doyduğunu anlamayıp yemeye devam etme sorunsalı

basit aslında büyük bira bardağında su içiyorum sonra yemeğe oturuyorum. dışarıdaysam da başta sürekli su içerim. sonra yemeği yiyorum yemek bitince ikinci tabağı istemeyin. su için yine.

yemek güzelse hiç şaşmaz, dinlenir dinlenir yemeye devam ederim :)) tek lokma yiyecek halim kalmayınca da kıvrana kıvrana bunu neden yaptım kendime derim. pişmanlık hazzindan daha az ama :))

çatlamakla biter. yemekten sonra sancılar of of aklıma geldi doydum resmen.

benim o. tokluk hissim hiç olmadı. gözümde doymuyor zaten.yiyorum yiyorum yiyorum.

depresyona giren insanlarda sıkça görülen bir durum. böyle bir durum yoksa yemeğin yavaş yenilerek doygunluk hissinin beklenmesi gerekir.

survivor'da yarışan kişidir.*

siz tabi duygusal acligi aska sevgiye ac falan diye dusundugunuz icin bunu anlamakta hayli zorlanacaksiniz.

yaşadığım sorun. biraz evvel zor bela iki tabaktan sonra kalktım masadan. hâlâ açım. karnım ise oldukça şiş. asıl açlık hissettiğim mevzuyu yemekle bastırmaya çalışıyor gibiyim.

doyduğunu anlıyorsa zevk için yiyordur derdim ama bu başlığa göre bu depresyonla başa çıkma belirtisidir.
bilin bakalım ben nereden biliyorum :)

ben anlasam da yemeye devam ediyorum. zevk meselesi.

yaprak sarma dolması yerken yaşanabilecek bir sorundur.

bundan daha fenası çok sevdiğin bir şeyi yerken doyduğunu hissetmektir. bazen doyduğum için ağlayasım geliyor.

yenen şey bitene kadardır. bazen insan tatlı-tuzlu döngüsüne girer. tatlı yersin için kıyılır, üstüne tuzlu bir şeyler istersin. tuzlu yersin, üstüne bir şeyler içince canın tekrar tatlı yemek ister. bu böyle gider.

#2222039 yaprak sarma dolması nedir allah aşkına. sarma-dolma farkını öğrenmiştik ama.

doydugunu anladıktan sonra yemeye devam etmek sorun değil. asıl sorun yedikten sonraki pişmanlık ve ardından gelen mide bulantısı...

tıbbi boyutunu bilemem ancak yemek yerken aşırıya kaçan insanlar midemi bulandırıyor. hayatım boyunca 56-60 kg üstüne çıkmadım, hep her yemekten birer lokma alıp kalktım sofradan. hatta çoğu zaman yemeğin kokusuyla bile doyduğum oldu. o yüzden yemeğe aşırı düşkün olan insanlar bir garip geliyor gözüme.

bir dinlesen * anlayacaksın aslında *

ineklere, balıklara ve bana mahsus olan sorunsal.
önüme koyulanı yemesem, tabaktaki ağlar sanıyorum. hızlı yemek yiyen biriyim aslında yavaş yesem doyduğumu anlayabiliyorum ama işte yavaş yemek yiyemiyorum. birde çok fazla çiğnemem. sonuç random aralıklarla bozulan sindirim sistemi.
ama yani öldürmüyor, süründürmüyor.
dünyaya bi daha gelsem gene bu şekil yerdim, israf etmem ve canımın çektiğini en sonuna kadar yerim.
yemek yemek kadar tatlı bir eylem daha var mı, bakın tatlı diyorum, var mı yok.
yiyin ya, atın ölümü arpadan olsun.

hamilelik sırasında her bir ay birer kilo almam öngörülürken ben üçer üçer aldım doymadım. aç karnına çocuk doğurdum desem yeridir. doğum yaptıgım gün anneye yemek diye hoşaf verdikleri için ağladım. evet ağladım. şahika koçaslan karakteri gibi yüzüme lahmacun serip yatasım vardı. en son doktorumun “verin yemek buna birşey olmaz” demesiyle saadeti buldum. sizi çok iyi anlıyorum. hayatımın doymak bilmediğim belki de en güzel yıllarıydı. +27 kiloyu da 4 ayda verdim gitti sıfır çabayla. bir daha o kadar mutlu anım olmadı.

şamandıra bozuk olabilir

hamilelikteki hormonal değişikliklerin sonucunda ortaya çıkabilir ki ben, 2 hamileliğimde de aşırı yemek yiyen birine dönüşmüştüm ve sonucunda her birinde 25 kg aldım, sonra o kiloları verdim ama bu, çok acayip bir şey. yiyorsun, yiyorsun ve asla doyduğunu hissetmiyorsun. onun dışında, depresyon ve benzeri duygusal nedenlerle bu konuda kitap yazacak kadar tecrübem oldu. hepsini yazacak değilim ama bu durumun, kesinlikle duygularla çok alakalı olduğunu düşünüyorum.

kendi bulduğum* çözüm ise; bilinçli farkındalıkla yemek* oldu. çünkü, bu konuda tek şişman beyniniz kitabında yer alan bir kısım beni çok etkilemişti. söz konusu kitabın yazarı sevgili yasemin soysal'a bir danışanı yemek yemeyi çok sevdiğini söylüyor. o da "yemek yemeyi çok sevdiğine emin misin? seviyor olsaydın, yiyecekleri alelacele ağzına tıkmazdın. yemek yemeyi seven insan, yiyeceğin tadına, kokusuna, dokusuna odaklanır. bedenini mabet olarak görür, bedenine her türlü yiyeceği sokmaz yani, yiyeceği gıdalar konusunda seçici olur ve verdiği nimetlerden dolayı yaradan'a şükür duygusu ile yiyeceğini afiyetle yer. böyle güzel duygularla yediğin yiyeceklerden sonra, doygunluk hissetmemen imkansız." diyor ki zaten ben de bunu bizzat tecrübe ediyorum. böyle güzel duygular hissederken, öyle fazla bir şey yiyemiyorsun ve çabucak doygunluk hissi oluşuyor.