anne

annesine hayran ve onu gerçekten çok seven insanları görünce ne hissedeceğimi bilmiyorum belki hüzün hissediyor olabilirim. ayriyeten sürekli anneleri melek ilan edenlere ayarım. senin annen melek olabilir ama bir başkasının annesiyle nasıl bir ilişki içinde olduğunu bilmeden neden aksi bir şey duyunca sen de amma nankörsün cık cık cıkk utan annesi olmayan çocuklar napsın analar cennet bıdı bıdı güzellemeleri beni deli ediyor. anneler kutsal değildir. hepsi melek de değildir.

*sizi karnında taşıyıp doğurması sonrasında aç kalıp ölmeyesiniz diye beslemesi minnet duyulacak bir şey değildir zaten görevidir. doğurduna bakması gerekir herhangi bi akıl sorunu yoksa. aynı şekilde babanın da çocuğuyla ilgilenmesi gerekir. kısaca ana baba olmak kutsal bir şey değildir aksini iddia eden annesinin isteklerini yapabilmek için onun duygu sömürüsüne (dokuz ay karnımda taşıdım bıdı bıdı) şiddetli bir şekilde maruz kalan kişidir.

ilkokul birinci sınıfken, evde öğretmenin verdiği harf hece kelime okumalarım ödevlerim, çaresiz beni bekliyordu. eve gidip bir de onları yapmaya çalışacaktım ardından annemden ya da babamdan yardım isteyip onlara yaptıracaktım o akşam bizde üç kişilik çekirdek aile olarak dışarda yemek yiyorduk, ardı arkası kesilmeyen çay servisleri arasında baygınlık geçirmeme ramak kalmışken anneme yaramaz bir çocuğunun olmasının zorluklarını yaşatmaya başlamıştım bile. artık eve gitmemiz için ısrarlara başlamıştım nedeni sorulunca da ödevler konusunu açmıştım. bin bir eziyet çektirdiğim canım anamı eve daha erken gitmeye ikna edebilmiştim. eve gidildi, tabii ki aklım ödevlerde olmadığı için yine annemin zoruyla geçtim başına. bi süre sonra baktı yok olmuyor yanıma yardıma geldi tansiyonlar yükseldi, aynı şeyi elli kere tekrar ediyor ama ben anlamıyorum yetmezmiş gibi haylazlığa devam ediyorum. sinir ve öfke kelimesine tepki olarak doğmuş annem o anlık sinirliyle bana ilk ve son tokadını attı. tokatın şokuyla kendime gelir gelmez annemin gösterdiği her şeyi okuyabilmeye başlamıştım. bir hafta geçmeden de okuma yazmayı söktüm hatta sınıfta ilk okuma yazma öğrenenlerden olduğum için öğretmenim bir silgi hediye etmişti bana.

o yüzden, bir tokatla bana okuma yazmayı söktüren kadın= anne.

anti militarist, muhteşem bir yaşar kurt şarkısıdır. bu vesileyle bir fıkra anlatmak isterim. osmanlı zamanında devlet köylünün kapısına dayanır der ki; ''padişahımız falanca ülkeye savaş ilan etti oğlunu ver.''
adam der ki, ''padişahım çok yaşa al.''
çocuk gelmez. ve bu iki defa daha tekrarlanır. en son köylü baba der ki; ''söyleyin o padişahınıza benim skime güvenip kimseye savaş ilan etmesin''

bu kadar asker milettiz de, bu kadar çok bedelli tagını içimizdeki grönlandlılar mı açıyor? sanmam, dünyada o kadar grönlandlı da, irlandalı da yaşamıyor.

amerika birleşik devletleri'ne ilk gelen ingilizlerden biri olan, pennsylvania eyaletinde kızılderililerden toprak satın alan william penn, bir günlük tutuyormuş.
yazdığı günlüğünde, beyazların delaware dediği lenni lenape kabilesinin aile bireyleri için kullandıkları kelimeleri yazmış.
mother kelimesinin karşısında anna yazıyormuş.

