cem yılmaz

lise ve üniversite zamanlarında kızlarla arası hiç olmamış. araya kattığı esprilerle güldürdü.

gelmis gecmis en iyi komedyen.

bir iki gün önce satışa çıkan 14 mart ankara gösterisinin 6000 tl’ye kadar olan biletleri satılan komik adam.
en ucuz kategori 1000 liraydı.

cem yılmaz’ı çok severim, 1000 lira için alırım, marta çok var daha dedim.
tek ben demişim, kalanlar koşa koşa almış.

neyse demek ki cem yılmaz, beni tanımak için biraz daha beklemek zorunda.

buna 'toplam kalite yönetimi' deniyor.

gösteri başarılı ki, giden pişman olmayacağına emin, toplam kalite yönetimi sağlanmış.

gözü kapalı beş ay öncesinden biletler alınıyor. ne olursa olsun kaliteli olacak algısı yerleştirilmiş.

ortalama 2 saat süren bir gösteri.
şu an dışarıda eğleneceğiniz herhangi bir organizasyon zaten 1000 liradan fazla tutuyor.
bence hala "ucuz" olan gösteridir.
tek başına çıkıp, yemek yedikten sonra sinemaya gitsen daha fazla tutar*

geçen instagramda görüp kahkahayı basmamın ardından kardeşimden bu resmi çizmesini istedim. yaklaşık 5dk sonra odama girip hiçbir şey demeden masama bunu fırlattı, o anki tepkimi nasıl anlatırım bilmiyorum ama çok güldüm



“cemogus”

üzerinde halishane kıyafetiyle tavuk tüyüne bulanmışken kahve içerek entelektüel sohbetler yapabilen über şahıs.

artik komik degildir, 1999 cem yilmaz'i da artik komik degil.

mizah algisi degisti (dunyanin) ama en buyuk komedi adamidir.

90’larda leman kültür’den çıkışıyla levent kırca’nın, sonu sosyal mesajlı skecine mahkum ülkede mizah çıtasını baya yükselmişti. öyle bir fark açtı ki, ancak kendi performansları kıyaslanabilir hale geldi. üzerine “her şey çok güzel olacak”la (ki bence de hala en iyi filmidir) kalitesini gösterdi.

o denli sükse yaptı ki, ülkede herkes stand-up kayıtlarını kasetinden dinliyordu. bizim nesil de apolitik olduğundan apolitik mizahına en ufak bir itiraz söz konusu değildi. 70 ve 80’lerin komedyenlerine alışmış (devekuşu kabare vs) nesilden eleştiriler de ilk o zaman gelmeye başladı.

halbuki zaten en az 10 yıldır leman, lombak, l-manyak’ın yeni nesil karikatüristleri de gayet apolitikti ve bu bilinçli bir tercih bile sayılmazdı. o nesil 80 sonrasının apolitikleştirilmiş, liberalizme geçiş aşamasındaki toplumuna doğdu. walkman, atari, nike vs ile büyüdü. kumaşı o olduğundan ürünü de buydu. cem yılmaz, o ara geçiş döneminin tezahürüdür ve dönemdaşı karikatüristler her ne ise, o da odur.

ancak popülerliğin getirdiği etki (trt sultasının yıkılıp özel televizyonların yayılması) ile, belki de haksız şekilde apolitiklik eleştirilerinin birincil ve hatta tek hedefi haline geldi.

işte ta o zamanlardan beri cem yılmaz savunma halinde. o günlerden beri bu konularda reaksiyoner bir tutum sergiliyor ve hatta bu mizahına da yansıdı, o haliyle de kabul gördü. eleştirildiği kadar da savunuldu yani. ancak böyle geçen bir 20 yıldan sonra atmosfer değişti. (sosyal medya etkisi)

ama cem yılmaz’ın reaksiyonerliği değişmedi. mizahına yönelik eleştirileri eski neslin standart saldırısının türevleri olarak algıladığından olsa gerek, mizahına en ufak bir şey katmadı. kendine söz söyleyen, beğenmeyen herkesi aynı torbaya koyup olabilecek en içeriksiz ve laubali şekilde (ses değiştirmeli taklit vs) karşıladı. bu yaklaşım eskiden destek görüyordu, çünkü dönemdaşı olan izleyicisi de eski nesillerin tutucu tavrından rahatsızdı.

gel gör ki, 2000 sonrası nesil için hiç de anlamlı bir tepki değil bu. onlar, ne ülkenin siyasi mizah geçmişine, ne cem yılmaz’ın dönem karikatüristliğine oturmayan apolitik mizahına yönelik eleştirilere, ne de cem yılmaz’ın o günden beri süren memnuniyetsizliğine aşinalar.

yeni nesiller için -sistematik- politik mizah eksikliğinin yahut bel altı espri kültürünün rahatsız edici bir yanı zaten yok. hatta sosyal medyada bel altı vs mizahın on bin türlüsü dönerken cem yılmaz’ın (penis küçültme ameliyatı, regl goygoyu, hinduizm üzerine boş beleş şakalar, amin feryadi vs.) muhabbeti oldukça sıradan ve naif kalıyor.

sinemada ise iyice geriledi. öyle ki, hiç kimse izlemese bile ben arkadaşlarımla izlerim, türünden çıkışlar yaparak 70’ler yeşilçam’ına nostalji temalı film çekiyor. 2000’lere gelene kadar bile yüzlerce kez yapılmış bir şeyi inatla tekrar etme peşinde. gora’ya sadri alışık sekansı sıkıştırmanın çok ötesinde, aşırı lüzumsuz bir nostalji tekerrürü.

belki de biz büyüdük ve o yüzden bel altı mizahı çiğ geliyor, diyeceğim ama yok, yeni bir şey de yok cem yılmaz’da. arada politikleşme emaresi gibi imalı bir muhaliflik, eleştirilere karşı alınganlık mı, tepki mi olduğu belli olmayan çıkışlar, suyunun suyu şakalar ve artık saçmalık haline gelmeye başlamış nostalji sineması.

kendisini ciddi manada eleştirmeye çalışan bile yok artık. ama cem yılmaz’da bu gerilim hep devam ediyor ve böyle devam edecek gibi.

yok ayranım dökülmesin zihniyetiyle hareket eden adam.

imamoğlu'nun içeri alınmasına en küçük tepki vermemiş. sonra kendine tepki verilince saçma sapan bir tweet atıp geçiştirme girişiminde bulunmuş.

levent kırca haklıymış .

sonunda sessizliğini bozmuştur

yeterince üstüne gidildiğini düşünüyorum. bence artık adam tepki vermekten bıktı. 2023 yılında açık açık muhalafete destek bile vermişti ama halk %52 oy vererek yine de gidip reisi seçti.

bunların birikimi ve moral bozukluğu olarak da ne haliniz varsa görün diye düşünüp tepkisiz kalmayı ve kendi hayatına bakmış olmayı seçmiş olabilir. o yüzden bu tweet'i atmasa bile kararına saygı duymaya devam edecektim.