birileri tarafindan heykeli dikilmek istenilen teroristtir. kundaktaki bebege kursun sikacak kadar da haysiyetsizdir. gerci daglarda beslenen onursuz dava arkadaslarinin hepsi boyledir. onlar ancak geleni geceni gasp eder, silahsiz 33 askeri yanyana dizerek 1500'un uzerinde kursunu uzerlerine bosaltir. cesaretleri sadece buna yeter. netice itibariyla daglarda da lesleriyle kurdun kusun yemi olup giderler. yasanildigi gibi ölünürmus sonucta.

bu adamin ne tur soysuz oldugu asikar ama bunun neden imrali'da beslenildigi hicbir zaman anlasilamayacak. hainini besleyen tek ulke biziz bu arada. soysuzun davasini tatli humanizmle destekleyen de biziz. vatandasinin odedigi vergisiyle bunlarin dava adamlarini maaşa bağlayan da biziz. kimin ne oldugunu bilmeyen, hangi davayi guttugunden bir haber cahil insanlara her sey mustehak.

bir insanı bir bıçakla, silahla ya da sözlerinizle öldürebilirsiniz. bu, arkasında delil bırakma potansiyeli olan bir hamle olacaktır. ancak umursamamak, hiçleşmek, sonsuzluğa doğru gömmek arkasında iz bırakmadan gerçekleşen bir cinayet yöntemidir.

özünde nasıl biri olduğu ile ilgilenmiyorum. bana karşı nasıl biri olduğu ile ilgileniyorum.

çok yorgun olduğunuz bir günün akşamında kedinizin kucağınıza çıkıp mır mır diye bir melodi tutturması.

ekmek çarpar seni.

(bkz: tatlı yedikten sonra gelen şimdi ne yapacağız hissi)

şu an bile koala gibisin diye nitelendirildiğime göre kaçarım yok kesin koala olurdum. ne güzel ya sarılmak gibi bişey yok dünyada. ah bi de enerjiniz tutuyorsa inanın o rahatlama hissini hiçbirşey vermiyor. sonsuza kadar sarılalım günler geçsin biz ayrılmayalım sevgilim, insan olamadık bari koala olalım dedirten başlık.

boşlukta kürek çekiyormuşum gibi hissediyorum.

kucukcekmece' de 14 yaşındaki kız çocuğu hastane dönüşünde evinde ölü olarak bulundu. çocuğun cansız bedeni karşısında aile sinir krizi geçirdi.
link

edit: link duzeltildi.

şu an yaptığım strese yıllar sonra dönüp baktığımda ufak bir tebessümle boş yere kendimi kasmışım demek istiyorum.

* insan mücadeledir. daimi bir mücadeledir. kolay değildir. varlığının üzerine daima inşa etmesi gerekir. öyle özel bir yanı yoktur. o kadar uzun zamandır bu iştedir ki ilk bakışta varlığının özel bir yanı olduğunu düşündürtür. oysaki özel diye nitelendirilen şeyler insana has olsa da özel değildir. yalnızca çok eskidirler, vakti zamanında insanlar tarafından inşa edildikleri unutulacak kadar üstelik. unuttuğumuz fakat aslında kanıksadığımız bu özel şeyler bizim için nefes almak gibi olmazsa olmazımız olduğu için unutuldu ve yine nefes almak gibi olduğu için yani birebir nefes almakla eşdeğer olmadığından biraz huzursuzuz. bize sürekli inşa etmemiz gerektiğini, mücadele etmemiz gerektiğini hatırlatıyor, içten içe. kolaya kaçıp inşa ettiklerimize bakarak biz özeliz diyoruz. kolaya kaçmak hepten kötü bir şey değil, biraz da dinlendirici bir şey.

mücadeleden kaçıp kendini pohpohluyorsan kötüsün. bundan az ya da çok uzak kalırsan iyisindir.

#368052 numaralı girdiyi okuduktan sonra, bana tiyatro camiasını düşündüren habere konu olan oyuncu.

bir yanda pandemi sebebiyle geçim sıkıntısı yaşayan tiyatro emekçileri, diğer yanda bölüm başına 200 bin lira gibi astronomik bir ücretle sözleşme imzalayan oyuncular.

türkiye'nin özeti niteliğinde bir haber gerçekten.

ne olmuş da durmuş atışma
aman ne olur bana sataşma
ben geldim bir dörtlük yazar giderim
hem okurum hem çok çok gülerim

"inkarcılar" bu kadar gülmemiştim *, teşekkürler. herkes istediğine tapabilir ama bizim gibiler ise tapma gereği duymaz. biz buna akıl diyoruz ama maalesef tapanlar da akıl bulunmuyor.

