ece ayhan

"adalara, gemilerin binde bir uğradığı, insan ayağının binde bir bastığı adalara benzer ece ayhan. bir de ortaçağ kalelerine, şatolarına, o surlar, hendekler, kuleler, mazgallar, asma köprülerle çevrili, nerden ve nasıl gidileceği belli olmayan, bu yüzden de yanına pek yaklaşılmayan ancak karşısında görülen, bakılan ortaçağ kalelerine, şatolarına. gerisinde yol iz bırakmamıştır çünkü, görünmek yetmiş gibidir. hem niçin bıraksın? kendisi de öyle gelmemiş midir buraya. kimsenin elini tutmadan, kimseye yaslanmadan, yalnız kendi külünü yaka yaka. kapısını onun için kolay kolay açmaz. aslında kapıları ardına kadar açık biridir o: beşiktaşlı kuşçular, kantocu peruz’lar, orta ikiden ayrılan çocuklar, mor külhaniler, pantolonları kostat delikanlılar, devlet derslerinde öldürülmüş öğrenciler, kendi kendisinin terzisi kamburlar, zulmun çocuk yurtları, fakir kuşlar, yeniyetmeler en yakın arkadaşları değil midir?

adasından hiç inmez mi? iner elbet. üsküdar’sız yapamaz. daha haramilerin ayak basmadığı üsküdar’sız. hem değil midir ki, ordan bir adımda sirkeci’de, yeni cumhuriyetinde olabiliyordur, inecektir elbet. hem madem halk ırmak boylarında toplanmaya başlamış ve deltalarda çoluk çocuk yatıyordur, onlarla merhabalaşmak, hal hatır sormak isteyecektir. ama devlet ve tabiat’a uğramadan dönecektir yine yerine. şiirin gizli tarihi onu bekliyordur çünkü: lümpenlerin ellerinden düşürmediği, tersinden yazılan bir şiirin. hep bir ağzıdan söylenen şarkılar yetmiştir. (divan, tanzimat, servet-i fünun) hem cumhuriyet de loncaya yazılmadan şairlikten kesilenler kolu değil midir? düşmemek için el ele kol kola dolaşmazlar mı? adasında bunun için bir başına değil midir? yanına hiç kitap almadan, yalnız kendi türettiği ve yazdığı sözlüklerle yaşamaz mı? arkasında istanbul cezaevinden kalma dimi bir yelek, ayağında poturlar ve yanında hiç eksik etmediği beyaz annesi.

valde atik’de eski şâir çıkmazı’nda oturur
saçları bir sözle örülür bir sözle çözülür

bütün ada adamları gibi tek insanıdır adasının. göğü, yeri, en iyi okuyan bir yer, gök bilimci. thales’den sonra güneş tutulmalarının en doğru takvimini onun bulduğu söylenir. bir sözcük adamı da değil midir? ondan önce sözcüklerin kokuları, renkleri, biçimleri, aşk işleri bilinmiyordu. yalnız sözcüklerin mi? alfabe de onunla yerini almadı mı? u daha önce ortalarda görünmezdi. f de bugün en çok basılan harfimiz değil mi? sonra p, z harflerin raflardan kim indirdi? ya bin yıllık tümceleri yerinden kim etti?

resimlerde bıyıkları uzundur, hep sorular soruyor gibidir(yanıtlar geçerliklerini yitirdi! mi diyordur).

uzun boylu mudur? değildir. bir malta yahudisi boyundadır ve saçlarını hiç uzatmamıştır. en uzun paltoları o giyer: en uzun arkadaşlıklar için mi? daha datça’da küçük bir çocukken en çok sorduğu bir soru:

kim benimle arkadaşlık edebilir? kim?
en yalın yanıtları almıştır:
iplere dizili çiçekler ve çocuklar!

tüzüklerle çarpışarak büyümüştür, onun için hem usta hem çıraktır, şiirin eski tarihinde.

bugün adasında bıyık altından en çok gülenimiz odur.
ey yelesi hiç düşmeyen, koca kurt, seni!"

buraya bakın, burada, bu kara mermerin altında
bir teneffüs daha yaşasaydı
tabiattan tahtaya kalkacak bir çocuk gömülüdür
devlet dersinde öldürülmüştür

devletin ve tabiatın ortak ve yanlış sorusu şuydu:
-maveraünnehir nereye dökülür?
en arka sırada bir parmağın tek ve doğru karşılığı:
-solgun bir halk çocukları ayaklanmasının kalbine!dir.

bu ölümü de bastırmak için boynuna mekik oyalı mor
bir yazma bağlayan eski eskici babası yazmıştır:
yani ki onu oyuncakları olduğuna inandırmıştım

o günden böyle asker kaputu giyip gizli bir geyik
yavrusunu emziren gece çamaşırcısı anası yazdırmıştır:
ah ki oğlumun emeğini eline verdiler

arkadaşları zakkumlarla örmüşlerdir şu şiiri:
aldırma 128! intiharın parasız yatılı küçük zabit okullarında
her çocuğun kalbinde kendinden daha büyük bir çocuk vardır
bütün sınıf sana çocuk bayramlarında zarfsız kuşlar gönderecek.