anksiyete

bozukluğu fenadır.

yenmenin tek yolu, kendinizi tanımaktır. 2 yıl antidepresan kullanıp, sonuç alamamış birisi olarak söylüyorum bunu.

bir gün uyandığımda sebepsizce kalbimin ağzımda atmasına, avuçlarımın sırılsıklam olmasına (ki bu içimdeki kaygıyı rahatsızlık hissiyle pekiştirip beni daha çok kaygılandırır) sanki birazdan kıyamet kopacakmış çok kötü şeyler olacakmış hissi ile mideme yumruk geçiriliyormuş hissiyatı veren rezil hastalık. kendisi 2 yıl önce görmüş olduğum halisülasyonların bana yadigarıdır. allah canlarını alasıcalar.

nasıl bir his olduğunu bilmeyen herkese (çevremdeki çoğu kişi) oyun gibi gelen,anlamadıkları için böyle bir hastalığın olmadığını düşünülen rahatsızlık.
son senelerde dile düştüğünden mi (ki bunun nasıl olduğunu da bilmiyorum) bu kadar ciddiye alınmaz oldu anlamıyorum.
devamlı bir aşağılanma,inanmama,sanki sorumluluklardan veya hayattan kaçmak için uydurduğumuz düşünülen bir hastalık. ya da en azından ben aldığım sürekli tepkiler sonucu böyle hissediyorum.
ancak insanlar nefes alamama,terleme,ani paranoyalar, iş yapmanı engelleyen kaygılar ile yaşamanın ne demek olduğunu bilmiyor.
kendine güvenin varsa bile tek adım atamazsın. kaygıları insanı öyle bir ele geçiriyor ki, karar vermek sizin için günlük rutin bir olay iken bizim için dipsiz bir kuyudan farksız oluyor.
kriz geçiren bir insanın(siz gözle görmeseniz bile) ne yaşadığını,nasıl dünyanın tersine döndüğünü,nasıl gözünün karardığını bilemezsiniz.
uyuşuk gördüğünüz insan o yatağın içinde neyle boğuşuyor? bilemezsiniz.
karşınızda dalıp giden bir insan,neye nereye gidiyor? bilemezsiniz.
eğer bir dakika beynimizin içine girseniz, bildiğinize de pişman olursunuz eminim.
bu hastalık tedavi edilmediğinde ve ilerlediyse gerçekten insan hayatını tahmin ettiğinizden çok ama çok etkiler.
öyle hava almalar, kahve içmeler,güneş selamlamalar işe yaramaz arkadaşlar.
bize anlayış lazım sadece. gerisini tedavi olarak hallederiz elbet.

(bkz: anskiyete bozukluğu)

7 yıl boyunca kendisini düşman olarak görüp mücadele etmeyi bıraktığımda bana hayatımı bir sanat eseri gibi yaşamayı öğreten, hayatımdaki rehber, yol arkadaşım. beni bilgeliğe götüren rehberim. yılda bir uğrar gider.

geldiği an bana yazmaktan çekinmeyin.

sürekli devam eden stres, kaygı, korku halidir.

bilinçaltında sürekli kaynayan bir kaygı yanardağı vardır. her an patlayacak korkusuyla kişinin ruhunu günden güne zayıflatır ve sinirli, huzursuz, korkak bir insan haline dönüşmesine neden olur.

herkesin bu durumu yaşama şekli başkadır. herkesteki belirti birbirinden farklıdır. kimisi ufak bir kalp çarpıntısıyla bu atağı atlatırken kimisi kendini evlere kapatır.

çevresindeki bir çok olay, durum ve kişiyi tehdit olarak algılayabilirler o atak halindeyken. ya da beynin kaygı bölümü sürekli çalıştığından bu durumda olmayan bir insan için normal görünen bir durum onlar için çok korkutucu bir hal gibi algılamalarına neden olur sürekli.

asansöre binemez, yüksek bir yere çıkamaz, başkasının evine giremez hatta bazen sokağa bile çıkamazlar.

temizlik konusu onlarda temizlenmek için değilde beyinlerinin onları oyalama takdiğidir. bir eli 5 kere yıkayabilir, çamaşırlarını 10 kere üstüste makineye atabilirler. sizin göremediğiniz tozları görüp sürekli evi süpürebilir ve evdeki kediyle beni hasta edeceksin her yere oturma kavgasına tutuşabilirler. diğer bir yandan temizlik malzemesi kullanmayabilirler kimyasal olduğu için kendilerine zarar verdiğini söylerler ve temizlikten dem vururken evlerinin belli bölümleri kullanılamayacak kadar yağ, kreç, pas tutmuş olabilir. (mutfak, wc)

herkeste başka başka dedik ya kimisi hafif hafif atlatır bu durumla dost olurken kimisi her anını her dakikasını bu kabusla geçirir.

