çocukken sahip olmak isteyip sahip olamadığınız şeyler

paten. bir cocuk dergisinde dora’lı paten vardı ve çok istemiştim.

herhangi bir intertoy oyuncağıdır. hatırlayan var mı bilmem; bir tane barbie evi vardı. katlanıp kitap gibi oluyordu. oynayacağın zaman açıp ev haline getiriyordun. içindeki eşyalar da aynı bu şekil katlanıyordu. kıçımı yırtmıştım ama zalım anne-babam almamıştı.
toysrus gezen orta sınıf çocukları da tıpkı benim gibi çok ağlamıştır zamanında ayrıca. * kocaman evler falan vardı, içine girip oynayabildiğin. ah zalim dünya. onu da almadılar ssdssffs

ben kavga etmeyen bir aile isterdim. isteğim biraz da olsa yerine geldi.

kabul görmek.

pastel boya setinin en büyüğü. çanta gibi olabilenlerden. hala alasım geliyor.

aküllü araba ve arabalı yatak. çocuk yaşta normal olarak insan farkına varamıyor ama ihtiyaç dışı bir şeyi istemek bile günümüzde lüks oldu maalesef.

bateri. sonra ilgimi kaybettim de ne güzel olurdu hello kitty'li tatlı minik davullar.

küçükken bana "emekleyen bebek" diye bir oyuncak bebekten bahsettiler. pille çalışıyormuş, dizlerinin üzerinde hareket edebiliyormuş vs. çok ilgimi çekmişti. bundan bahsetme sebepleri de benim biraz yaramaz bir çocuk olmam. eğer söz dinlersem, uslu durursam bana bu bebeği alacaklardı. ama iş bir noktada kontrolden çıktı. ben her gün heyecanla bu bebek hakkında absürt sorular sormaya başlayınca onlar için bir çeşit eğlenceye dönüştü. ailedeki herkes benim de sorularım doğrultusunda bebeğe birtakım hayali özellikler ekledi. yalnızca emekleyebilen bebek; konuşabilen, süt içen, oyun oynayan bir bebeğe evrildi. öyle ki arkadaşsız bir çocukluk geçirmiş olan ben artık daha da çok istiyordum. eee hakkında bu kadar atıp tuttuktan sonra almaktan da vazgeçtiler tabi. "ellerinde kalmamış sipariş ettik, gelecek" diye oyaladılar bir süre. sonra "gelmiş ama bozuk çıkınca tekrar göndermişler, yenisi gelecek" dediler. uzun bir süre ısrarla sordum, bekledim. sonra nasıl vazgeçtim hatırlamıyorum. ilginç gerçekten. kaç yaşına geldim, üzerinden yaklaşık 20 yıl geçti hâlâ bunu komik bulmuyorum.

her şey. çocukken bu noktada olacağımı bilseydim arabanın önüne atardım kendimi sanırım.

kardeş.

veteriner olmak ,popüler olmak, herkes tarafından sevilmek , 25yasimda çok güzel olmak, at binicisiolmak ,çok iyi piyano çalmak. hiçbiri tutmadı arkadaşlar balık burcunun hayal aleminde yaşamışım çocukken ha koca kadın oldun bişey mi değişti derseniz yoo.

(bkz: akülü araba)

içimde ukte olarak kaldı be sözlük. hayır ehliyet de alamıyorum sağlık durumundan ötürü. bari çocukken sürseydim.

kaliteli kıyafetler,ünlü olmak,hayatının aşkını bulmak,yazar olmak

bisiklet. bu yaşıma geldim hala bisiklet kullanmayı bilmiyorum ve hala bisiklettim yok. ama "tolstoyun bisikleti" ni öğrendim. bu oldukça umut verici.

topuklu rugan ayakkabı.neyseki büyüdüm ama modası geçti.

paten.

günün birinde alacağım.

küçükken tvde görürdüm güzel bir oda kendime ait güzel bir yatak dolap ama olmadı tabi .

akülü araba. babam alacağını söyleyip dururdu, hiç şakasız 10-11 yaşıma kadar akülü araba bekledim babamdan. halbuki ona ayıracak kadar paramız yokmuş, nereden bileyim ben? keşke alamayacağını fark ettiğinde umut vermeyi bıraksaydı. hala yolda akülü arabaya binmiş küçük çocukları gördüğümde buruk bir gülümsemeyle bakarım onlara. içimde ukte olarak kaldı.

aşağıdaki oyuncak.

kuzenimde vardı. maddi olarak sıkıntılı bir ailede değildim ancak ebeveynlerim tüketim konusunda prensipli insanlardır ve çocuğun her istediği şartları zorlayıp alınmazdı. küçük yerde yaşadığımız için muhtemelen bizim oradaki mağazalarda satılmıyordu, başka bir ilden almak da bizimkilerin şartları zorlamak sınırına takılmıştı. ama ne beğenmişim ki unutmadım. yetişkin halimle eminönü’nde denk gelip de aldım ben de kendime.

büyük lego setleri.