eski fotoğraflara bakarken hissedilenler

eskimiyor artık dijital fotograflar, yapışmıyor albumlerin dandik jelatinlerine. günü gününe kaydedilen fotoğraflar gün be gün hatırlatıliyor bize. eski fotograflar kayıplarla dolu. hayatimdan eksilen insanlarla.

zamanla nasıl değişiyor insan,
hangi resmime baksam, ben değilim.

cahit sıtkı tarancı.

o zamanlar ne malmışım awk

tam da şu anda erol evgin ve emel sayın radyoda şu şarkıyı söylüyor ;
"işte öyle bir şey" ..



tam da öyle bir şey ..

vay be ne çömezmişim zamanında.

yüzünde acıyla karışık tatlı bir tebessüm ve fotoğraflardaki masum insanın eskisi kadar masum olmadığını, hayatın kargaşasına, kirine, zorluğuna bir şekilde onunda karıştığını fark etmen.

içten içe fotoğraftaki zamana dönmek istemek, o zamanların çok daha güzel olduğunu bilmek ve buna rağmen elinden hiçbir şey gelmemesinin verdiği burukluk...

yani hep çok masum gelir eski fotoğraflardaki ben gözüme hep üzülürüm nasıl o masum çocuğu bu hale getirdim diye tuhaf olurum onun için eski fotoğraflara baktığım zaman hele kaybettiğim bir yakınıma olan fotoğrafımsa daha bir duygulanırım ahh eski günler insan özlüyor fotoğraflara bakınca

çok hoşuma gider gözümde anılar canlanır
bide hissettiklerimi anlatabileceğim insanlarda varsa çok mutluyumdur.

dönemin şarkılarının tınıları gelir aklıma.

kilo verdiğim için, önceki yıllardaki kilolu fotoğraflara bakınca "ya bir insan kendini bu kadar salar mı, ne gereksiz kilolar almışsın" diyerek kendime çok kızıyorum. genelde kızgınlık, öfke hissi yoğun bende...

o zamanlara duyulan özlem.

hüzün hissediyorum açıkçası. kendimi ne kadar salakmış gibi görsem de en azından mutluymuşuz, ekonomi daha iyiymiş, telaş yokmuş, insanlar gülüyormuş. şimdi sokağa çıkıyorum tek mutlu insan yok. ilerde şimdiye bakınca ne hissedeceğiz kim bilir.

kendimize baktıgımizda hissettiklerimizden ayrı, cevredeki detayların degismesi üzüyor. orda o bina yoktu, ceviz ağacı kesilmemisti, biz şu bina yokken orda cimende top oynardık gibi. doga katliamı öncesi fotograflar resmen.

özlem. hissettiğim şeyleri tam olarak anlatan kelime bu.

"çok tatlıymışım lan ben" deyip deyip duruveriyom gari.

aynaya baktığımda hiç değişmediğimi düşünürdüm şimdi 4-5 yıl önceki fotoğraflarıma baktığımda farkettim ki gülüşüm bile bir başkaymış.

fotoğrafına göre değişen duygular.

sevmediğim birinin fotoğrafıysa rahatsızlık duygusu mesela...

sevdiğim birinin ya da kendiminse "yaşlanıyoruz lanet gitsin!" duygusu...

ölmüş bir sevdiğimse hüzün, özlem, mutsuzluk...

okul kütüphanesinden bir kitap almıştım. sonradan gördüm ki içinde siyah beyaz bir fotoğraf var, sayfalar arasına sıkıştırılmış. bir kadınla adam dans ediyorlar. adamda denizci kıyafeti gibi bir şey var şu an yanlış hatırlamıyorsam. o fotoğrafta hissettiğim şey de merak duygusu... "kimdir bunlar, ne yer ne içerler, yaşıyorlar mı hâlâ, kardeşler mi yoksa evli ya da nişanlı mı, hâlâ birlikteler mi, bu fotoğrafı kaybettiklerini fark edip aradılar mı acaba hiç?.."

1. hafif bir tebessüm
2. acısıyla tatlısıyla yaşanan anların bir film şeridi gibi gözlerin önünden geçmesi
3. ah ulan rıza şarkısı
4. halay
5. kapanış

yarım kalmışlıkların tatlı buruk acısı...

acının tebessümü.. o zamanlar mutluydum diyebiliyorsun.