bir insana yapılabilecek en büyük kötülük

güvenip sizinle paylaştığı şeyleri daha sonra o kişinin aleyhinde kullanmak.

umut vermek

oldurmek

yalan söylemek.
bunu yapabilen kişi diğer herşeyin kapısını aralamakta hiçbir sakınca görmeyecektir.

aradığım başlığı bulamadım o yüzden buraya yazıyorum. karşındaki insana ne kadar değer verirsen ver çok kötü bir dönemden geçiyorken destek ol hep destek ver bu durumu aşınca ilk sildiği kişinin sen olması. ve bu dönemlerin sonunda senin de tükenmen ve o tükenişle başbaşa kalman. insanı büyüten bir durumdur ama büyütürken de içinden sağlam geçen durumdur

kişiyi bir süre sevgi bombardımanına tuttuktan sonra hiçbir şey olmamış gibi hayatından çekilmek.

manipüle etmek ve yok saymak. bi de zayıflıklarını bilip kullanmak.

ekmeğiyle ve psiklojisiyle oynamak.

kendine duyduğu sevgiden şüphe ettirmek.

istemediği şeyler yapmaya zorlamak ve istediği şeylere engel olmak. bu da herkesi kötü yapıyor gözümde. bir canlının özgürlüğüne kast etmekten daha tiksinç bir şey yok. buna; çocukları zorla okula göndermek ve köpekleri tasma takıp, dolaştırmak, kedileri eve hapsetmek, hayvanları hayvanat bahçesinde sergilemek dahil. bu da insanların hemen hemen hepsinden tiksinmem için yeterli sebep. ve bütün bunları yaparken o tiksinç sevgi masalları anlatmaları daha da tiksindirici olmaktan öteye gidemiyor. bu sapıklara göre herkes için en iyisini kendileri bilir, kimse kendisi için en iyisini bilemez. senin için iyi olan herkes için iyi olmak zorunda değil, aşağılık kompleksli, kendini tanrı sanan, şizofrenik narsist. hiç kimseye saygım yok neredeyse. hiçbir hayvan bu kadar aşağılık olamaz. hayvanlar en azından kimseyi hapsetmez, saçma sapan bir hayatın içinde süründürmez, katleder, ki öldürmek bile bir insanın benliğine tecavüz etmekten daha evladır.

ulaşabileceği potansiyeli ona imkansız göstermek yahut kılmak.

insanların kendi bir halt olamamış diye yaptığı içgüdüsel bir davranış bu muhtemelen.

görmezden gelmek ve yok saymak. basit ancak etkili bir kötülük.

umutlandırıp sonra yüzüstü bırakmak.

muhtemelen bu değersiz hissettirmektir. pisikolojik ve de fiziksel şiddette de aslında dayatılan budur.

sınırı geçmek.
vefa, sevgi ne kadar varsa o sınırı aşmak.
sevginin, desteğin fazlası da zarardır.

duygusal baskı vemanipülasyon.
bu genelde sevdiklerimizden gelir bize. özellikle anneler bu konuda çok acımasızlar. "sen otur oğlum ben giderim" gibi bi cümleyi hangimiz duymadı ki? o günlerde farkında olmadan sevdiklerimizin her isteğine boyun eğmeye şartlanıyoruz aslında bi nevi. bu da haliyle sömürüye açık hale getiriyor bizleri.

bence bitmemişse bir ilişki kalıntısı dahi kalmışsa başka biriyle konuşması geçmiştekine değil de gelecektenine kötülüktür,saygısızlıktır.

hatalarını yıllarca yüzüne vurmak. etkisi çok ağır oluyor.