benim burada ne işim var hissi

bazı baslıkları okurken aklıma sıkça geliyor. sözlügü abazanlar ve ergenler basmıs.

zaman geçirmek, stress atmak.

evet yaklaşık 15 yıldır çeşitli forum ve sözlüklerdeyken bu soruyu kendime hep sormuşumdur.

mantıklı bir cevap veremedim.

tam da şu anda evin mutfağında otururken içimden bunu diyordum.

rica ederim önden buyrun ben geldim daha önce.
siz geçin geçin geliyorum ben.

her gün hastaneye giderken bunu sorguluyorum. böyle olmamalıydı bağzı şeyler ama oldu işte.

son zamanlarda düşündüğüm konu, yahu yıllardır bitiremediğim mini dizi senaryom var, mümkün oldukça denenmemiş bir içerik ortaya çıkarmak istiyorum, bir türlü basmaya imkan oluşturamadığım, daha da doğrusu oluşturmadığım ikinci şiir kitabım var. ne bileyim yazdığım denemeleri derleyip bir kitapta toplama arzum var. bazı şiirlerimi ekstra seçip ingilizceye çevirerek google kitaplarda yayınlama planım var iken, daha okumam gereken nanca çok şiir nanca çok düşünür kitabı varken, kendimi kültürel anlamda sürekli güncelleyebileceğim podcast programları var iken benim burada ne işim var diye düşünüyorum evet. burada yalnızca yazdığım mevcut bilgi birikimimin, hayata dair bakış açımın paylaşımını yapıyorum, bana bir şey veremiyor burası, sanırım yavaştan gitmeliyim.

yıllardır içinden çıkamadığım bir sorun ve (artık) cevabını asla bulamayacağımı düşündüğüm bir soru olur kendileri.
yaklaşık 20 yıldır gurbette yaşayan, kaplumbağa misali evini sırt çantasında taşıyan birisiyim. gittiğim hiçbir yerde hatta bu şehirde dahil olmak üzere "burası benim evim" tamam ben artık buradayım diyemiyorum.
bir süre sonra "cık olmadı gitmem lazım diyorum" (daha ne cehenneme gideceksem).
bir çok şehirde kah uzun süreli, kah kısa süreli kaldım çalıştım gezdim tozdum.
1 yıl kadar lüksemburg'da ikamet etmek sureti ile avrupanın yarısını gezdim dolaştım ama yok abi olmuyor.
zaman içinde kolay adapte olup çevreye, kişilere uyum sağlama becerimi geliştirip, nerede olursam olayım asla yabancılık çekmeyen biri olarak bir süre kaldıktan sonra başlıyorum "cık olmadı ben gideyim ya demeye"
bilmiyorum sözlük.
sıkıntılı bir durum.

düğünlerde çok sık yaşadığım şey, geçmişte. ama neyse ki abimle, kuzenlerimle vs. farklı şeylerle ilgilenirdik, bir yerlerde oynardık falan anne ve babamızla düğüne gittiğimizde, çocukken. hatta ben kendi sünnet düğünümde saat akşam 9'da falan kaçıp uyumuştum. millet gece yarısına kadar sünnet çocuğu olmadan oynamış falan. * ergenliğimden itibaren çok yakın akrabam birkaç kişi dışında kimsenin düğününe gitmedim. hatta yakın akrabalarımın da yarısının falan düğünlerine gitmemişimdir.

ben neden burdayim diye bulundugun mekani sorguladiginda ortaya cikan duygudurumu.

sahsimda da olusandir bazen.

nerde mi?

nargile iciyoruz, no.1 sarkisi aciyoruz, 1 elimde sigara, 1 yandan nargile, 1 yandan playstation oynuyoruz. yani napiyom lan ben diyorum 1 de playstation clublar fazla sicak, nargileyi fazla kacirinca da carpiyor ya. hafif 1 sarhos oluyor insan.

dusundum de, nargile icmeyi ozlemisim harbiden.