anne

bir insan için; yemek yapacak, evi temizleyecek, bakıp büyütecek, şefkat gösterip her ne olursan ol sevecek olan tek varlıktır. üstelik bunu tek kuruş almadan yapıyorlar, bu da anneleri kutsal yapar. anne olmayı herkes beceremez. ama türk annelerinin bir zaafı da vardır ki; çocuğun eğitimine yakından ilgi göstermemesi(babalar da dahildir buna).

babamın kızıyım anne.
teselliyi alkolde buluyorum.

dünyayı sırtında taşıyabilmeni sağlayan halat.

hayvan sahiplenmeye karşı bir figür. biz hayvanları beslemiş de o kalmış.*

kutsal.

erkeklerin rol modeli babası değildir. annesidir. bir erkek, annesi güçlüyse, sağlıklı, efendi, karakterli olur.

güçsüz annelerin erkek evlatları, sorunlu olarak hayatına devam eder.

kadının, annenin rolü bu yüzden önemlidir.

kutsal olduğunu katılmakla beraber herkes anne olmamalı. 5 dakikalık zevkle cahil, kültürsüz kadın modelleri anne olmasın. önüne gelen üremese iyi olur.

her biri kendi evlatları için -en azından çocukları birer ergen ya da yetişkin olana kadar- sevgi ve şefkat kaynağıdır.
annelik de bu olmalıdır zaten. ve bu çok normal bir şeydir.

ama şu ifadeler son derece hatalıdır, ''annelerin gözünde evlatlar büyümez, onlar hep küçüktür.''
bu tarz cümleler kuran, evlatlarının üzerine sanki küçük yavrusuymuşçasına titreyen anneler sorunlu tiplerdir. sorunlu çocuklar yetiştirirler.
her sağlıklı anne ile evladı arasındaki ilişki evlat ergenliğe adım attıktan sonra doğası gereği değişmelidir.
çünkü artık ortada çocuk diye bir şey yoktur.

ne yani, anneler evlatlarını sevmesinler mi? nasıl olacak o iş? sevgileri azalmıyorsa kadın ne yapsın? gibi itirazlarda bulunacaklar olabilir. problem de o ya. artık ne çocuğun öyle bir sevgiye ihtiyacı vardır. ne de annenin öyle sevmeye.
artık annelerin anaçlık dönemi değildir. bunu uzatmanın gereği yoktur.
merhamet pınarları fazlasıyla akmıştır ve artık o devir kapandığı için ilişkileri yeniden düzenlemek gerekir.
artık anne çocuk ilişkisi bambaşka bir hal almalıdır.
ama görüyoruz ki bu memlekette böyle bir şey mümkün değildir.

o nedenle çözüm olarak, memlekette ergenliğe adım atan her çocuğun devlet zoruyla annesinin elinden kurtarılıp doğru düzgün disiplin altına alınmasını, yetiştirilmesini gerekli buluyorum. anneler ve onların abartılı duyguları toplumun zihniyetinin ve kimliğinin olumlu yönde değişebilmesinin önünde duran en büyük engel gibidir.

sevgi ve şefkati hep olumlama alışkanlığına sahibiz. hayır efendim. doğru ve yerli yerinde olmadığı zaman sevgi ve şefkatin muazzam zararları vardır. ve annelere, anne olacaklara bu konuda doğru düzgün eğitim verilmelidir.
bazı işgüzar, popüler pedagogların zehirlemeleriyle durum daha da vahim bir hal almak üzeredir.
toplumu yıkarsa anneler yıkar. ihya ederse anneler eder.

bizi aylarca karnında taşıyan, bin bir zorlukla dünyaya getiren, bizlerden sevgi ve şefkatini asla esirgemeyen, kendini bizler için feda eden, ne yaparsak yapalım sorgusuz sualsiz her daim yanımızda duran, sürekli kırsak da her defasında bıkmadan yeniden bizi affeden, bize hep maddî - manevî sınırsız destek olan başımızın tacı, ruhumuzun ilacı, tebessümümüzün en güzel nedenlerinden biri olan eşsiz güzellikteki eşsiz varlık. iyi ki varlar, iyi ki var kalbimin en güzel odacığı, hayatımın anlamlı yanı..

hayatın şah damarı.

olmazsa olmazım. iyi ki var.

candy crush oynayan kutsal varlık.

bazıları evladını sinesinde saklar, bazıları yerin dibine sokar.
ayet-i kerime var boynumuz kıldan ince.
lakin gönül kırıldı mı muhatap kabul etmiyor.

annelik yapan kişidir. doğurmadan da olunabilecegi gibi her doğuranın da olamayacağı bir şeydir. bir anne nasıl olunur tam anlamıyla bilmesem de nasıl olunmayacağını her gün yaşayıp görüyorum.

başını yasladığın kumaşa sinmiş tenin kokusu, gözünü yumabildiğin bir çift avuç içi sıcağı.

kathe kollwıtz, "head of a child in its mother's hands", 9.1 x 9.2 cm, 1900

hayatın size sunduğu çiçek.

olunca anlaşılabilecek bir durum olduğu iddia edilen sıfat.
bir kızılderili atasözü der ki: "benim hayatımı yargılamadan önce benim ayakkabılarımı giy ve benim geçtiğim yollardan, sokaklardan geç. benim takıldığım taşlara takıl yeniden ayağa kalk ve aynı yolu tekrar git benim gittiğim gibi anca o zaman beni yargılayabilirsin."
bence bu ebeveynlik olayındaki temel sorun ise her zamanın ve durumun kendi içinde başka dinamikleri olması ve bunun sürekli gözardı edilmesi.
söylemeden geçemeyeceğim : anacığım sen 18inde öğretmen olabilip üniversite biter bitmez maaşını almaya başladın. bezleri elinde yıkamak gibi dertletinde oldu elbet. benden bahsetmek bile istemiyorum. özetle evladın bile olsa tavuğu kaz görünüyormuş.

bir kadının doğum yaptıktan sonra aldığı isim. peki herkes anne olabilir mi? sadece fiziki olarak doğum yapmak bu sıfat için yeterlimi bana göre değil. anne sevginin kaynağıdır, koruyucudur, düşünendir, emek verendir. kimine göre yar kimine göre yaradır.
daha toy iken edindiğim sıfattır. kendi anneme bazen kızsam da hiç bir zaman esirgediklerini kötü olmamı istediği için esirgemediğini biliyorum . kendi evlatlarım olduğunda anlamaya başladım *. anne demek yeri geldiğinde kendinden vazgeçiş demek oluyor ancak unuttuğumuz ana iyi olmazsa ne yanında olabilir evlatlarının ne de koruyabilir.
her kadın doğurabilir ama her kadın anne olamaz.

ben yokken nasıl yaşıyormuş merak ediyorum dibinde duran şeyi içerden beni çağırıp istediğine göre..

insanın en zayıf ve en güçlü noktası.

her daim özlenendir.
sizi en çok anlayan kişidir.
bu sene daha çok özlemişim sanki.