yazarların yaptığı en büyük dalgınlık

telefonumu evde unuttuğumu düşünerek evdekileri aradım... telefonumla.

arkadaşımda telefonumu unuttuğumu düşünüp telefonun navigasyonuna arkadaşın ev adresini yazdım gidip almak için.

otobüste akbil yerine öğrenci kartımı basmaya çalışmıştım. bir süre de fark edemeyip bu niye çekmiyor ya diye sinirlenmiştim. bir keresinde de çorbayı kaşık diye çatalla içme girişimim olmuştu.

bir ara evdeki eski bir telefonu kullanıyordum, zar zor tek parça halinde duran çakma bir iphone, bir kaç kez kulaklığın kablosunu takınca sesi dışarı vermişti ama sıkıştırınca kulaklığa veriyordu,

sabah işe gidiyorum otobüsteyim, ve pek de isteyerek gitmiyorum her zamanki gibi, masama oturup çalışmaya başlayana kadar da mental olarak uyuyorum aslında, neyse ben sürekli ya radyo yada müzik dinliyorum biraz olsun acımı hafifletmek için, benim bu antika telefon sesi dışarı vermiş ve ben farketmedim, artık hem kulaklığa hem dışarımı vermiş, benmi algılayamamışım onu bilmiyorum ama esas sorun, beş defa üst üste aynı şarkıyı dinlemem, her tekrar çalışımda o otobüstekilerin yeter artık bakışını hala hatırlıyorum, (ben kendi kendime müzik dinlediğimi zannettiğim için üstüme alınmamışım) otobüsten inerken kulaklığı çıkarınca farkettim telefonun sesi dışarıya verdiğini, yalnız bana da kimse bir şey söylemedi nedense,

şarkı da hande yener - sinan akçıl - atma
düşünebiliyormusunuz sabahın körü, beş kere üst üste atmaaa atmaaa.....
bütün otobüse hopörlörden, kro gibi :)

aklıma geldikçe gülüyorum, ben otobüsten inerken, şarkıdaki atma gibi, oh beee oh beee demişlerdir, hala hatırlıyorum suratlarını.

santrifüj cihazını dengelemeden çalıştırıp laboratuvardan 10 dk ayrılmıştım.
sonrası gümbür gümbür sesler, laboratuvar kapısında ufak çapta kalabalık.
utançtan yerin dibine girmiştim. çocuk bile yapmaz böyle bir hatayı.

s*cayım böyle ülkeye, dandik makineleri almışlar laboratuvara en ufak hatada malzeme ziyan oluyor, makine pert. balance uyarısı olan cihazlardan almak kimsenin aklına gelmiyor mu bu çağda?

insanları dinliyorum sanarken dinlemediğimi anlıyorum, bu da sayılıyor mu?

gözümde gözlükle yarım saat boyunca harıl harıl gözlük aradım.

lisede diğer sınıf arkadaşlarımın sınıfında bir ders boyu mecburen kalmış oldum.

bankamatikten para çektikten sonra kartı alıp gitmişim. parayı almayı unutmuşum. kamera görüntülerinden izlettiler yoldan geçen biri almış.

99 depreminde sokağa altımda pijama olmadan sokağa fırlamıştım , tabi o zamanlar çocuğum külot giyiniyorum çok önemli bir detay sanki , hadi onu geçtim kimse uyarmıyor suç ben de değil .

çağlayan adliyesi'nde tebligat ararken, pencerenin önündeki tezgahımsıya oturmuş, sırtımı da kalın cama vermiştim. bir ara pozisyonumu düzelttim ve cam yerine açılır kapanır pencereye yaslandım. pencerenin tık etmesiyle sıçramam arasında birkaç milisaniye var. 7.kattan aşağı sırtüstü, tertemiz gidiyordum.

çay demlemek isterken su kaynamış mı diye bakmak için kaynamaya yaklaşmış suyu elime döktüm bunun bir üstü olarak bilediğim bıçağı keskinleşmiş mi diye elime sürtüp denemiştim kafa başka yerde tabi

test ortamında çalıştırmam gereken bir şeyi, canlı ortamda çalıştırıp, çalışan sistemi çalışmaz hale getirdim evet. iki gün önce.

15 dakikada toparlayıp, kimseye çaktırmadan olayın üzerini örttüm ama örtemeseydim olacakları düşünemiyorum.

klima takmak için iş yerine gelen teknik servisle klimanın nereye takılacağını tespit etmeye çalışıyorduk. bu yüzden gergindim çünkü zaten üşüyordum. bana göre hiç gerek yoktu. altına bi engel takarız sana gelmez diye arkadaşlar beni kandırmaya çalışıyolar. o arada da boyun ağrısı yaşıyorum ve doktor boyun düzleşmesi olabileceğini söyledi. arkadaşlara da gıcığım menopozlu gibi hep çok sıcak diyip duruyorlar.
teknik servise döndüm ve hakkımı savunmak istedim
bende boyun düzleşmesi var, bana doğru olmasın demek istedim. peki ne dedim?

abi bende bel soğukluğu var.

nereden aklıma geldi bilmiyorum ama muazzam bir sessizlik oluşturdum.

zaten gözümde olan gözlüğü evin her yerinde aramak.

otogarda otobüsün gelmesini beklerken nasıl bir dalgınlıksa önüme kadar gelen otobüsümü fark etmeyip oturmaya devam etmiştim. otobüs gittikten sonra olaya uyandım. biletim yanmasın diye firma sorumlusuna bir saattir beklediğimi, otobüs gelse elbette göreceğimi söyleyip onuda "acaba otobüs gerçekten gelmedi mi " şüphesine düşürmüştüm. sonra bana yarım saat sonraki otobüsten boş bir koltuk vermişlerdi.

tayin oldum ve veda ediyordum. son günüm ama deli gibi iş yetiştirmeye çalışıyodum. aynı zamanda da herkes için çok karışık bir dönem, 2016 yazı. hepimiz gece yarısına kadar çalışıyoduk. vedalaşamadığım bir sürü insan vardı.

beni diğer bölüme çağırdılar ve bir baktım herkes orada. pasta almışlar o dönemde buna vakit ayırmaları inanılmaz. çok duygulandım. pastayı kestik ve oturduk sohbet ediyoduk. aniden yakın arkadaşım bana doğru bir poşetle gülümseyerek gelmeye başladı


yaaa ne gerek vardı arkadaşlar diye kızın elindeki pasta kutusu bulunan çöp poşetini aldım.
hediye sandım.
bana güldüler.
vedalaşırken herkes kahkaha atıyodu.

neyse ya unuturlar, bir daha nerde görücem dedim.
öyle olmadı.
şehre geri döndüm.
aynı birime verildim.
hala her pasta kesildiğinde çöp poşetini bana vererek hatırlatıyo utanmazlar.

evde çalışırken, beş dakika boyunca kafamdaki okuma gözlüğümü aramıştım.

okul gezisine katılması için semra adındaki öğrencimin annesini arayıp “iyi günler ben semra’nın annesiyim ” demiştim.
ben fark edip özür diledikten sonra, kadın da biraz gülerek ‘siz de onun annesi sayılırsınız’ demişti.
en masum dalgınlık hikayemi anlattığım başlık oldu.

paramı çantama koymam gerekirken çöpe atmam olabilir. o çöpe attığım paralardan servet çıkardı be.