dünya'daki her insanın bir tane annesi vardır.

kaybettiğim gün kıyamet kopmalıydı diye düşündüğüm yüce insandır.

her gece yeniden yaratma hayalleri kurduğum, tanrılığa soyunduğumdur.
seni ben yaşarken yeniden diriltsin diriltsin tanrı. benim senden başka kimsem yok. sen benim yarı tanrı’m.

sozluk anlami dunyaya cocuk getirmis kadindir. ama! anlami cok manali olan, insanin derinlerindeki hisleri uyandiran bir kelimedir... "allah'in merhametinin yansimasidir, sevkat timsalidir" falan da diyemeyecegim cunku her kadinin anneligi de farklidir. ama cok zordur bunu soyleyebilirim. insana-anneye en cok kendisiyle kavga ettirir... kadina boyutta degistirtir, evrimlestirir de , sahip oldugu o "ben" diyen nefsini saglam törpuletir. gecelerce uyutmaz da, her seyi dort dortluk yapsa da "basaramiyorsun olmuyor iste" dedirtir. peygamber sabri denilen o sabir varya, onu kafayi yedire yedire ogretir. hem canindan gececek kadar sevme icgudusunu aciga cikarir, hem de deli cesareti denilen bir cesaret turu yukler kadina...cins bir sey annelik, kafayi yemekle, filozof olmak arasindaki o ince cizgi iste.

benimdir. ve anne olmaktan onur duyuyorum. yıllarca çok istediğim halde çocuğum olmadı sözlük. her şeyi denedim , her şeyi! ben bu kadar isterken dışarda bir yerlerde insanlar çocuklarını dövüyor, onlara tecavüz edip , onları öldürüyorlardı. tam ümidimizi kesmişken bir mucize gibi yavrum oldu. adını da mucize koyduk :)

annem her şeyim canım benim seni çok seviyorum , senin bana verdiğin emeklerin hakkı ödenmez. sen benim her şeyimsin. her zaman haklıydın. senin için canımı veririm. her şeyim benim. sana zamanında çok yanlışım oldu affet beni. ailen için her şeyi yaptın. inşallah sağlıklı , mutlu , huzurlu , maddi ve manevi her türlü iyi , uzun ömürlü bir hayatın olur seni çok seviyorum. seni unutmayacağım...

büyüdüğüne inandıramadığın tek insandır yeryüzünde*

3 yaşındaki çocuğun her cümlesinin ilk öğesi.
öyle ki bazen anne yeter diye bağırır.

varlığı da yokluğu da kelimelerle anlatılamayacak olan kişi. yemek azsa ben doydum diyen kişi. ölmesinden en çok korkulan kişidir herkeste. iyi ki varlar. başımızın tacılar.

kişiyi gerçek anlamda karşılıksız tek kişidir. ve sen yaşayabilesin diye senin için ölen tek kişidir.

bazı kadınlar vardır ya hani yüzünden hayatın bütün acısını hissettiğin. burun hatlarından ve alt dudak yapısından eski güzelliğini hissettiğin. yorgunluğun bile cuk oturduğu , onunlayken bütün yüklerini hissetmeksizin yaşadığın kadınlar . işte o kadınlardan biri benim annem.

10 yıl kadar sonra sahip olmak istediğim sıfat. çok iyi bir eş, sevgili, evlat, arkadaş olur muyum bilemem ama çok iyi bir anne olacağıma inanıyorum.

gece gündüz çalışıp yarını yapan dişi insan.

sol yanım. hayatımdaki en değerli varlık.