çevrelerindeki insanlara etki etmeye başladılarsa vay ki vay. karanlık taraflarını o kişilere yansıtıp sürekli huzursuz bir tutumla sizi ve hayatınızı dibe çekiyorlarsa sakın dur yahu ben destek olmalıyım beraber halledebiliriz demeyin. ya da deyin siz bilirsiniz ama sonunuz bir psikiyatri ya da psikolog olabilir.

nereden mi biliyorum?
dört senem geçti böyle bir insanla. öğrenilmiş, aktarılmış kaygı bozukluğu vardı kendisinde. psikoloğunun yalancısıyım ben o bize o şekilde aktardı. annede olan yoğun kaygı durumu kendisine geçmişti. büyürken yaşadığı, yaşatılan, mağdur bırakılan bir çok olay sonrası her haline yansımıştı bu durum.

aslında pek iyi pek merhametli bir insandı. zaten öyle aşık olmuştum ona. sokak hayvanları için yaptığı şeyler içimi ısıtmıştı. lakin zamanla tanıdıkça ve annesini kaybetmesiyle olaylar iyice çığırından çıktı. ilk 1 sene idare edebildiğim durumlar bir süre sonra kaosa dönüştü. sürekli asık suratlı, geçimsiz, huzursuz, her hareketinizi eleştiren ne yaparsanız yapın tam tersini olması gereken olduğunu iddia eden bir insan oldu. beni tehdit olarak gördüğünü düşünmeye başladım bir ara, bir ara beni yaşama tutunmak için bir araç olarak gördüğünü sandım böyle böyle psikolojimin altına dinamitleri yerleştirdim.

görüşmeyi bıraktığım dönemlerde daha kötüye sarıyor ve ben vicdan yapıyordum. annesinin vefat ederken 'kızım, oğlum sana emanet' sözü geliyordu aklıma. en başa dönüyorduk en başa. bir dönem toparlanır gibi oluyor sonra eskisinden daha kötü bir hal alıyordu aramızdaki ilişki. bir ara annesi gibi olduğumu fark ettim. onunla ölmeden önceki diyaloglarını kuruyordu bana nefretle bakıyordu gözlerime.

sonra kabul ettim. benim artık onun için yapabilecek hiç bir şeyim yoktu. doktorlar bulmuş evine kadar getirmiştim aylarca terapi görmüştü bu şekilde. destek olmuş her türlü aşağılamasına, ezmesine sırf düzelir diye göz yummuştum. boşluğa düşmesin, karanlıktan çıksın diye uğraşırken en son o beni karanlığına çekmiş ve boşluğa itmişti. zor zamanlardı. ona üzülmeyi bırakmazsam üzülecek bir kendim bile kalmayacak eşiğe gelmiştim ki babamı kaybettim ve tüm taşlar yerine oturdu.

o dönem biz kanserle savaşırken o benimle savaştı. her gün yeni bir kavga meselesi buldu. her gün yeni bir eziyet sebebi. söylediği cümleler akıl işi değildi. artık ne annesi ne de bir arkadaşı değildim onun sadece bir düşmanıydım. babamı kaybettikten kısa bir süre sonra onu hayatımdan komple çıkardım.

tavsiye ister misiniz bilmem ama dikkat etmenizi öneririm. evet tabi ki bu hepimizin başına gelebilir destek olmak lazım orada tamamım ki ben de bunun için uğraştım yıllarca ama bir insan bu durumu kanıksamış ve iyileşmek istemiyorsa çevresinde durmayın, uzak tutun kendinizden. zararı çok büyük oluyor.