2017 yılında nobel edebiyat ödülünü kazanmış olan japon asıllı ingiliz yazardır.

benim içinse çok şeydir. sadece bir yazar değildir kazuo ishiguro benim gözümde. çok daha fazlasıdır. yazdığı her şey benim önümde yepyeni ufuklar açmıştır. kazuo ishiguro’nun her bitirdiğim kitabından sonra nedense gözlerim dolu dolu olur. kazuo ishiguro’da bambaşka bir merhamet duygusu vardır sanki. belki bana öyle geliyor. ama benim için önemli olan bana gelen ve kazandığım şeylerdir.

beni asla bırakma ve günden kalanlar şu zamana kadar okuduğum en iyi romanlar arasında gönül rahatlığıyla sayabileceğimiz romanlardandır. özellikle beni asla bırakma romanını okurken kaç kez gözlerim doldu, anlatamam.

klara ile güneş isimli romanda da tıpkı beni asla bırakma hissettiklerimi hissettim ve bu romanı da çok yakın bir zamandan okudum. etkisi hala geçmedi.

gömülü dev’i okuduğumda kendi hafızamı ve zaman algımı sorgularken bir yandan da ey edebiyat sen nelere kadirsin! demeden edemedim.

uzak tepeler de benzer bir merhamet duygusuna saldı beni. sanki o tepeler o kadar uzak değildi benim için kitabı okurken. anneler ve kızları sanki çok tanıdık çok bildik insanlardı.

özetlemem gerekirse; kazuo ishiguro edebiyat dünyasında yaşayan en merhametli yazarlardan biridir benim için. iyi ki vardır!

andrew miller kitabıdır.

deniz gören bir evde yaşamak çok güzel olabilir çocukluğunuzda. ben bilmiyorum nasıl bir duygu olduğunu. yemyeşil ağaçlarla dolu, kuş sesleri ile kıpır kıpır bir ormana bakan; hatta kendi bahçesi olan bir evde büyümek de çok güzel olabilir. maalesef ben bunu da bilmiyorum. belki kalabalık, capcanlı bir sokağa ya da caddeye bakan neşeli bir gürültü ile dolan bir evde büyümek de güzeldir. bunu da bilmiyorum ben. aklıma gelmeyen onlarca güzel manzaraya komşu bir evde büyümek ne güzeldir kim bilir! onları hiçbirini de bilemem ben.

ben 4 yaşından 14 yaşına kadar karadeniz’in ıpıslak bir şehrinde yaşadım ve yaşadığım evin manzarası çok da bakılacak gibi değildi. ama ben izlerdim ara sıra. aslında çokça izlerdim. evimiz büyük bir mezarlığa bakardı. mezartaşı olarak yeşilli mavili tahtaların olduğu, kime ait olduğu belli olmayan büyüklü küçüklü mezarlar vardı bu mezarlıkta.

eve en yakın iki mezarlık bir metre bile değildi. o zamanlar ben de bir metre bile değildim. bu iki mezarlık hep kafamı kurcalardı. neden bu kadar küçük olduklarını anlamakta zorluk çekerdim. sonra, yani yaşım ilerledikçe anladım bunu ama bu aydınlanma beni hiç mutlu etmedi.

okula başladığım zaman her sabah ilk olarak bir mezarlık görmek, eve girmeden önce son gördüğün şeyin mezarlık olması çok ağır bir gerçeklikle yüz göz ediyor insanı. hele pencereden her baktığında ili küçük mezar görmek gerçekten çok zordu.

sonra başka bir karadeniz şehrine taşındık. apaydın bir şehre. ve ben 14 yaşından 16 yaşına kadar bu evde yaşadım. eve yerleşene kadar bir sorun yoktu. ya da ben fark etmedim. ama mutfak camından baktığımda kocaman, heybetli, mermer bir mezarın bana baktığını görünce kadere inanır gibi oldum. mezarlıklar beni takip ediyordu. ama buna alıştığımı da fark ettim hüzünle ve mutlulukla.

mezarlara yakın olmak alışılacak bir şeydi yakın olanlar için. onlar ölüme de alışırlar hızla. ölümün derinden gelen kokusuna da alışırlar. dışarıdan gelenler, dışarıdan bakanlar için tuhaftır durum. zordur. alışılmadıktır.

keşke o zamanlar becche bir çukur kazsaydın bizim için de.

dışarıda mevsim baharmış
gezip dolaşanlar varmış
günler su gibi akarmış
geçmiyor günler geçmiyor.

sabahattin ali.

haritasını avucumun içi gibi bildiğim, en iyi radyosu k-rose olan oyun. en iyi hilesi de jetpack.

anormal yoğun ve karışık bir dönem geçiren meme uzmanı yazar. not: sekse her daim devam sısısıs

hepinize selamlar arkadaşlar, yoldaşcığım yalarım naber? iyisindir umarım beybili. birbilen hocam gıdıktan alırım bilirsin.. samanyolu, özleştik yavrumm birgün elbet kadehlerimizi tokuştururuz, zippo, biriciğimm hatunların göbişinden puding dillicez inş birgün, doublecross, sözlüğe meme şart 85 b, kadıköycüğüm bebeğim döneceğim elbet çok az kaldı, düiünmen yeter, ivanımm aşkımm kalp hırsızımm sısısıs seni anmaya kelimelerim yetmez biliyorsun mevzuyu yanığım sana...larktwa özledin mi beni bitanem? summer prensesim buyrunn, armullah hocam bu ne leş bi yazı oldu bütünüyle, affola, yerin ayrı biliyorsun, kuzgun.. ahh kuzgunn gid bırdan, yoldaşşş yavuklumm bende özledim seni.. özledin beni farkındayım sısısıs

herkese saygılar, selamlar. b.k gibi bi nickaltı oldu, önemli mi? değil.

85 b yeni yazar varsa.. dm pliz.