birlikte olduğun insanı kısıtlamak

tam bir hastalıktır.

şöyle bir istisnayı eklemek isterim. birlikte olmadan yaptığım eylemdir. sürekli seks isteyen, uyuşturucuya kadar düşen bir ilişiğim olmuştu. sonunu bildiğiniz şeylere seyirci olamıyorsunuz malesef. kısıtlamadım ama sürekli uyarılmak zorunda kalıyordu. değer veriyordum banane de olamazdı. üzgünüm dostlar kriterlerinize uymadığım için.

özgüven eksikliğinin verdiği hastalıklı bir davranış.

birliktelik ve ilişki çok meşakêtli ve çok da dikkat edilmesi gereken bir olgudur . bir insan bir insanla birliktelik kurduysa onu varolan özelliklerini kabul ederek kurar . ve emin olun birliktelikler karşılıklı fedakarlık etmektir . doğru ve sakin bir iletişimle konuştuğunuzda birlikte olduğunuz kişi anlayışla cevap verir ve onu yapmamaya özen gösterir . burada önemli bir nokta ise rahatsız olduğumuz şeyin mantıklı olmasıdır. anadolu ve ortadoğu insanı birlikteliği malesef bilmiyor ya fazla kısıtliyorlar birbirlerini ya da çok fazla özgür bırakıyorlar. böyle yürümüyor dediğim gibi birliktelik karşılıklı fedakarlıktir . ıstek ve sorun kabul ettiğimiz şeyleri mantıklı , doğru ve güzel bir iletişimle söylememiz lazım. ama altın kurallarımızdan biri de şudur birlikte olduğumuz kişiler bir bireydir onların da özgür alanları ve özgür yaşantıları vardır isteklerimiz karşımızdaki kişilerin özlük haklarına ve diğer haklarına karşı olmamalı onları kırmamalı . bir de abi yapmayın ya zaten doğru bir birliktelikse insanlar kendini ayarlıyor ya kısıtlamayın be :)

öz güvensiz ve kıro insanlarda bulunan özellik.

birlikte olmaman gerektiğinin en büyük işareti. özgüven sorunları yaşayan ve yaşaman için elinden geleni yapan insan tipidir.
sevdiği, aşık olduğu hali "kıskanmak, sahiplenmek" safsataları kılıfında değiştirmeye çalışan saplantılı, değişen karakter yoksunudur.

derler iki kusu birbirine baglasan 4 kanat lur ama hic biri ucmaz

yediğini kısıtladığım oluyor, evet. sırf sevdiceğimin iyiliği için. *

dozunu ayarlamak şartıyla bana yapılmasından hoşlandığım durumdur. belki de partnerimin gerçekten hep dozunda yapmış hatta bence az yapmış olmasından dolayı, bana küçük bir müdahalede bulunduğu zaman farklı gelmesindendir. kıskanmak ve sahiplenmek sevmenin vazgeçilmez parçaları bence. önemli olan bunları sınayacak şeyler yaptığın zaman öfke ile değil üzüntü ile tepki verilmesi.

bağnazca kısıtlamaları es geçip edebi olarak değerlendirmek istiyorum. sanki ülkece bunları aşan bir seviyedeymişcesine. bence iki insan birbirleriyle olunca bir nevi karşı tarafı kendinle kısıtlıyorsun. senin hayatın, senin düşüncelerin, hep sen ve sen. bir de gelişime açık olmayan insanlarla kurulmuşsa bu ilişki sizi geriye çeker, sıradanlaşırsınız. ne demişler "herkes gibi olana şiiir yazılır mı?" sende artık herkes gibi oldun.

lokal faşizmdir.

özgüven eksikliğinden kaynaklandığını düşünüyorum. biraz da ego tatmini tabi. halbuki dünyanın en normal şeyi eş/sevgili vs. olan insanları beraber bir hayatları olduğu gibi tek başlarına da hayatları vardır. ben eşimin hobilerine vakit ayırmasından, arkadaşları ile vakit geçirmesinden asla rahatsızlık duymadım. çünkü kendim de bu şekilde yaşıyorum.

kısıtlayınca birliktelik olmuyor yalnız bir taraf tutsaklık hissediyor.

yanlış bir şey görürsen elbette söyleyeceksin ama şart koşup dayatırsan konu buradan çıkıp başka bir noktaya gidiyor.

bunu yapamazsın demekle bunu yapman beni rahatsız ediyor demek arasında fersah fersah bir fark var. yapacaksın diye zorlamak yerine yaparsan ben yokum demek daha doğrudur.

soğuma sebebi.

hapse giren her insan illaki çıkış yolları arayacaktır. neden mahkumlar hep tünel kazarlar. çünkü kimse görmez.

akılsızlık. aynı zamanda korkaklık. aklı mantığı olan kısıtlamaz. bi haltlar yiyecek potansiyeli varsa zaten her türlü yer ya da öyle biri değilse kısıtlayanla uğraşmaz, kaçar gider (gitmeyen de vardır da neyse). ayrıca zaten yiyecekse yesin, sen de gör ve bitir. bu daha akıllıca ama işte korkaklık da burada devreye giriyor.

yanlış bir yol. insan kısıtlanınca sıkışmışlık hissi gelir ve güven gider.

birlikte olduğun insanı kısıtlamak yanlıştır; birlikte olduğun insan için kendini kısıtlamak doğrusudur. insan davranışları dizginlenmediğinde ahlaki normlarımızın çok dışına çıkabilmektedir. insanoğlu da tıpkı diğer hayvanlar gibi limbik sisteme sahiptir ve bu sistem bizi bir onunla bir ötekisiyle olmaya şartlamaktadır. ancak insanı düşünen varlık yapan prefrontal korteks limbik sistemi baskılamak ve regüle etmek için vardır. bu regülasyon bize nerede nasıl davranmamız gerektiğini dikte etmektedir. bu muhakeme yetisi kim olduğumuzu, kiminle olduğumuzu her sosyal etkileşimde ayırt ettirir. elbette her ilişkinin tanımı farklıdır; kimisi kendi içgüdülerine ket vurmak istemez ve daha açık bir ilişki arayışındadır. kimseye ahlak biçemeyeceğim.

kafese kapat daha iyi.

her ilişkinin dinamikleri, personaları farklıdır. ancak bana göre; birlikte olduğun insana kısıtlamalar koyma gereği duyuyor, sen kısıtlamadığında yaşadığı hayattan rahatsız oluyorsan doğru kişi değil demektir (ciddi ve uzun ilişki için)