hele ki ailesi hani eskiden insanlar hastalanır evlensin evlensin düzelir algısı olurmuş ya heh işte öyleydi onlarda. ben sürekli tedavi olabileceği bir merkez bir doktor araştırırken onlar bana ee düğünü çok uzattık diyordu. karşıma alıp anlatıyor bakın bu böyle olmaz her geçen gün kötüye gidiyor durumu kötü diyordum. ahlanıp vahlandıktan sonra biz düşünmüştük ki sen ona iyi gelirsin diyorlardı. ki bunları söyleyenler öyle cahil diyebileceğimiz insanlar değil. mevki makam sahibi insanlar.

malesef ileri seviye kaygı bozukluğu yaşayan insanların çevresindeki insanlarda çok önemli bu durumu körükleyecek ya da durumu normalleştirecek insanlar olmaması lazım. babası tamam oğlum çalışma deyip maaş bağlıyor ablası evden çıkmaması için ona öğütlerde bulunuyordu. biz psikoloğuyla konuşup evet bebek adımları gibi ilerleyeceğiz bugün bir sokak yarın diğer sokağa gideceğiz derken ablası ne alaka fena oluyor adam siz sokağa çıkarmaya çalışıyorsunuz diyordu.

iyilik yaptıklarını sanıyorlardı ama en büyük kötülüğü onlar yapıyordu. destek bu muydu? evet destek oluyorlardı.

size tavsiyem dikkat edin. uzak durun. kimse sizden sizin sağlığınızdan daha önemli değil. elinizden geleni yaptıysanız ve çözüm olmadıysa arkanıza bakmadan çekip gidin en azından kendinize o kadar değer verin.

pençesinden yıllar önce kurtulup tekrar düştüğüm bozukluktur.

xanax'ı kendim kullanmayıp, kara borsada okutuyorum...

değişik sebeplerle beyin kimyasının bozulması sonucunda kişilerin olağanüstü endişe, stres hali yaşaması şeklinde ortaya çıkan psikolojik bozukluk. serotonin kimyasalının düşüklüğünden kaynaklandığı düşünüldüğünden dolayı serotoninin beyindeki geri alımını engelleyen antidepresanlar yoluyla tedavi edilir.

olması gereken hatta bazen olması iyi olan bir duygudur. varoluşçu bakış açısına göre anksiyete vücudun size sinyalidir. bir yerlerde yanlış bir şeyler var, hayatımda bir anlam eksikliği var, yaşama amacım yok, lütfen bir şeyleri değiştir, diyor vücut bize anksiyete ile. yani ansksiyete olmazsa o yanlış giden şeyi değiştirmezsin. o yüzden anksiyetenizi kabul edin, neyden kaynaklandığını anlamaya çalışın ve yardım isteyin.

kendi kendime teshis koymak istemiyorum ama yoksa ben?

ota boka kaygı duyup hayatı kendine zindan etme biçimidir. kaygı duymak bir yere kadar sağlıklıdır, evrim sürecinde hayatta kalmanıza yardımcı da olabilir. seçim size kalmış yani.

anksiyetik canlılara en iyi örnek, kanımca, kedidir.

annem sürekli amaan boşver, buna mı takıldın, dünyayla düz mü yaşıyorsun diye diye beni bu hastalıktan çocukluğumdan beri uzaklaştırmış ve dünyayı çokta şey yapmamamı sağlamıştır.

çok çok kötü sözlük. hiçbir zaman tamamen geçmiyor. hele atak zamanları. hiçbir yere sığamıyorum. bütün vücudum bana karşı geliyor. ama geçiyor geçmiyor değil taki bir sonraki atağa kadar.

şu an çevrim içi.canım yanıyor.

yapamam diye anksiyeten artar, anksiyeten arttıkça yapamazsın. ha gayret çıkacağız bu döngüden

hayatımı zehir edenlerden sadece bir tanesi.

borderline'dan daha fazla zorluyor bazen. dün o kadar ilaca rağmen çok zorladı beni.

yapabileceğin bir şeyin senden daha baskın olan karakterin yapamazsın otur yerinde denilerek engellenmesi.

almanca "angst"(korku, endişe) kelimesinden gelmektedir.

belanın ta kendisi 2gram mutluk bile batıyor hemen zehir zıkkım et

2018 yılında hayatimiza girdiğini düşündüğüm kelime . gençlerin buhran geçiriyorum'u ifade şekli