anne

günlerdir geçmeyen düzelmeyen hastalık var üstümde ve daha demin annem saçlarımı tarıyordu ve tararken sessiz sessiz beni okudu dua fısıltılarını duydum çok duygusalım evet.

ana-kız ile olan ilişkinin anlatıldığı başarılı bağımsız film ana yurdu 'nun yardımcı öznesi.

melektir.

annemin boyu biraz kısa diye annemi severken genellikle hep şu sözü söylerim.

annen olsun da isterse bir metre olsun..
annemin de komiğine gidiyor.

gerçekten de öyle. yeter ki annen olsun isterse 50 cm olsun. tamam biraz abarttım ama yine de varlıklarının büyüklüğü boylarıyla ölçülemeyecek canlılar. ben bunu ifade etmeye çalışıyorum sadece.

öyle ki... bir timsah dahi yavrusunu ağzında dişlerinin arasında taşır. bu bir anne merhametidir. işte bu merhamet, allahu tealanın dünyaya tecelli ettirdiği ve tüm hayvanlara bahşettiği 100 merhametinden sadece biridir. allahu tealanın saklı tuttuğu 99 merhameti daha vardır.

biz, dünyada sadece bu bir merhameti yaşıyoruz. anne merhameti...

sabah biraz babamla konuştum da, kadir gecesi yarın vs...

birinci öncelik annelerimiz olmalıdır.

anadan guzel yar olmaz. bu hayatta iyinle kotunle seni tek sevecek insan annendir. geri kalan herkes cocugun bile seni menfaati olcusunde sever ama katil de olsan ana anadir gene de yavrum da yavrum der bagrina basar. cennet kokulu analara selam olsun burdan. evet.

yarın anneler günüymüş. sevmem böyle özel günleri, özel gün mefhumum yoktur zaten. bilmem, bilsem de aklıma gelmez, hatırlamam, hatırlasam da çiçeyim böceyim yapmam.
ben özel olmayan günlerde alakasız, hiç beklenmedik anlarda severim bir hediye vermeyi, sevgimi göstermeyi, anneme de öyle.

eve elinde en çok çiçekle gelen oğullardan biri de ben olabilirim. seviyor diye, sukulentlerle donattım balkonunu, 30 mu 40 mı 50 tane sukulenti var herhalde.

bir kesit izledim, -ben eve girmeden uyumaz o" diyordu.

ben eve girmeden uyumaz annem. saat kaç olursa olsun. yatmaz beni bekler. ben de hep erken gideyim isterim, gidemem. -yat anne, geleceğim anahtarım var" derim.

dün ağabeyim aradı, neye ihtiyacı var sence annemin dedi? ne alsak ona, bir çiçek bir biblo sıradan, yok dedim, neye ihtiyacı olursa söyler bana, alırım, al dedim kafana göre al bir şeyler, öderiz beraber.

çok seviyorum. insan annesini sevmez mi?

ilk terkeden. hep kokusunu, şefkatini aradığım. her anneler günü yürek sızım. ölmüş olsaydı mezarına gider ağlardım gözümün ağına kan çökene kadar, hem sevdiğim hem nefret ettiğim. yüzünü bile bilmediğim. merak ettiğim ama bir yandan da umursamadığım.

karanlık bir geceyi, dipsiz bir kuyuyu, korkak bir ruhu aydınlatıp ısıtandır.
zihnimde iyiliğin ve merhametin tecellisi, zor zamanların tesellisidir.
dört harf iki heceyle çok basit gibi görünse de makamı yücedir, uçtur, zirvedir.
sevgi, özlem, hüzün, korku en yüksektir.

lakin ben annemin yemeklerini çok özledim, evinin sıcaklığını, ondan bir parça taşıyor olmanın konforlu duygusunu, aidiyeti ait olabilmeyi, onunla hemhal olup ona seslenebilmeyi, "ihtiyacım var gel" dediğimde yetişebilmesini, güzel yanaklarından öpmeyi çok özledim. öyle çok oldu ki görmeyeli anneliği yeniden onunla en güzel şekilde öğrenebilmeyi ve onun sevgisiyle beslenip çocuklarımı rahatça büyütebilmeyi çok isterdim.
her düşüşümde "ah annem olacaktı ki..." buna hiç alışamadım.

sensiz geçen 20. sene.
atlamam bilirsin, anneler günün kutlu olsun anne.

severim ama o kadar romantik olamıyorum maalesef.

canı sağolsun.

ünlü italyan filozof* tony soprano'ya göre bir otobüstür efendim anne.

yola çıkar, sizi dünyaya getirir, yani indirir ve yoluna devam eder.
sonra da herkes o otobüsüne yetişmek için, tekrar güvende, tekrar sevgide kalabilmek için peşinden koşar ama asla yetişemez.
çünkü otobüs gitmiştir artık bir kere.

ana başa taç imiş,
her derde deva imiş,
bir evlat pir olsa da,
anaya muhtaç imiş.

annelerin kıymetini bilin, sonra toprağına sarılırsınız. ve sizi temin ederim ki bu başetmesi çok ağır bir duygu.