. artık nasıl daldıysam kendimle kavgaya. geçenlerde kulağımda kulaklık suratımda maske var diye sesli sesli kendime giydiriyormuşum. normalde dışarıda içimden olur bunlar. bereket yanında olduğum insanlar tanıdıktı.

x bankasına gidilir bir saat kadar sıra beklenir , sıra geldiğinde elinde bir tomar parayla gelen bir şahsın sıranızı gaspetme girişimine maruz kalınır, vezne görevlisine madem beyefendiyi alacaktınız benim sıramı yakmayacaktınız çıkışı yapılır , tartışma büyür , daha da büyür , güvenlik müdahale eder , olay büyümeye devam eder , müdür ikinci kattan inip özür dileyip odasına davet eder , kahve söyler işleminizi bizzat ben gerçekleştireceğim nedir diye sorar, el cebe atılır kredi kartı çıkartılır , kartın x bankasına ait olmadığı , bir saat boşuna bekleyip üstüne bir de kavga çıkartıldığı farkedilir, aniden parlayıp yaptırmıyorum işlem falan lanet olsun böyle bankaya deyip ayağa fırlanıp koşar adım banka terk edilir.

gerçekten de yuh ama kebapçığım..

en büyüğünü hatırlamak zor ama vakti zamanında kapattırdığım kartın eski iban numarasını ödeme alacağım yere atmıştım ve bir hafta param askıda kalmıştı.

kasiyerlik yaptığım dönemde müşteriler bana kolay gelsin dediğinde size de kolay gelsin derdim çoğu kez. benim aklım havada değil ya benim aklım uzay boşluğunda süzülüyor artık.

biraz önce bulaşık için kaynattığım suya bulaşık eldiveni olmadan elimi soktum.

yakın bir zamanda el frenini çekmeden arabadan inmeye kalkmıştım ve araba haraket haline geçmişti.

detay verip kendimi rezil etmek istemem ama çocuğu esnafta unutmuşluğım olmuştur.
" abi bunu bana mı bıraktın " deyince farketmiştim.

en büyüğü olmasa da haftada en az bir kez yaptığım bir dalgınlıktır. okula girerken turnikelere öğrenci kartını okutacağım diye yarım saat kimlik kartını falan okutmaya çalışırım.

o kadar çok dalıp gidiyoruz ki hangisi en büyük bilinmez.

call canter’lık yaptığım dönemde borçlu ile görüştükten sonra “ tamam canım haydi görüşürüz “ demiştim.

liseye gittiğim yıllarda aynı zamanda mobilyacıda çalışıyordum. kız kardeşime takı kutusu yaparken sol işaret parmağımın ucunu kesmiştim dalgınlıkla. bunu da hastanelik olmama rağmen ailemden sakladım. maket bıçağı kesti dedim üstünü örttüm. vay be çok korkmuştum. parmağımın ucu yoktu. neyseki eskisi gibi olmasa da düzeldi.

buraya yazamayacağım kadar utanmalı olaydır.

bulaşık tableti gözüne çay koymak.

babamin sigara içmediğimi bilmedigi dönemde refleks olarak sigarasını yakmak.
saygıdan yakmistim.

durduk yere saygıdan kendimizi kuru kuru opturduk.

üst komşuya misafir olduğum zaman ikram edilen çaya şeker atıyorum atıyorum çayın tadı yok. beş kaşık altı kaşık derken sonra misafir olduğum komşunun kızı ayıktırmıştı. meğer çaya şeker diye tuz atıyormuşum.

yaklaşık 1500 kmlik yolu elimde bir poşet helva ile geçirmek. bırak valizi sırt çantama bile koymak aklıma gelmemişti. öyle gelin çiçeği taşır gibi taşıdım tüm gün elimde.

trump tower in dibi kuştepedir (dereden çıkarken ) araba da şoför koltuğunda tek başımayım. bilenler bilir
o yokuşu var: her şey o dipten başlar.
daha o yokuşa girmeden soldan gelip yola gireceğim anda tam yeri ama orası
5 cm ile elemanın birini ezmekten kurtuldum
dedim şimdi gittim, işte . çocuk zıpladı kurtardı kendini. açtım camı (3.5) gelin hastaneye götüreyim sizi birşey olduysa pardon özür dilerim vs . öyle derken vitesi 1 e attım ama motor bile ilk defa debriyaj ile gaz arasında yaşanan atikliğe şahit olmuştur.

televizyonda ki kişi kafasını sallarken ona eşlik ettim.

şarjı prize takmamak bence en büyük dalgınlık..