çocukken sahip olmak isteyip sahip olamadığınız şeyler

mikroskop (en çok bunu), teleskop ve steteskop.
hepsi çok anlamlı ve çok güzel ama hiçbiri benim olmadı. :'( meslek olarak alakam da yok...

uzaktan kumandalı araba.
sanal bebek.

erkek çocuklarına mı ait o araba sadece, halt yesinler.

tşk.

24'lü pastel boya seti

o kadar çok ki....
zengin bir aile belki.

aile albümü

patates kafa

akülü araba ve barbie evi. oyuncak alma hastalığı olan annem sayesinde her istediğim oyuncak alınırdı ama o büyük barbie evleri çıktığında sanırım annemin hevesi kalmadı o yüzden ikna edememişim. dayımlara gidince oynayabilirdim kuzeniminkini.

bir köpek ve kardeş.

insanlara çok komik gelecek belki ama hayatım boyunca hep bir köpeğim olsun istedim. annemler hayvansever olmasına rağmen, kendi rahatlıklarına düşkünlükleri sebebiyle hiç köpek sahiplenmeye yanaşmadılar. hep hijyen, apartman dairesinde yaşıyor olmamız, köpeklerin ağır veteriner masrafları, köpekleri bırakıp tatile gidememe vb durumlar bahane edildi duruldu. bir insan hayvan bakmak istiyorsa, bunların hiç birini problem etmiyor. maddi- manevi sorumluluğunu ben üstleneceğim halde, sırf onlarla yaşadığım için hiç sahiplenemedim. günümüz türkiyesinin şartlarında ayrı ev ekonomik açıdan bir kaos olduğu için sırf hayvan sahiplenmek için ayrı eve çıkamıyorum. oysa ekonomi bu hale gelmeseydi, atacağım adım buydu. güleceksiniz ama sadece hayvan sahiplenebilmek için evimi ayıracaktım ve ailemle de bunu paylaşmıştım. anneme baya anksiyete sebebi olmuştu bu.


ayrıca kardeş..

insanlara tek çocuk olmak güzel geliyor - ki bütün standartların sadece sana sağlanması açısından harika bir şey, doğru.- fakat duygusal olarak biraz boşlukta büyüyorsun. özellikle büyürken, yanında bazı şeyleri paylaşabileceğin birinin olmaması can sıkabiliyor. duygusal açıdan anaç bir karakter olduğum için, hep bana kardeş yapmalarını istedim ama annem yanaşmadı.

sonuç; ne köpeğim var ne kardeşim.

mutluluk, huzur, hayattan gerçek manası ile zevk alabilmek.

çocukken izlediğim filmlerde dizilerde evin çocuklarının oynadığı ağaçevleri olurdu. böyle ağacın üstünde bi ev. çok havalı ve güzel gelirdi gözüme. tabi sevgiden şımartılmış her çocuk gibi bizimkilere yalvardım, ağladım, yerlerde yuvarlandım ama bir türlü yapmadılar. çareyi evin önündeki dut ağacına çıkıp oturarak buldum bende.

(bkz: demokrasilerde çareler tükenmez)

evimde piyanom olsun ve çalabileyim isterdim ama annem onu eve sığdıramayız demişti.

bilgisayar. ulan o kadar istedim, her şey tmm o bir türlü olmadı gitti. ama çok pis hırs yaptım, ilk bilgisayarımı valide ile peder ayrıyken gündüzü birinde akşamı öbüründe geçirdiğim için aradaki 10 km yolu yaz kış toplu taşımaya binmeden gidip gelerek biriktirdiğim dolmuş parasıyla aldım.

bisiklet

bir tane ağaç evim olsun istedim ama olmadı...

rüzgar gülü

barbie'nin bileklik ile açılan günlüğü

gereksizmiş zaten, iyikide olmamış

mutlu aile tablosu

kuaförcülük oynayabileceğim koca kafalı barbie.
saçlarımı bir türlü uzatamayan bir çocuk olarak uzun saçlı ve saçlarını yapabileceğim barbie bebek çok havalı geliyordu.

aslında sahip olmadım da diyemem, oldum. fakat ben daha oynayamadan abim o oyuncağımı o zamanki sevgilisine hediye etmişti.

10 yaşındaki bir çocuk 7 yaşındaki kardeşinin çok sevdiği oyuncağını çalarak o zamanki sevgilisine hediye etti, hem de daha kardeşi hiç oynayamadan.

sahip olmamış olsaydım bu kadar yakmazdı canımı. bari oynasaydım bir iki el.

#2988351
abiler yine şaşırtmıyor
biz bunları affetmesek cennet yüzü göremez bunlar