yazarların yaptığı en büyük dalgınlık

çantayı evde unutup birde okula getirdiğimi zannetmiştim orta okulda çantayı gün boyu açmadığım için okul çıkışında çantam kayıp diye okulu ayağa kaldırmıştım.

telefonla konuşurken telefonumu nereye koyduğumu aramak.

ilkokulda öğretmene anne demek.
okula giderken çantayı evde unutmak...

bebeğimi bebek arabasında a101 de unutmak.

diş telim varken hamburgeri ısırarak yemeye çalışmıştım kötü bir deneyimdi.

su kaynatırken düğmeyi kapatmayı unuttuğum için halıyı yaktım. bir kere de gözüme diş macunu kaçmıştı.

balkon kapısını kapatıp duşa girmiştim ama unuttuğum bir şey vardı ki ev halkı balkonda oturuyordu. *

bir gün duşa gireceğim üstümdeki çıkarıp çamaşır sepeti yerine klozete atmıştım.
tam sifonu çekecekken kendime geldim.
allahım dedim sen yardım et.

geçenlerde başıma geldi.
sabah otoparka indim, araba anahtarımı almadığımı fark ettim.
üşendim tekrar asansör falan.
atladım vapura...
neyse yoğun bir gün, akşam toplantıdan çıktım bindim metroya.
planım metro-izban-otobüs ile eve en az trafik ve mümkünse hiç yürümeden ulaşmak. yorgunum çünkü.
metroya bindim, halkapınar'da izban'a aktarma yaptım ve eve yakın durakta indim.
otobüs durağına geçtim, evin önünden geçen otobüse bindim.
bir süre geçti, kafamı kaldırdım deniz solumda ve biz ilerliyoruz.
ulan?! denizin sağımda kalması gerekiyordu!
dikkatlice bakınca bostanlı iskeleye doğru gittiğimi fark ettim.
neyse dedim, iskeleden eve yakın giden bir otobüs bulurum.
hop, otobüse 25 dakika var.
beklemek yerine dedim tramvayla yunuslar yapayım, oradan otobüsle geçerim bir şekilde.
kafamı yine kaldırdım, yunusları geçmişim artık karşıyaka iskeledeyim*
hayda!
neyse indim mecbur, evimin olduğu mahalleyi gördüm bir otobüsün üst ekranında.
normalde evin önünden geçen otobüs kalkıyor oradan, o da elma bu da elma diye düşündüm.
aha dedim atla arthur!
neyse bindim, kaptan hiç de benim evle alakası olmayan yollara girdi.
sordum.
tarif etti şuradan geçiyorum diye...
dedim dayı dur sen dur, ben yürüyeyim.
şöyle tarif edeyim, "normalsözlük" kelimesini mahalle olarak düşünün, ben n harfinde oturuyorum ama otobüs k harfinin kıyısından geçiyor.
eve geldim, akşam 20:30!
3 saat sürmüş bu koşturmaca*

ondan sonra asansöre üşenmemeyi öğrendim.

mermiye kafa atmistim.

-ibrahim tatlises.

evet.

bir sinek sağ tarafımda monitörün biraz uzağında uçmuştu. ben de mouse'un kürsörü sandım. "nereye gidiyorsun?!" diye söylenerek mouse'i sola doğru çekiyordum ki, sinek çıktığı monitöre geri dönsün.

günlerden bi gün, hayattan tam olarak vazgeçtiğim zamanlardı, bu yer yuvarlağında bi önemi de yoktu canımın, gökyüzü ciğerime de dolmuyordu artık. karşıdan karşıya geçerken sağıma soluma bakmayı bıraktım bi anlık. kendime gelmeme sebep olan o kornanın da allah bin belasını versin.

hadi tamam bunu ilkokulda ortaokulda yaparsın ama üniversite hocama anne dedim ya...

içinde yükte hafif, pahada pek de hafif olmayan iki-üç parça malzeme, tablet ve cüzdanımın olduğu çantamı 500t'de bırakıp inmek. sonrası aksiyon-gerilim filmi gibi.

çantamın olmadığını fark ettiğim gibi durakta bekleyen taksiye bindim ve şoföre, abi öndeki arabayı takip et dedim.

tabi, araba yerine otobüs ve çantam otobüste kaldı diyerek. kavacık'ta otobüsten inmiştim. kahramanım 4.levent'e gelirken otobüse selektör yaptı. durakta yetiştirdi, çantayı aldım geri döndüm. abiye de taksi parasının iki katını vermiştim, hem yardımları hem de mükemmel anıya katkılarının karşılığı olarak.*