seni koşulsuz şartsız seven yüce insandır. seni severken, sana yardım ederken, fedakarlıklar yaparken asla karşılık beklemeyen tek kişidir. annemiz bize dünyanın en özel ve en güzel insanı hatta meleği gibi gelir, ki bu olması gerekendir bence. annelerimizin kıymetini bilelim lütfen. giden geri gelmiyor çünkü. kıymeti gittikten sonra anlaşılmasın. benimki beni sevmiyor, anlaşamıyoruz demeyin. her anne çocuğunu sever ve onun iyiliğini ister.
şimdi siz sevgili yazarlardan bir ricam olacak. annesi yanında olanlar annesine sarılıp onu ne kadar çok sevdiğini söyleyebilir mi? annesi yanında olmayanlar da telefon edebilir mi? hemen şimdi. lütfen elinizde imkan varken yapın bunu. çok geç olmadan..bu güzel insanların yüzünde tatlı bir tebessüm oluşturmayı onlara çok görmezsiniz umarım..*)

*

eve geldim, daha doğrusu onun evine. benim evim onun ve gençliğimin evinden kilometrelerce ötedeydi artık, aradan yıllar geçmiş ben evlenmiştim, hatta bir de oğlum olmuştu. önce onu sordu ben içeri girer girmez annem, böyle zamansız ve yalnız gelmeme pek alışkın değildi, "herkes iyi" dedim, sonra ben de abimi ablamı sordum, ikisi de yoklardı evde. salona geçtim, her tarafta benden, ondan, bizlerden izler taşıyan salona. o eski, yeşil kadife koltukların teklisine oturdum, o da karşımdaki tekliye. sonra; neler konuştuk nelerden bahsettik hatırlamıyorum ama kendimi yerde, başımı onun dizlerinde buldum, ben ağlıyordum, kocaman eşşek kadar adam, çoluk çocuğa karışmış yarı beyaz türk bile olmuş ben ağlıyordum, o ise çok kısa kelimeler kullanarak beni teskin etmeye çalışıyordu başımı okşayarak.

"anne" deyince herkesin, hepinizin aklına gelen bir sürü şey vardır, kimi iyi kimi kötü. benim ise annemle aramdaki bu "sır" yer etti, o günü, aramızdaki konuşmalarımızı, benim şikayetlerimi, onun karşı çıkışlarını kimseye söylememişti.
o gün "galiba" ana - oğul ilişkisini belki de ilk ve son kez yakaladık annemle, geride boşa geçen onlarca seneye nispet yaparak.

teşekkür ederim anne, sadece "o eve geldim, daha doğrusu onun evine. benim evim onun ve gençliğimin evinden kilometrelerce ötedeydi artık, aradan yıllar geçmiş ben evlenmiştim, hatta bir de oğlum olmuştu. önce onu sordu ben içeri girer girmez annem, böyle zamansız ve yalnız gelmeme pek alışkın değildi, "herkes iyi" dedim, sonra ben de abimi ablamı sordum, ikisi de yoklardı evde. salona geçtim, her tarafta benden, ondan, bizlerden izler taşıyan salona. o eski, yeşil kadife koltukların teklisine oturdum, o da karşımdaki tekliye. sonra; neler konuştuk nelerden bahsettik hatırlamıyorum ama kendimi yerde, başımı onun dizlerinde buldum, ben ağlıyordum, kocaman eşşek kadar adam, çoluk çocuğa karışmış yarı beyaz türk bile olmuş ben ağlıyordum, o ise çok kısa kelimeler kullanarak beni teskin etmeye çalışıyordu başımı okşayarak.
"anne" deyince herkesin, hepinizin aklına gelen bir sürü şey vardır, kimi iyi kimi kötü. benim ise annemle aramdaki bu "sır" yer etti, o günü, aramızdaki konuşmalarımızı, benim şikayetlerimi, onun karşı çıkışlarını kimseye söylememişti.
o gün "galiba" ana - oğul ilişkisini belki de ilk ve son kez yakaladık annemle, geride boşa geçen onlarca seneye nispet yaparak.

teşekkür ederim anne, sadece "o gün" için bile olsa kocaman bir teşekkür borcum var sana, teşekkür ederim..." için bile olsa kocaman bir teşekkür borcum var sana, teşekkür ederim...**