bir yere ait olmadığınızı hissettiren detaylar

ortamdaki diğer kişiler arasında, gözle görülmez ama rahatça hissedilir, seni dışarıda bırakan bir bağ olduğunu fark etmek.

ne kadar çabalasan da ortamı kendi yuvan gibi hissedememek. örneğin kendi tarzına uygun dekore etsen de, aksesuar, renk seçimi, vs dikkat etsen de bi an durup da baktığında yabancı bi yermiş gibi hissettirmesi..

kalabalık bir ortamın içinde bile kendinizi yapayalnız hissediyorsanız, o yere ait değilsinizdir.

en önemli detay huzursuzluk bence. zihnim hep daha huzurlu olacağım bir anın tasviriyle meşgul oluyor böyle anlarda. sabretme ve görmezden gelme dürtüsü baskın oluyor, tepkisizleşiyorum ve anlıyorum ki oraya ait değilim.

ülke gündemindeki salak saçmalak şeyler tamamen işte bu detaylar...

orada bulunmak istememeniz, kendinizi mutsuz ve huzursuz hissetmeniz. o ortamdaki insanları anlamakta güçlük çekmeniz ve anlaşılamadığınızı düşünmeniz.

trip atacak kimse bulamamak bence. düşünsene çok sevdiğin biri. kızıyorsun. trip atıyorsun. aslında trip de değil. üzüldüğünü anlamasını bekliyorsun. o da uğraşamam ne yaparsan yap diyor. çok kırıcı. bu sebeple ablam dahil kimseden bunu bekleyemem. ve

ne yapsanız iki kere düşünüyorsanız oraya ait değilsinizdir. hele bide gözler üstünüzdeyse..

girdiğiniz kalabalık bir ortamda herkes birbiriyle bir şekilde iletişim halindeyken, sizin bir köşede kalakalmış olmanız.

yaptigim yuksek iq gerektiren ve cok komik sakalarimi kimse anlamayip gulmuyosa kafama sikar giderim

"çıt" sesi.

bir yere ait olmasam yine iyi. ben bu çağa ait değilim ki... mekânlar, insanlar, her gün hepsi buraya ait olmadığımı hissettiriyor.

sırf şu çağın insanına olan nefretim yüzünden zaman makinesini ben icat edeceğim sanırım.

menüdeki fiyatlar...

içinde bana ait bir şey olmayan her yer.
bir müzik, bir dost, bir aşk veya yemek.
*

" huzursuzluk"
ne mutlusundur ne mutsuz. hem orda olmaman gerekiyormuş gibidir hem de sanki gidecek bir yerin yokmuş gibi. bir an'a bir yere sıkışıp kalmış gibi birinin seni ordan çekip çıkarmasını beklersin. kendini o durumdan çekip çıkarabilenlere çok büyük saygı duyuyorum. ve de küçük bir öneri size ait olduğunuzu hissettirmeyen hiç kimseye ve hiçbir yere saplanıp kalmayın. sadece yönünüzü çevirip bir adım atın.

nereye gitsem bir odam yok. aslına bakarsan sahiplenme huyum da yok. belki insanlar benim varlığımı hissettirmemi istiyorlardır. ne zaman misafirliğe gitsem aynı eğreti durma hali. bana dolap verirler oda verirler. akrabalarım bile çıkar kıyafetlerini diz vs derler. yerleşmemi isterler, kısa süre de kalsam. bense valiz bile taşımam. sırt çantamda kalır her şey. çıkarmam pek. zorda kalmazsam. otele de gitsem yerleşmem. kendi evimde de öyle eşyaları sahiplenmem. kıyafetlerim bir dolapta içimden gelmez her gün birini giymek. onlarla bile mesafeli ilişkim. yaşam kursam veya ev arkadaşı olsam yine aynı tuhaf his. ne zaman bir yere ait olduğumu hissedeceğim acaba. gerçekten bana ait bir şey olursa mı?

annenizi kaybettikten sonra, içinde doğup büyüdüğünüz eve ait değilsiniz..

ağızdan çıkan her şeye, atılan her adıma, verilen her tepkiye dikkat etmek zorunda olmak. bı yerde sürekli tedirgin hissediyorsanız oraya ait değilsiniz.

o zaman her yere aitsinizdir.

tetikte hissetmek. her yerde.
bunun tam tersi de rahat hissetmek. her yerde.

insan doğası gereği ortamı koklayan ve uyum sağlayan bi canlı. sürü canlıları için sürüden ayrılmamak önemlidir.

bir yere kendisini ait hissetmeyen insanları varlık göstermemesinden veya fazlaca varlık göstermesinden tanıyabilirsiniz.

kayrak diye bi kitap var, gary snyder'in galiba. ait olmak ve kök salmakla alakalı en iyi farkındalıklarımı bu abi sayesinde yaşadım. sağ olsun.