ben okunsun diye yazmıyorum

okunmamak için yazan asil insan sözü. insan neden okunmak için yazar zaten? çok saçma. "acaba arada kaynar mıyız bugün de, umarım birisi görmez yazdığımı" diye diye yazar insan.

bunu okuma. bunu okunsun diye yazmıyorum ama diğer yazılarımı oku gız zilli hshzbz.

doğrudur. okunmasını istediğim yazılarımı genelde akşam saatlerinde, sözlüğün yoğun zamanında yazarım.
ama gecenin ortası gelince iş bu sefer iç dökmeye, dertleşmeye geliyor. o zaman da yazıyorum ama gerçekten birileri görmesin dediklerim de oluyor. sadece yazayım da ''hiç kimseyle'' paylaşayım diyorum. yazılması ağır olduğu kadar okunması da ağır cümlelerin kimseye faydası olmaz. kaybolsun gitsin işte.

benim onlarca ruh halim olduğundan duruma göre değişir. profilimi yeteri kadar karıştıran biri tanımların belli bir çizgide ve üslupta ilerlemedigini görür. zaten açtığım başlık sayısı ve çeşitliliğide bunu gösteriyor. esasen hayattan farkı yok, hayatın kendide stabil değil ve her şeyden biraz var.

içilsin diye mi yazıyorsun

ben bok gibi geçen gününüzde bir dudak tebessümü olsun diye yazıyorum valla, gerisiyle de ilgilenmiyorum.
he gülümsetmiyorsa da bu benim kabahatim değil tamamen sizin kendi iç dünyanızdaki kötülükten zaten.
çünkü malum, mükemmelin bir tık ötesinde bir zihin yani*

(bkz: reçete yazan doktor sözü)

yazdığım yazılarımı genellikle okunsun diye yazmam. elbet okunsunlar, bilinsinler isterim ama bazıları... çoğu okunmasın. çünkü onlara içimi döküyorum.

anlayan yok ki, yazmaya sığınmışım anlayan yok ki kendime sığınmışım ben. kağıt kalemden medet ummuşum.

her ne olursa olsun, yazmayı çok severim ben. mesela hiç yanımdan ayırmam kağıdımı kalemimi. canım sıkıldığında çıkarır yazar, çizerim çünkü.

ve ben eskide kalmışım. popüler, yeni kültüre ayak uyduramamışım. alacağım, yapacağım her şeyi kağıda not almayı sevmişim. evet, elimde telefon var ama işte ben ona değil, kağıda yazarak almayı yeğlemişim notumu.

yazmak beni rahatlatır. yazmak beni kendi içimde güçlendirir.

sanırım olmadığım dönemin insanıyım ben...

valla ben, okunur umuduyla ve okunması için yazıyorum. yoksa ne diye yazayım. (okunması pek istenmeyen şeyler, sanırım sadece kişisel günlüklerdir. günlüklerini aleni platformlarda yazmak da, doğrusu çok inandırıcı değildir.)

ben de yazmıyorum
okursun diye değil
zamanım yok
tüm zamanları seni sevmeye ayırdım

her insanın uzun tanımları okumaya zamanı yok. zamanı olsa sabrı yok. bu nedenle okunmak için yazan insanlar daha kısa hatta çok kısa yazıyor. bence de olması gereken bu.

sonuçta her yazar her şeyden önce okunmak yani insanlara ulaşmak için yazar. benim için de durum farklı değil ancak sırf insanlar okuyacak, uzun tanımlar okunmuyor öyleyse kısa yazmalıyım diye düşünerek yazmak istediklerini yazmamak bence genel olarak sözlük yazarı olmanın mantığı ile bağdaşmıyor.

günlük hayatta anlatmak isteyip de anlatmaya başlayınca bir süre sonra karşı tarafın sıkıldığı konuları örneğin hukuk gibi tarih gibi konu başlıklarını ele aldığımız tanımları da kısa kısa yazacak olursak o zaman yazmanın anlamı kalmıyor.

ben kişilerle olan ilişkimi uzun uzun yazmayı ve anlatmayı sevmiyorum ama ben ikili ilişkilerin hem bireysel hem de toplumsal düzeyde etkilerini irdelemeyi seviyorum.

bireysel ilişkilerimi uzun uzun yazmak yerine okunmayacak olsa da ya da daha isabetli bir ifadeyle sınırlı sayıda okuyucuya ulaşacak olsa da ben uzunsa uzun yazmaktan memnunum kardeşim.

kısa kısa üç beş tanım yazıp gideceksem sözlüğe genelde girmiyorum bile.

e yazma o zaman demezler mi adama

hayret hiç kimse yazmamış, o zaman ben yazayım: "okunmasını istemiyorsan git günlüğüne yaz kardeşim."*

kardeşim ben okunsun diye yazıyorum, okunmazsa da anlarım. ben laf salatası çok severim, yazılarım da uzun olur.

çok kişisel şeyler gerçekten okunmasın istiyorsanız 0 takipçili, kilitli bir ınstagram hesabı da iş görür. bbenim de var öyle bir günlüğüm mesela. hakkaten kimse okumasın diyorsam gider oraya yazarım. buraya yazılan şeyler bazen siz okunmadı sansanız da her içeriğin bir alıcısı vardır. birileri mutlaka okuyordur, okumuştur.

ben okunsun diye yazıyorum.
konuşma konusunda bir tık iletişim sorunları yaşayabiliyorum ve yazılarımda bu iletişim sorununu yaşamadığım için daha rahat aktarabiliyorum içimden geçen şeyleri. en basiti sizinle göz teması kurmama bile gerek kalmıyor, yazarken istediğim kadar düşünebiliyorum çünkü anlık gelişen iletişim tarzında bir şey de olmuyor.
daha rahatça ifade edebildiğim şeylerin okunması ise hoşuma gidiyor, hoşuma gitmeyeceği zamanlarda yazmıyorum zaten.

okunmuyor olsa da hiç değilse içimi boşaltmak için yazardım gerçi, o farklı bir konu. asıl yazma amacım okunması değil ama okunuyor olması hoşuma gidiyor bazı noktalarda.
çünkü neden gitmesin, rahatça aktarabiliyorum fikirlerimi .

okunsun diye ama okunmayacağını bile bile yazıyoruz hocam, sayılıyor mu? 3-5 kişi okuyor, gerisi dalga geçiyor.

ben yazarım. gerisi benim sorunum değil.

bazen kimseye dert anlatasın gelmiyor yakından yörenden. ister okunsun ister okunmasın o dert benden çıkmış olsun istiyorum. yazıyorum, kurtuluyorum.

bazen konu başlıkları çok bir şey söylemelik oluyor, yine içimde kalmasın diyorum.

böyle anlatınca kendim için yazdığıma ikna oldum ben.

okuyanlar şanslı. *

ben tarafım belli olsun diye yazıyorum. bir kişi bile okusa kafi.. en azıdan bu düzenin değişebilmesi için çabalıyorum. bunu kendim için değil bir sonraki nesiller için yapıyorum üstelik..

okunduysa başlayacağım ben acımdan öldüm.

okunmasın diye yazmıyorum ama illa ki okunsun diye de yazmıyorum. bazen sahibini bulur, bazen de sadece yazılmış olmak için vardır.